Κέντημα με σταυροβελονιά, 1,07 Χ 0,58
"...και πως να βρω τρόπο,παιδί μου,να σου πω ένα παραμύθι...Μεγάλωσες και δε μπορώ να σύρω το σκαμνάκι δίπλα στο τζάκι,να αφηγούμαι και να βλέπω τις σπίθες μέσα στα ολάνοιχτα μάτια σου...ο χρόνος θάμπωσε τη λάμψη κι εσύ έπαψες να πιστεύεις στα θαύματα......να σου το τραγουδήσω...δε μπορώ...η φωνή μου γέρασε κι αυτή μαζί μου...άλλωστε πάντα μου το έλεγες πόσο φάλτσα τραγουδώ...
...το κέντησα,παιδί μου,-ήταν ο μόνος τρόπος που είχα-...να το κοιτάς όταν φτάνεις μπροστά σε γκρεμούς στη ζωή σου...όταν σε εγκαταλείπει η ελπίδα...όταν σε αγκαλιάζει η απόγνωση...και να ονειρεύεσαι άλλους καιρούς ...τότε που η απλότητα ήταν τρόπος να ζεις...που οι άνθρωποι δεν είχαμε παρά μόνο τα απαραίτητα και που τα απαραίτητα ήταν αρκετά..."
