Για ένα ρούχο....

 Για ποιο λόγο θα επέλεγε κάποιος σήμερα-στον καιρό της αφθονίας-να ράβει τα ρούχα του αντί να τα αγοράζει σε τιμές πολλές φορές εξευτελιστικές; Πολλές οι οπτικές γωνίες του θέματος...

-"Μα είναι ρούχα αυτά που πουλούν σήμερα;" αναρωτιέται μια φίλη ... κάποιας ηλικίας... Σκισμένα(επίτηδες...γιατί αυτό είναι μόδα),κακοραμμένα ,ένα νούμερο για όλους...Κάποτε τα ρούχα τα ράβαμε πάνω στο σώμα μας, μπορεί να είχαμε λίγα κομμάτια, ήταν όμως διαλεκτά...κρατούσαν για πολλά χρόνια-με μεταποιήσεις μπορεί να τα είχαμε μια ολόκληρη ζωή...Τα υφάσματα ήταν κι αυτά διαλεγμένα με επιμέλεια, τα περισσότερα από φυσικές ίνες...μαλλί, βαμβάκι, μετάξι, λινάρι...Επειδή ακριβώς κάναμε κόπο για να τα αγοράσουμε και να τα ράψουμε και ξέραμε πως θα τα είχαμε μια ολόκληρη ζωή τα πλουμίζαμε με τρέσες και κεντήματα και άλλα ξόμπλια...δημιουργούσαμε το δικό μας προσωπικό ρούχο... Τώρα όλοι φορούν ίδια σχεδόν ρούχα, αγοράζουν χωρίς φειδώ, γεμίζουν τις ντουλάπες με σαβούρα και τελικά  τους σκουπιδοτενεκέδες με τόνους ρούχων των οποίων ή η μόδα έχει περάσει ή απλά τα...βαρεθήκαμε... Κι αυτό το λέμε... πρόοδο!!!!

Μετά είναι και το θέμα του περιβάλλοντος... Αν υποθέσουμε πως ένας άνθρωπος χρειάζεται πέντε παντελόνια μέχρι το τέλος της επιγείου ζωής του, κάθε παραπάνω που αγοράζει και- τελικά πετάει-είναι επιβαρυντικό για τη γη που τον φιλοξενεί... Και δεν είναι μόνο τα σκουπίδια που αποδίδει χωρίς ουσιαστικό λόγο ( είναι τραγικό να παρατηρεί κανείς πόσα πράγματα ανούσια κάνει καθημερινά ο άνθρωπος) αλλά και η ενέργεια που ξοδεύεται για να γίνει το νήμα, το ύφασμα, η βαφή του, η μεταφορά τόσων παραπανίσιων ενδυμάτων... Ρύπανση και σπατάλη σε όλο της το μεγαλείο... Αυτό όμως είναι κοινωνικά αποδεκτό και το λέμε...καπιταλισμό....

Κατόπιν είναι και και η οπτική του σεβασμού του έργου των χεριών μας... κάθε τι που φτιάχνουμε με κόπο το προσέχουμε, το σεβόμαστε και το εκτιμούμε περισσότερο... Σε άλλες χώρες υπάρχει στα σχολεία υποχρεωτικό μάθημα δημιουργίας ενός ρούχου... Αρχίζουν από το μαλλί που ο μαθητής πρέπει να το πλύνει, να το λαναρίσει, να το κάνει νήμα, να το υφάνει ή να το πλέξει ,να το ράψει και να ντύσει τελικά μια κούκλα με το προιόν του κόπου του... Σε αυτές τις χώρες οι πολίτες είναι πιο υπεύθυνοι στη στάση τους απέναντι στο συνάνθρωπο και το περιβάλλον... 

