-"Μα είναι ρούχα αυτά που πουλούν σήμερα;" αναρωτιέται μια φίλη ... κάποιας ηλικίας... Σκισμένα(επίτηδες...γιατί αυτό είναι μόδα),κακοραμμένα ,ένα νούμερο για όλους...Κάποτε τα ρούχα τα ράβαμε πάνω στο σώμα μας, μπορεί να είχαμε λίγα κομμάτια, ήταν όμως διαλεκτά...κρατούσαν για πολλά χρόνια-με μεταποιήσεις μπορεί να τα είχαμε μια ολόκληρη ζωή...Τα υφάσματα ήταν κι αυτά διαλεγμένα με επιμέλεια, τα περισσότερα από φυσικές ίνες...μαλλί, βαμβάκι, μετάξι, λινάρι...Επειδή ακριβώς κάναμε κόπο για να τα αγοράσουμε και να τα ράψουμε και ξέραμε πως θα τα είχαμε μια ολόκληρη ζωή τα πλουμίζαμε με τρέσες και κεντήματα και άλλα ξόμπλια...δημιουργούσαμε το δικό μας προσωπικό ρούχο... Τώρα όλοι φορούν ίδια σχεδόν ρούχα, αγοράζουν χωρίς φειδώ, γεμίζουν τις ντουλάπες με σαβούρα και τελικά τους σκουπιδοτενεκέδες με τόνους ρούχων των οποίων ή η μόδα έχει περάσει ή απλά τα...βαρεθήκαμε... Κι αυτό το λέμε... πρόοδο!!!!
Μετά είναι και το θέμα του περιβάλλοντος... Αν υποθέσουμε πως ένας άνθρωπος χρειάζεται πέντε παντελόνια μέχρι το τέλος της επιγείου ζωής του, κάθε παραπάνω που αγοράζει και- τελικά πετάει-είναι επιβαρυντικό για τη γη που τον φιλοξενεί... Και δεν είναι μόνο τα σκουπίδια που αποδίδει χωρίς ουσιαστικό λόγο ( είναι τραγικό να παρατηρεί κανείς πόσα πράγματα ανούσια κάνει καθημερινά ο άνθρωπος) αλλά και η ενέργεια που ξοδεύεται για να γίνει το νήμα, το ύφασμα, η βαφή του, η μεταφορά τόσων παραπανίσιων ενδυμάτων... Ρύπανση και σπατάλη σε όλο της το μεγαλείο... Αυτό όμως είναι κοινωνικά αποδεκτό και το λέμε...καπιταλισμό....
Κατόπιν είναι και και η οπτική του σεβασμού του έργου των χεριών μας... κάθε τι που φτιάχνουμε με κόπο το προσέχουμε, το σεβόμαστε και το εκτιμούμε περισσότερο... Σε άλλες χώρες υπάρχει στα σχολεία υποχρεωτικό μάθημα δημιουργίας ενός ρούχου... Αρχίζουν από το μαλλί που ο μαθητής πρέπει να το πλύνει, να το λαναρίσει, να το κάνει νήμα, να το υφάνει ή να το πλέξει ,να το ράψει και να ντύσει τελικά μια κούκλα με το προιόν του κόπου του... Σε αυτές τις χώρες οι πολίτες είναι πιο υπεύθυνοι στη στάση τους απέναντι στο συνάνθρωπο και το περιβάλλον...
Αλλά πολύ σημαντικό είναι και το θέμα της δημιουργίας και της χαράς που παίρνει η ψυχή από αυτή... Συνηθίζουμε σαν κοινωνία να δίνουμε υπέρμετρη σημασία σε όσα βλέπουμε ή τρώμε... σε όσα αφορούν την ύλη... Τις χαρές της ψυχής δεν τις θεωρούμε υπαρκτές αφού...η χαρά δε φαίνεται και -κυρίως- δε μεταφράζεται σε χρήμα... Όταν όμως φτιάχνεις κάτι με τα χέρια σου και πολύ περισσότερο όταν αυτό σου δίνει μια αίσθηση (όχι ψευδαίσθηση) αυτάρκειας, η ψυχή γεμίζει με ικανοποίηση και χαρά και ξεχνάς τις μέριμνες του βίου . Οι άνθρωποι που είναι δημιουργικοί ξεχωρίζουν για την ηρεμία, την εσωτερική χαρά που εξωτερικεύει η λάμψη στο πρόσωπό τους και το χαμόγελο...
Εγώ έχω όλους αυτούς τους λόγους και...έναν παραπάνω... Δυσκολεύομαι να βρω ρούχα στο -μεγάλο προφανώς 😏- νούμερό μου... Έτσι η ραπτική ήταν πλέον μονόδρομος... Μάθημα δεύτερο λοιπόν.. Ράψιμο παντελονιού... Αποδείχτηκε εύκολη υπόθεση... Βέβαια μη φανταστείτε κανένα παντελόνι αξιώσεων, κομψό, με ζωνάρια και τσέπες...αλλά, για αρχάρια σαν εμένα, αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα... Κι ακόμη περισσότερο γιατί το χρειαζόμουν... Είμαι χαρούμενη και υπερήφανη για το αποτέλεσμα του κόπου μου...(έχω ειδοποιήσει και όσους από τους φίλους και συγγενείς ξέρουν από ραπτική να μη σχολιάσουν γιατί δεν εγγυώμαι για τις συνέπειες...😄)...