Χορτόπιτα με "ό,τι έχουμε"...

Θυμάμαι-τελευταία όλο και συχνότερα-τη γιαγιά μου,όρθια στα "φουρναριά",μπροστά στον ξυλόφουρνο,να καίει τα ξύλα,να φουρνίζει,να γυρνάει,να προσέχει εκείνες τις τεράστιες πίτες της, που τη μυρωδιά τους θα την αναγνώριζα αμέσως μετά από τόσα χρόνια...Η γιαγιά μου ζούσε στον θεσσαλικό κάμπο και είχε καταγωγή καραγκούνικη.Η πίτα, για τους ανθρώπους του κάμπου,δεν ήταν μόνο το κύριο πιάτο μιας ημέρας,αλλά δείγμα αξιοσύνης και νοικοκυροσύνης. Η θεία μου λέει πως για να δεχθεί η πεθερά το συνοικέσιο του γιου της με μια κοπέλα, έπρεπε αυτή να αποδείξει πως ήξερε να ανοίγει φύλλο λεπτό και χωρίς τρύπες( η επίδειξη γινόταν στο σπίτι της πεθεράς και υπό το αυστηρό βλέμμα της).Η γιαγιά μου ήταν μια πολύ "άξια" γυναίκα και έχει αφήσει το "στίγμα" της πάνω σε όλα τα εγγόνια της.Τις συμβουλές της-επί παντός επιστητού- τις θυμάμαι και τις ακολουθώ. Όπως θυμάμαι και τις πίτες της...
Σήμερα λοιπόν,επειδή χιόνιζε και φοβήθηκα για τα σπανάκια και τα παζιά του κήπου μου, μάζεψα όσα μπόρεσα(είχαν ήδη "θαφτεί" στο χιόνι) και σκάρωσα μια από εκείνες τις περίφημες βλάχικες πίτες που η γιαγιά μου συνήθιζε να μας σερβίρει για μεσημεριανό φαγητό,γαρνιρισμένη με μπόλικο, σπιτικό,φτιαγμένο από τα χέρια της, γιαούρτι...Έβαλα ό,τι είχα.Αυτό το "ό,τι έχω" της παραδοσιακής νοικοκυράς είναι που κάνει τη μαγειρική της δημιουργική. Γιατί κανένα φαγητό δε μοιάζει με το προηγούμενο της ίδιας ή άλλης μαγείρισσας.Έτσι και στις πίτες έβαζαν ό,τι υπήρχε ανάλογα με την εποχή( η άλλη μου γιαγιά από την Κρήτη συνήθιζε να φτιάχνει πίτες το καλοκαίρι με βλήτα και φύλλα από τις ντοματιές του κήπου της).
Έκοψα,λοιπόν, σπανακια,παζιά,άνηθο και κρεμυδάκια φρέσκα,λίγες τσουκνίδες(το τρυφερό μέρος τους) και πρόσθεσα άγρια χόρτα που είχα μαζέψει προχθές(ζοχάρια,γαλατάκια και λίγες παπαρούνες).Τα έπλυνα καλά,τα έκοψα και έριξα μέσα λάδι,αλάτι και λίγο αλεύρι για να απορροφήσει τα υγρά(άλλες φορές ρίχνω λίγο τραχανά ξινό-ζυμαρίσιο).

Κατόπιν άνοιξα φύλλο(γνήσιο εγγόνι της γιαγιάς μου,αν και το φύλλο μου δεν έχει μεγάλη σχέση με το δικό της που ήταν λεπτό, σχεδόν διαφανές)

Για να γίνει η βλάχικη πίτα πρέπει να βάλουμε τα μισά φύλλα από επάνω(αλειμμένα με λάδι) και τα υπόλοιπα μισά από κάτω,ενώ όλη η γέμιση πρέπει να είναι στη μέση.Εγώ όμως βάζω και ενδιάμεσα φύλλα γιατί έτσι αρέσει στα παιδιά μου.

Κατόπιν την χαράζουμε σε τρίγωνα που η γιαγιά μου τα έλεγε "φιλιά".

την ψήνουμε και......

Κόβουμε ένα τριγωνικό κομμάτι, το αλείφουμε με μπόλικο γιαούρτι,αφού το ανοίξουμε στη μέση σηκώνοντας τα από πάνω φύλλα,και...το απολαμβάνουμε.Βέβαια κάτι λείπει από την πίτα της γιαγιάς μου που είχε σαν συμμάχους τα ξύλα και τον ξυλόφουρνο...

Καλή όρεξη...