Αλλά πολύ σημαντικό είναι και το θέμα της δημιουργίας και της χαράς που παίρνει η ψυχή από αυτή... Συνηθίζουμε σαν κοινωνία να δίνουμε υπέρμετρη σημασία σε όσα βλέπουμε ή τρώμε... σε όσα αφορούν την ύλη... Τις χαρές της ψυχής δεν τις θεωρούμε υπαρκτές αφού...η χαρά δε φαίνεται και -κυρίως- δε μεταφράζεται σε χρήμα... Όταν όμως φτιάχνεις κάτι με τα χέρια σου και πολύ περισσότερο όταν αυτό σου δίνει μια αίσθηση (όχι ψευδαίσθηση) αυτάρκειας, η ψυχή γεμίζει με ικανοποίηση και χαρά και ξεχνάς τις μέριμνες του βίου . Οι άνθρωποι που είναι δημιουργικοί ξεχωρίζουν για την ηρεμία, την εσωτερική χαρά που εξωτερικεύει η λάμψη στο πρόσωπό τους και το χαμόγελο... 

Εγώ έχω όλους αυτούς τους λόγους και...έναν παραπάνω... Δυσκολεύομαι να βρω ρούχα στο -μεγάλο προφανώς 😏- νούμερό μου... Έτσι η ραπτική ήταν πλέον μονόδρομος... Μάθημα δεύτερο λοιπόν.. Ράψιμο παντελονιού... Αποδείχτηκε εύκολη υπόθεση... Βέβαια μη φανταστείτε κανένα παντελόνι αξιώσεων, κομψό, με ζωνάρια και τσέπες...αλλά, για αρχάρια σαν εμένα, αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα... Κι ακόμη περισσότερο γιατί το χρειαζόμουν... Είμαι χαρούμενη και υπερήφανη για το αποτέλεσμα του κόπου μου...(έχω ειδοποιήσει και όσους από τους φίλους και συγγενείς ξέρουν από ραπτική να μη σχολιάσουν γιατί δεν εγγυώμαι για τις συνέπειες...😄)...

Σε καιρούς απαράκλητους...

Σήμερα ξημέρωσε μια -επιτέλους- ηλιόλουστη ημέρα ...

 

μετά από μεγάλο διάστημα καταχνιάς...

Το Φθινόπωρο δήλωσε για τα καλά την παρουσία του στον τόπο μας...

...με τα υπέροχα χρώματά του ...το Φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή...

...ούτε τα πεσμένα φύλλα ,που σημαίνουν κάθε ημέρα αρκετή δουλειά ώστε να μαζευτούν, δε με πτοούν...Άλλωστε ..."το καλό το παλληκάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι"... 

...προκειμένου να μαζεύουμε φύλλο φύλλο ..."θυσιάσαμε" τη σκιά για την,,ευκολία...

...πόνεσε βέβαια λίγο η ψυχή μας, αλλά τα χρόνια περνούν και το σκούπισμα δε γίνεται πλέον με την ίδια σβελτάδα... Εξάλλου και τα κλαδεμένα δέντρα έχουν κι αυτά την ομορφιά τους..

...όπως και τα λουλούδια του Φθινοπώρου...

...που σε τίποτα δεν υστερούν σε χρώματα από αυτά της Άνοιξης...

...στους κήπους άρχισαν να μεγαλώνουν τα λαχανικά του χειμώνα...

...ενώ στις αποθήκες μπαίνουν τα του καλοκαιριού...

...όλα γύρω μας κινούνται στη..."φιλοσοφία" του μυρμηγκιού...μαζεύουν ώστε να έχουν ... Στο σπίτι, αποθηκεύσαμε τραχανάδες και χυλοπίτες, σάλτσα ντομάτας, μαρμελάδες και ελιές βρώσιμες...

...στην ίδια φιλοσοφία "έριξα" στημόνι στον μικρό αργαλειό για να φτιάξω ένα χειμωνιάτικο ρούχο...Το νήμα το βρήκα στην αποθήκη...

... και -δυστυχώς- ένα μεγάλο μέρος του το είχε φάει ο σκώρος... Είναι όμως πολύ μαλακό και ψιλό...

...γι' αυτό στο στημόνι το έβαλα διπλό, αφού πρώτα το "καθάρισα" όσο καλύτερα γινόταν... 

...με ταλαιπώρησε αρκετά, αφού το νήμα ήταν τόσο λεπτό που κάποιες κλωστές κόπηκαν στην προσπάθεια να τεντώσω το στημόνι... όμως τελικά τα κατάφερα...

