Το ξυπόλητο κολέγιο...

Τι υπέροχες μέρες...Σχεδόν αδύνατον να καθίσω μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή...Απλώς λιάζομαι...έτσι όπως θυμάμαι να κάνουν όλοι οι άνθρωποι που κατηφορίζουν το βουνό της ζωής τους(κομψό).Θέλω να διώξω από πάνω μου όλη την υγρασία του χειμώνα(νιώθω να με έχει "ποτίσει")Ο λόγος λοιπόν που σύρθηκα κυριολεκτικά μπροστά στο πληκτρολόγιο ήταν ...ένα λουλουδάκι που μου θύμισε πολλά...Το λουλουδάκι της φωτογραφίας...Είναι ένα πανσεδάκι  που το νηπιαγωγείο της κόρης μου της ανέθεσε να φροντίζει...Υπέροχη σκέψη.Δεν είναι μόνο ότι μαθαίνει πως να φροντίζει ένα φυτό(να το ποτίζει στην ώρα του και να φροντίζει να έχει αρκετό ήλιο),είναι πως μαθαίνει και να είναι υπεύθυνη γι' αυτό(μεγάλη αρρώστια της εποχής μας η ανευθυνότητα των παιδιών και των νέων ανθρώπων).Πόσα μπορεί να μεταδώσει ένας σωστός δάσκαλος!!!

Δεν ξέρω αν θυμόσαστε οι παλιότεροι...Πάντως όταν ήμουν στο δημοτικό σχεδόν όλα τα σχολεία είχαν τους κήπους τους.Συνήθως επρόκειτο για παρτέρια που αγκάλιαζαν γύρω γύρω την αυλή και που μοιράζονταν σε κάθε τάξη...Με τι όρεξη σκαλίζαμε και φυτεύαμε και ξεβοτανίζαμε αυτούς τους μικρούς κήπους ώστε στο τέλος της χρονιάς να πάρει η τάξη μας το βραβείο(έπαθλο για τους καλύτερους κηπουρούς)!Βιολέτες και πανσέδες, κρινάκια και νεραγκούλες,καλέντουλες και κουτσοποδαράκια ακόμη και φραουλιές ή και άλλα ζαρζαβατικά γέμιζαν τα παρτέρια μας!!

 Και οι δάσκαλοί μας δεν θεωρούσαν χαμένο τον χρόνο που ξοδεύαμε στην καλλιέργεια της γης...Αντίθετα φαίνονταν να καταλαβαίνουν καλύτερα από τους σημερινούς δασκάλους τη σημασία της ισόρροπης ανάπτυξης όλων των ικανοτήτων των μικρών παιδιών και όχι μόνο των διανοητικών...Σήμερα οι αυλές των σχολείων είναι τσιμενταρισμένες...Λες και θέλουμε όλους τους ανθρώπους να τους αποκόψουμε από τη χειρωνακτική εργασία ,να τους κάνουμε επιστήμονες...Λες και μόνο έτσι καταξιώνεται ο άνθρωπος,αν έχει πτυχίο που αποδεικνύει την εξυπνάδα του...Τόσα χρόνια στα σχολεία και μόνο φέτος είδα κήπο να τον περιποιούνται οι μαθητές, κι αυτόν σε σχολείο παιδιών με ειδικές ανάγκες...Πραγματικά διαστροφικό..

Μου αρέσει η χειρωνακτική δουλειά και θεωρώ τους χειρώνακτες και τους εμπειρικούς σημαντικότερους και αξιότερους από τους εργαζόμενους μόνο με το μυαλό τους...Κι αυτό όχι από ιδιοτροπία αλλά από τη διαπίστωση της πραγματικότητας ότι είναι ικανότεροι να επιβιώσουν σε όλες τις περιστάσεις(ακόμη- και κυρίως- σε περιόδους οικονομικών κρίσεων)και ότι είναι πιο κοντά στη φυσική κατάσταση του ανθρώπου ο οποίος πρέπει να εργάζεται και με το σώμα και με το νου του το ίδιο...Και το πρόβλημα σήμερα δεν είναι μόνο ότι η δουλειά των εμπειρικών ανθρώπων δεν θεωρείται σοβαρή αλλά και ότι δεν καταγράφεται και δεν αξιοποιείται όπως θα έπρεπε...Για τους παραπάνω λόγους ενθουσιάστηκα όταν άκουσα για το κίνημα των Ξυπόλυτων στην Ινδία και κυρίως για το ξυπόλυτο κολέγιο του Μπάνκερ Ρόι.Ιδέα εκπληκτική...Παρακολουθήστε την πορεία δημιουργίας του πρώτου κολεγίου του οποίου οι καθηγητές απαγορεύεται να έχουν πτυχίο!!!

Κι όλα τα παραπάνω...συνειρμικά ...και σχεδόν παραληρηματικά...Και από την αγωνία του ανθρώπου που βλέπει γνώσεις τόσων χιλιετιών να χάνονται και νοοτροπίες που ανέπτυσσαν σωστά και ισορροπημένα τον άνθρωπο να εξοστρακίζονται σαν...παρωχημένες...Φοβάμαι πως έρχονται δύσκολοι καιροί και πως τα παιδιά μας δεν έχουν στη φαρέτρα τους όπλα να τους αντιμετωπίσουν...Βέβαια μπορεί -και μακάρι- να είναι μόνο υπερβολικοί φόβοι ενός ηλικιωμένου ανθρώπου...Καλό απόγευμα...