Κουρελού η ...παρεξηγημένη...

Η λογική ήταν και είναι αυτή του ..."τίποτα δεν πάει χαμένο".Με αυτή τη σκέψη οι γυναίκες τα παλιότερα χρόνια μεταποιούσαν τα παλιά ρούχα και με την τεχνική της... κουρελούς.Όλο το χειμώνα θυμάμαι τη μητέρα μου(περίφημη υφάντρα στα νιάτα της) να κόβει κουρέλια.Με υπομονή και επιμέλεια (αφού έραβε κιόλας τα κομμένα κομμάτια ώστε να περνάει τα κουρέλια στη σαΐτα και να φεύγει ευκολότερα η δουλειά)σκυμμένη,προσπαθούσε να κόψει τις λουρίδες ισοπαχείς(1 εκατοστό περίπου) και να συνδυάσει τα χρώματα όσο καλύτερα μπορούσε...Και κάθε καλοκαίρι στο χωριό της, παρέα με τις αδελφές της (θείες μου) και τη γιαγιά μου, ύφαιναν,όχι μόνο κουρελούδες αλλά και χαλιά και κουρτίνες και γενικά όλα τα "στρωσίδια" του σπιτιού και των σπιτιών των παιδιών τους(η προίκα ήταν απαραίτητη συνοδεία των παιδιών κάθε καλής νοικοκυράς).Έτσι έμαθα κι εγώ...Ό,τι ρούχα περισσεύουν και δεν μπορούν να φορεθούν από εμάς ή από άλλους- και κυρίως τα βαμβακερά, αλλά όχι μόνο-τα κόβω κουρέλια το χειμώνα...

...τα μετατρέπω σε κουβάρια πολλά ,με διάφορα χρώματα...

 και το καλοκαίρι που έχω πρόσβαση στον αργαλειό μου( τον έχω στήσει σε ένα παλιό σπίτι του κτήματος που, δυστυχώς, δεν έχει θέρμανση)τα φτιάχνω κουρελούδες...

Και δεν εννοώ μόνο εκείνες τις ριγέ κουρελούδες που έχουμε σαν εικόνα στο νου μας...Αυτές ήταν ο πιο απλός τρόπος να βγει γρήγορα η δουλειά και είχαν την κύρια χρήση τους πρακτική(να ζεστάνει τα κρύα-εξαιτίας της έλλειψης κεντρικής θέρμανσης-  σπίτια της εποχής).Τις έφτιαχναν πολύ μεγάλες,τις τύλιγαν σε ρολά και έκοβαν όσο χρειάζονταν κάθε φορά...

Όμως το κουρέλι είναι κι αυτό κάτι σαν νήμα και μπορεί να σε ταξιδέψει σε θάλασσες ήρεμες,γεμάτες μικρά καραβάκια ...

...σε λιβάδια ανοιξιάτικα με λουλουδάκια και σπιτάκια παραμυθένια...

... σε χώρες εξωτικές(ειδική παραγγελία της κόρης μου που είδε αυτά τα ελεφαντάκια σε πλεκτά με το βελονάκι κουρτινάκια και της άρεσαν πολύ)...

...ή σε αιγαιοπελαγίτικα νησιά γεμάτα άσπρο και γαλάζιο...

Είναι το πρώτο μου έργο και το αγαπώ κυρίως γι' αυτό...

Βέβαια τα κουρέλια δεν υφαίνονται μόνο...Στην Κρήτη πολλές γυναίκες- που δεν είχαν πρόσβαση σε αργαλειό ή και από επιλογή-έπλεκαν τα κουρέλια με το βελονάκι,φτιάχνοντας χαλιά(έχω ένα τέτοιο στρογγυλό,φτιαγμένο από τη γιαγιά μου)...Άλλες πάλι έπλεκαν τα κουρέλια σε μεγάλες κοτσίδες και μετά τις έραβαν κυκλικά(σαν ένα μεγάλο σαλιγκάρι) σχηματίζοντας ένα χαλί στο μέγεθος που το ήθελαν..
Πάντως η λογική είναι σε κάθε περίπτωση η ίδια:Τα χρηστικά αντικείμενα πετιούνται μόνο όταν πραγματικά δεν έχουν τίποτα περισσότερο να προσφέρουν ...Και αυτή η πεποίθηση περιελάμβανε όχι μόνο τα υφάσματα αλλά και τα φαγητά(ό,τι δεν έτρωγαν ή το ξαναμαγείρευαν την επόμενη μέρα ή το δίναν στα ζώα ή το έκαναν κόμποστ(λίπασμα) για τους μπαξέδες τους),ακόμη και τα πιο ευτελή αντικείμενα όπως τις λιγοστές άδειες συσκευασίες(ποιος δεν είχε στο πατρικό του σπίτι γλάστρες από άδειους γκαζοτενεκέδες,βαμμένους με εκείνο το έντονα κόκκινο χρώμα)...Αντίληψη τελείως διαφορετική από αυτή του καταναλωτισμού που θεωρεί την τύχη των  αντικειμένων  συνάρτηση της διάθεσης αυτού που τα κατέχει(επιτρέποντας, και σχεδόν επιβάλλοντας, έτσι την αλλαγή τους μόλις αυτός τα... βαρεθεί).Με αυτό τον τρόπο γεμίζουν σήμερα οι σκουπιδότοποι με υλικά που σίγουρα έχουν ακόμη ζωή,καταστρέφοντας ανόητα τους πόρους του πλανήτη μας που γρήγορα θα μας πετάξει από πάνω του σαν παράσιτα ...

Ταπισερί με κουρέλια και νήμα βαμβακερό(από φωτογραφία,αφού το πρωτότυπο το έχω χαρίσει)