...παρόλη την κούρασή μου μάλιστα, άρχισα ήδη να το υφαίνω και πραγματικά μου αρέσει πολύ το αποτέλεσμα...Σε άλλη ανάρτηση ευελπιστώ να το παρουσιάσω όταν μεταποιηθεί τελικά σε ύφασμα και ρούχο...

...παράλληλα η ενασχόληση με τα εργόχειρα δίνει και παίρνει, καθώς ζούμε σε καιρούς απαράκλητους και η δημιουργικότητα είναι ένα από τα θεραπευτικά της ψυχής...

...η Φαίδρα μαθαίνει να πλέκει με βελόνες... ένα από τα πολύ καλά της καραντίνας...

...δύσκολους καιρούς βιώνουμε, φίλοι μου...όμως πάντα υπάρχει περιθώριο να αλλάξουμε τη σκέψη και την πράξη μας προς την ουσία της ζωής...και συστατικό κομμάτι αυτής της ουσίας είναι σίγουρα η απλότητα...Γι' αυτό θα κλείσω αυτή την ανάρτηση με ένα πολύ ωραίο κείμενο που ανακάλυψα στο διαδίκτυο. Το κείμενο είναι του Χρήστου Δασκαλάκη ( https://www.facebook.com/153593821431287/photos/a.153594198097916/2219063301550985 ) .

Θα το πλαισιώσω με εικόνες από τη Σκιάθο .Τις φωτογραφίες τράβηξα στην τελευταία μου επίσκεψη στο νησί πριν ένα μήνα, όταν με φίλες αγαπημένες κάναμε ένα οδοιπορικό στα βήματα του κυρ-Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη της καρδιάς μας...

"Πόσο υπέροχο πράγμα τελικά που είναι η απλότητα.

Καθώς μεγαλώνω, την αναζητώ όλο και περισσότερο. Καθώς μεγαλώνω την κατανοώ, τη θαυμάζω και την αναζητώ σε κάθε διαδρομή μου.

Την αναζητώ στους ανθρώπους και στις πράξεις τους, την αναζητώ στις συζητήσεις, στη μαγειρική, στη σκέψη, στην τέχνη, στη ζωή, στα συναισθήματα. Την αναζητώ και τη ζηλεύω όταν δεν μπορεί να πρωταγωνιστήσει στο μυαλό μου.

Καθώς περπατώ στα δρομάκια του χωριού, όλο και όλο μια γειτονιά, κοιτάζω τις λιγοστές γιαγιάδες, τις αυλές τους, τα σπίτια, τους ανθρώπους και όλα μοιάζουν σαν ένα υπέροχο σκηνικό. Ένα σκηνικό χωρίς φτιασίδια, ένα σκηνικό αληθινό, ανθρώπινο, ειλικρινές, απλό.

Ακόμα και οι γάτες που συναντώ έχουν μια διαφορετική «συμπεριφορά». Δεν είναι μαθημένες στα χάδια και στον κόσμο, δεν περπατούν νωχελικά, δε στέκονται ματαιόδοξα κάτω από τον ήλιο για να τις φωτογραφίσω. Τρέχουν ελεύθερες πίσω από τα χαλάσματα, ανεβαίνουν πάνω στα πετρόχτιστα πεζούλια, μπερδεύονται ανάμεσα στις ξυλόσκουπες και φωλιάζουν μέσα στα καφάσια...

Περπατώ και νιώθω ότι ο χρόνος έχει σταματήσει εδώ πέρα. Περπατώ και προσπαθώ να συλλέξω εικόνες από μια ζωή που κυλάει απλά, αργά και ανθρώπινα.

Μέσα σε 10 λεπτά μπορείς να κάνεις το γύρο του χωριού και εγώ το έχω διανύσει ήδη επτά φορές. Και όπως περνάω από τα ίδια σημεία, κάθε γωνιά μου φαίνεται και διαφορετική, κάθε παραθύρι, κάθε πόρτα έχει και μια καινούρια πληροφορία να μου δώσει. Περνάω από τα ίδια δρομάκια και δεν χορταίνω να χαζεύω την ομορφιά του «τίποτα», την ευλογία του να έχεις να πεις ή να δείξεις τόσα πολλά χωρίς να χρειάζεται να κάνεις καθόλου «φασαρία».

