Ξεκινήσαμε με τους χειρότερους οιωνούς...Η μέρα ήταν μπουρινιασμένη... Σε ένα μικρό χωριό του Πηλίου,την Άνω Γατζέα...Το χωριό-μικρό σήμερα,με ελάχιστους κατοίκους- ήταν παλιότερα -και είναι ακόμη-σταθμός του μικρού τρένου του τόπου μας,του φημισμένου Μουτζούρη...Τη σιδηροδρομική αυτή γραμμή σχεδίασε και επέβλεψε το 1897 ο πατέρας του ζωγράφου Ντε Κίρικο(στην περιοχή της Γατζέας υπάρχει ακόμη το σπίτι στο οποίο διέμενε όταν το έργο έφτασε εκεί.Μάλιστα εντύπωση μεγάλη μου έκανε η παρατήρηση φίλου ότι όλο το έργο (συμπεριλαμβανομένων τούνελ και γεφυριών) με τις δυσκολίες εκείνης της εποχής έγινε σε συνολικά 3 χρόνια...Σκεφτείτε σε πόσα χρόνια θα γινόταν σήμερα...Κάθε πέρσι και καλύτερα...)...
...σκοπός μας ήταν να ανάψουμε τον κοινοτικό φούρνο που υπάρχει πίσω από το σταθμό(τον ανάβαν και έψηναν όλοι οι κάτοικοι τα ψωμιά και τα φαγητά τους...φαντάζομαι το πανηγύρι...)και να ψήσουμε ένα λιόψωμο για τις ανάγκες μιας δράσης των καθηγητών και δασκάλων του Νομού μας...Φούρναρης ο Βαγγέλης φίλος από παλιά και αμετανόητα ιδεολόγος και αγωνιστής...Βοηθός ο Άρης...Στο ζύμωμα του λιόψωμου οι δύο Μαρίες...
...παράλληλα με το ζύμωμα ανάψαμε τον φούρνο ώστε να κάψει και να ασπρίσει...Εκείνη την ώρα άρχισε η δυνατή μπόρα που σταμάτησε λίγο αφού είχαμε τελειώσει...Πραγματική περιπέτεια η δράση...
...στο σημείο αυτό θα δώσω και τη συνταγή από το λιόψωμο πολλοί τη ζήτησαν-αφού πρώτα διευκρινίσω ότι δεν είναι δική μου και ότι την έχω ελάχιστα τροποποιήσει...Επίσης θα βεβαιώσω όσους τη φτιάξουν πως είναι πραγματικά πολύ πετυχημένη...
...Αρχίζοντας να φτιάχνουμε τα λιόψωμα διαλύουμε σε χλιαρό νερό(2 κούπες για ένα κιλό αλεύρι) 2 κουταλιές της σούπας μαγιά ξηρή. Κατόπιν ανακατεύουμε σε λεκάνη 1 κιλό αλεύρι με ένα κουταλάκι αλάτι, μία κουταλιά ζάχαρη,ρίγανη,θυμάρι και ό,τι άλλο μυρωδικό θέλουμε...
...κατόπιν ρίχνουμε στο αλεύρι το νερό με τη μαγιά, 3/4 της κούπας λάδι,ένα κρεμμύδι τριμμένο,2 κούπες ελιές...
...ζυμώνουμε καλά ώστε στο τέλος να έχουμε μια μαλακή ζύμη που να μην κολλάει στα χέρια....Πλάθουμε τα λιόψωμα,τα σκεπάζουμε ζεστά και τα αφήνουμε να διπλασιαστούν σε όγκο...
...εν τω μεταξύ ο φούρνος ετοιμάζεται...πολύ μας δυσκόλεψε η βροχή,η παραπάνω υγρασία...
...άμα όμως ο φούρναρης είναι έμπειρος τίποτα δεν τον σταματά...Και ο Βαγγέλης φτιάχνει χρόνια ψωμί στον ξυλόφουρνο του σπιτιού του...
...με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως παλιά...Τα εργαλεία του φούρνου είναι δικά του...
...ήρθε η ώρα τους...
...αν και η φωτιά τελικά μας ξεγέλασε...έγιναν πραγματικά νόστιμα...ευλογημένο ψωμάκι του τόπου μας που έχει θρέψει γενιές και γενιές...
