Στις μάνες του κόσμου όλου...

Δεν μου αρέσουν οι παγκόσμιες επετειακές ημέρες...Νομίζω πως είναι απλώς προς κατανάλωση...Έτσι δεν γιορτάζω ποτέ την ημέρα της γυναίκας ή τη γιορτή των ερωτευμένων... Όμως τη γιορτή της μητέρας δεν τη χάνω...Και όχι μόνο κάθε Μάιο, αλλά και κάθε Φεβρουάριο -γιορτή της Υπαπαντής.Γιατί ξέρω πως σημαίνει πολλά για τη μητέρα μου να νιώσει πως τη θυμόμαστε,όχι  όταν έχουμε την ανάγκη της-σύνηθες για τα παιδιά κάθε ηλικίας-αλλά μόνο για να της πούμε ευχαριστώ,σαν αναγνώριση όλων όσων προσφέρει καθημερινά...Σε όλες τις μητέρες λοιπόν,όπου γης,θέλω-αφού υποκλιθώ στο μεγαλείο τους-να χαρίσω ένα λαϊκό παραμύθι,που-από όλες τις ιστορίες για τη μάνα,και είναι πολλές- πάντα με συγκινεί περισσότερο,γιατί ξέρω  πως είναι-δυνάμει-αληθινό...

Ήταν μια φορά ένας νέος,που αγάπησε μια γυναίκα όμορφη,αλλά με καρδιά σκληρή,όπου είχε λες συναχθεί η κακία του κόσμου όλου...Αυτή λοιπόν μια μέρα ζήτησε από το παλικάρι,σαν απόδειξη της αγάπης του,να της φέρει την καρδιά της μάνας που τον είχε γεννήσει...Πράγματι,ο νέος,τυφλωμένος από το πάθος,ανεβαίνει στο άλογό του και καλπάζοντας φτάνει στο πατρικό του,σκοτώνει τη μάνα του,της ξεριζώνει την καρδιά και ξεκινάει για την επιστροφή...Στο δρόμο,από τη βιασύνη του,το άλογο σκοντάφτει και το παλικάρι πέφτει στο έδαφος... Τότε ακούει-διηγείται το παραμύθι- την καρδιά της μάνας του  να λέει γεμάτη αγωνία:"Χτύπησες,παιδί μου;"
Αυτό είναι το μεγαλείο της μάνας και όσες είστε μανάδες ξέρετε πως είναι αλήθεια...
Σε όλες τις μάνες  αφιερώνω ακόμη το τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού, που διηγείται με νότες αυτή,την ίδια, ιστορία....

Καλό βράδυ,λοιπόν,με την ευχή η Παναγία-η μάνα όλων μας-να μας σκεπάζει και να μας δίνει κουράγιο να αντέχουμε...