Και γιατί άλλωστε; 

Η «απλότητα» μοιάζει ως η πιο πολυσύνθετη πραγματικότητα για όσους έχουμε παγιδευτεί μέσα στην ταμπέλα του «σπουδαίου». 

Η απλότητα θέλει ψυχή για να ερμηνευτεί και εγώ προσπαθώ εδώ να βρω και να ερμηνεύσω τη δική μου.

«Χαμένος» μέσα στην ομορφιά της «γειτονιάς», ετούτη η περίοδος, χαίρομαι που θα «ανθίσει» μέσα στην απλότητά της.

Οι «δαίμονες» που κουβαλώ διαλύονται όταν δεν υπάρχει «φλυαρία» και οι φόβοι μου μειώνονται όταν πετώ τα περιττά και δίνω λίγο χώρο στην ουσία…"

Καλημέρα!

Χ.Δ.

Η ιστορία ενός ρούχου...

Σημαντική είναι για εμένα η δυνατότητα της-όσο το δυνατόν- μεγαλύτερης αυτάρκειας. Τη θεωρώ πανάκεια και για τον κάθε άνθρωπο, αλλά και για το κάθε σπιτικό, την κάθε κοινότητα ή χώρα...Γι αυτό πάντα φρόντιζα να έχω στον κήπο μου τα πιο απαραίτητα λαχανικά για τη διατροφή της οικογένειας, να εκτρέφω λίγα ζώα ,να μεταποιώ όσα από τα προϊόντα του κτήματος μπορώ και να τα διατηρώ όσο το δυνατόν περισσότερο...

Μέρος σημαντικό της οικιακής αυτάρκειας είναι και η παραγωγή των ρούχων που χρησιμοποιούμε...Μέχρι σήμερα το μόνο που είχα φτιάξει ήταν ρούχα πλεκτά με βελόνες ή βελονάκι...Ύφασμα όμως δεν είχα ποτέ τολμήσει να φτιάξω μόνη μου...Αλλά για όλα τα πράγματα έρχεται η κατάλληλη ώρα...

...έτσι ήρθε και η ώρα που αποφάσισα να εκμεταλλευτώ το βαμβακερό νήμα το οποίο βρήκα ξεχασμένο  σε  μια αποθήκη του κτήματος.. Το νήμα ήταν πολύ λεπτό και φίνο...Έριξα στημόνι βάζοντάς το διπλό γιατί φοβήθηκα μήπως κοβόταν κατά την ύφανση...Την επόμενη φορά θα το δοκιμάσω μονό...Τα παλιά αυτά νήματα που παράγονταν σε νηματουργίες του τόπου μας ήταν πραγματικά πολύ καλής ποιότητας και είναι να θλίβεται κανείς για το γεγονός πως πλέον δεν υπάρχουν τέτοιες επιχειρήσεις στον πολύπαθο τόπο μας...😔

…το να περάσει το στημόνι σωστά στον αργαλειό είναι ίσως το πιο δύσκολο και απαιτητικό κομμάτι στη δουλειά μιας υφάντρας...απαιτεί μεγάλη, μα πολύ μεγάλη υπομονή..

...αλλά κατόπιν η ύφανση είναι σκέτο πανηγύρι...

...που γίνεται μεγάλη χαρά όταν έρθει η ώρα να το δεις να ξετυλίγεται από το αντί...

...το ύφασμα έγινε μαλακό και πολύ φίνο..

...το έπλυνα και το έκοψα πάνω σε ένα εύκολο πατρόν, αφού οι ικανότητές μου στη ραπτική είναι κάτω του μετρίου... 😏

Πολύ σημαντική ήταν η ανακάλυψη πως δεν έβγαζε περισσότερα ξέφτια από τα έτοιμα υφάσματα, αλλά αντίθετα κόπηκε και καρικώθηκε πολύ εύκολα...

Τα συμπεράσματα που μπορώ να μοιραστώ μαζί σας είναι τα ακόλουθα...Ο καθένας μπορεί, με λίγη υπομονή, να δημιουργήσει τα δικά του ρούχα από την αρχή μέχρι το τέλος(επόμενο βήμα είναι να μάθω να γνέθω)..Επίσης πως κάθε διαδρομή δημιουργίας είναι γεμάτη εκπλήξεις και μας γεμίζει ικανοποίηση...