...δίπλα ακριβώς στο σταθμό του τρένου μας περίμενε μια μεγάλη έκπληξη...Πραγματικά δεν πιστεύαμε στα μάτια μας!!! Ένα παντοπωλείο αλλά...βγαλμένο κατευθείαν από το 1960!!!
...τότε ήταν που ο ιδιοκτήτης του το έκλεισε για να ανοίξει ξανά σήμερα,απείραχτο...όπως ακριβώς το άφησε...
...εξυπηρετούσε τις ανάγκες των ανθρώπων της περιοχής με τον καλύτερο τρόπο...πολλές οι μνήμες και μεγάλη η νοσταλγία μας...
...με πόσο λίγα πράγματα ήταν ευχαριστημένοι οι άνθρωποι εκείνου του καιρού...
...πόσο αυτάρκη είχαν χτίσει τη ζωή τους...(θυμάμαι τη γιαγιά μου να ψεκάζει το σπίτι με ΦΛΙΤ με εκείνη την παλιά αντλία...η μυρωδιά του υπάρχει ακόμη στη μύτη μου...στο κάτω ράφι το...χρωματοπωλείο της εποχής...αλήθεια σήμερα που τα χρωματοπωλεία πιάνουν μισό τετράγωνο γίναμε πιο ευτυχισμένοι;;...)....
...η παλιά ζυγαριά και τα φουρνόξυλα...τα βαρέλια με τα όσπρια...
...οι κλωστές ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ...τελικά ισχύει στη ζωή αυτό που μου έλεγε ο πατέρας μου...οι αξίες ποτέ δεν χάνονται...
... όπως και η σοκολάτα ΙΟΝ...
...πλεκτά εσώρουχα...η πολυτέλεια της εποχής...
...φοβερή η νοσταλγία όσων είχαμε μνήμες από τέτοια παντοπωλεία...
...οι παντόφλες της εποχής...ένα σχέδιο...αλήθεια δεν ξέρω πόσο μπορεί να θεωρηθεί πρόοδος το γεγονός ότι σήμερα έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε χιλιάδες σχέδια προϊόντων είτε αυτά είναι παντόφλες είτε γομολάστιχες...είτε ό,τι άλλο...Μήπως τελικά αυτά μας μπερδεύουν,μας κατεβάζουν στην κατηγορία των καταναλωτών και μας κάνουν να χάνουμε την ουσία;;Μήπως είναι οπισθοδρόμηση;...
...στην τελευταία σειρά το...παπουτσάδικο...κρεμασμένο στους γάντζους...μέσα σε αυτόν τον "μουσειακό" σχεδόν χώρο ένιωσα γαλήνη...δεν μπορεί να είναι μόνο το ότι μου θύμισε την παιδική μου ηλικία...ίσως ήταν που διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν με ελάχιστα και μάλιστα πιο ευτυχισμένα...το θυμάμαι πως εκείνες οι εποχές ήταν...αναπαυτικότερες για τους ανθρώπους τους,με περισσότερο γέλιο παρ όλη την ανέχεια...
...μπροστά από τον κοινοτικό φούρνο ο σταθμός του τρένου... σε πολύ καλή κατάσταση...το τρενάκι κάνει ακόμη δρομολόγια τους καλοκαιρινούς μήνες για λόγους τουριστικούς...
...έφτασε στη μέση περίπου της δράσης...γεμάτο ανθρώπους που αψήφησαν τη βροχή...
...στα μέρη μας έχουν πολλές ιστορίες να πουν για τον Μουτζούρη...ιδιαίτερη εντύπωση μου έχει κάνει το γεγονός ότι ήταν τόσο αργό ώστε μπορούσε κανείς να κατέβει αν υπήρχε ανάγκη και να το προλάβει πάλι...
...τότε κινούνταν με κάρβουνο...σήμερα με ντιζελομηχανή...
...λίγο πιο πέρα το Μουσείο ελιάς και λαδιού...
...εξαιρετικός ο συνάδελφος και φίλος που έφτιαξε σε χρόνο ελάχιστο σαπούνι παραδοσιακό με τη μούργα λαδιού...
...και μετά κουβεντούλα με παλιούς φίλους στο παραδοσιακό καφενεδάκι του χωριού...με τον ήλιο να προσπαθεί να στεγνώσει ό,τι μούσκεψε η βροχή...ευφορία ψυχής...τελικά ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις στις στροφές του δρόμου της μέρας,του χρόνου,της ζωής...Κι αυτό είναι το μεγαλείο τους...