Σας προτείνω να δοκιμάσετε να φτιάξετε μόνοι σας ύφασμα για τα ρούχα σας...Θα έχετε τη χαρά της δημιουργίας και την επιβράβευση να φοράτε ρούχα μοναδικά...👌

Υφαντικής...η συνέχεια...

 Πάντα μου άρεσε να ψάχνω σε αποθήκες ξεχασμένες από καιρό😉...και πάντα με κάποιο τρόπαιο τελείωναν αυτές οι...εξερευνήσεις μου...Με την ίδια καλή διάθεση χώθηκα λίγες εβδομάδες πριν σε μια παλιά πέτρινη αποθηκούλα στο επάνω μέρος του κτήματος με σκοπό να την καθαρίσω ...ο κόσμος να χαλάσει...😀😅... Αγωνίστηκα με φρόνημα...ανδρείο😠...και αποχώρησα με αρκετούς θησαυρούς...ξεχασμένους εκεί για χρόνια...Δε θυμάμαι για ποιο σκοπό είχα αγοράσει τα νήματα αυτά...Θυμάμαι μόνο πως τα είχα από την εποχή της σχολής...πολλά χρόνια πριν..

...μάλλον με εντυπωσίασαν τα χρώματα και η ποιότητα... είχα φτιάξει ένα χαλάκι με αυτά...το χάρισα... και τα καταχώνιασα...εκεί που τα βρήκα..😏

 ...αυτά όμως τα θυμάμαι...το ψιλό στημόνι με το οποίο αρμάτωσα το μεγάλο αργαλειό...προ...αμνημονεύτων χρόνων επίσης...😔

 ...και να που έπρεπε να βρω ή μια άλλη αποθήκη να τα βάλω ή να τα υφάνω ,ώστε να φύγουν από τη μέση...Βαμβακερά νήματα είχα ελάχιστα ,αλλά στημόνι πολύ.Ήταν μόνο πολύ ψιλό...

 ...κι έτσι το έβαλα αρχικά διπλό αλλά, στην πορεία, τρίδιπλο...

...το αρμάτωμα του αργαλειού έγινε έξω ...και επειδή η φύση είναι αυτή την εποχή σκέτη μαγεία και η θερμοκρασία στην...καλύτερή της ώρα...

 ...αλλά και γιατί ο χώρος κάνει αυτή τη διαδικασία πιο εύκολη με την ανοιχτωσιά του...

 ...και επίσης γιατί ο πάσσαλος του κάγκελου είναι ένα πολύ σταθερό σημείο για τη "σταύρωση" του στημονιού...

 ...χρησιμοποίησα ό,τι νήμα είχα...με αποτέλεσμα να γίνει το στημόνι πολύ πλουμιστό...έτσι-ενώ στην αρχή είχα στο μυαλό μου να υφάνω ύφασμα για μια πουκαμίσα-πολύ γρήγορα άλλαξα γνώμη και...

 ...άφησα το στημόνι να με οδηγήσει...

 ...με μονόχρωμο υφάδι(το στημόνι που σας έλεγα πιο πάνω)...

 ...ή πολύχρωμο(το καρώ ύφασμα ήταν η αιτία που με έκανε να ψάξω έναν τέτοιο αργαλειό)...

 ...το αποτέλεσμα ήταν τρεις πετσέτες κουζίνας...αρκετά μεγάλες...

 ...και πολύ εντυπωσιακές...

 ...ό,τι πρέπει για την κουζίνα μου...τα χρώματα είναι η αδυναμία μου...

 ...το ύφασμα βγήκε πιο στρωτό από τις προηγούμενες φορές και η ούγια σαφώς καλύτερη...αυτό σημαίνει πως βελτιώνομαι αργά αλλά σταθερά...😎😉

 ...το ύφασμα για ρούχα απέτυχε για μια φορά ακόμη αλλά-ευτυχώς-ποτέ δεν απογοητεύομαι για πράγματα που περνούν από το χέρι μου...θα ξαναπροσπαθήσω...😇😬