Καλημέρα και σήμερα...με έναν ακόμη κουμπαρά...κι ένα ακόμη ευχαριστώ...

 Μπορεί να είμαι αργή,όμως έχω πείσμα...Βάλθηκα να τελειώσω έγκαιρα,λοιπόν,τον τελευταίο κουμπαρά για τις Ελληνίδες blogers...Από βράδυ σε βράδυ,με τα λειψά μου μάτια-πότε γέρασα δεν το κατάλαβα-ώρες αρκετές...

...ώσπου τελείωσε...

...και με τον ίδιο-με τους προηγούμενους-τρόπο έγινε ένας ακόμη κουμπαράς...Αύριο θα πακεταριστούν και θα πάρουν το δρόμο τους για τη Θεσσαλονίκη...Εύχομαι καλή επιτυχία στην έκθεση και καλό κουράγιο στις ακούραστες blogers που τη διοργάνωσαν...Θα ήθελα να ήμουν εκεί,να βοηθήσω,να πάρω μέρος στη γιορτή,να σας γνωρίσω...

 

 ...και μέσα στη φούρια μου να τον τελειώσω,άργησα να ευχαριστήσω την καλή φίλη μου από το blog "Αιώνια Γυναίκα (http://aiwniagynaika.blogspot.gr/) που βράβευσε το blog ¨"Το ήθος που χάσαμε" και που πάντα έχει να πει λόγια γλυκά-σαν κι αυτά που κάνουν τις ιστορίες της ανεπανάληπτες- στα σχόλια με τα οποία επικοινωνούμε,,,

...και να της χαρίσω με αγάπη την πιο κάτω φωτογραφία,με την ευχή...

...ημέρες καθαρά φθινοπωρινές οι τελευταίες,έτσι όπως ξέραμε το Φθινόπωρο και όχι με την καλοκαιρινή του εκδοχή στην οποία μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια...σημάδια εκφυλισμού της φύσης...με τον αέρα να ρίχνει σιγά σιγά τα φύλλα των δέντρων και να τα στοιβάζει σε σωρούς στα απάγκια( δύσκολη υπόθεση το καθημερινό σκούπισμα των πεσμένων φύλλων,δεν αλλάζω όμως με τίποτα την εικόνα τους)...

...και τα βράδια γεμάτα βροχή,τον αέρα να βουίζει και πολύ υγρασία... 

 ...που ξυπνά τους νυκτερινούς επισκέπτες της αυλής μας(μα που κρύβονται όλα αυτά τα βατράχια τον υπόλοιπο καιρό;)...

 

 ...τα άλογα να επιστρέφουν στον τόπο μας για να βοσκήσουν το χορτάρι που έχει πλέον μεγαλώσει,φέρνοντας μαζί τους τα νέα μέλη του κοπαδιού...

έτοιμο και το νέο λικέρ από τα κουκούτσια του βερίκοκου...

...μοιράστηκε σε μπουκάλια και πήρε το δρόμο του για φίλους αγαπητούς...

...ενώ τη θέση του στο βάζο πήρε το καινούργιο ποτό,της εποχής πια,με ρόδια και κυδώνια...Σε ένα βάζο βάλαμε 1 λίτρο κονιάκ λευκό(είμαι περίεργη να δω τι χρώμα θα πάρει.Μέχρι τώρα το έφτιαχνα με το σκούρο κονιάκ κι έτσι το χρώμα του δεν διαφοροποιούνταν)...

...και τον καρπό από ένα ρόδι...

...τα ρίχνουμε κι αυτά στο κονιάκ...

...όπως επίσης και δυο κυδώνια,καθαρισμένα και κομμένα φέτες...

...παρέα κι αυτά με τα υπόλοιπα...

...φυσικά ζάχαρη(περίπου 800 γραμμάρια)...

...και τα μυρωδικά...δυο κομμάτια κανέλας...

...και 5-6 γαρύφαλλα...

.. τοποθετημένα σε μια γωνιά της κουζίνας(όχι στον ήλιο)να περιμένουν τα Χριστούγεννα(τα βγάζουμε σε δυο περίπου μήνες)ανακατεύοντας από καιρό σε καιρό...

...με τα φθινοπωρινά καθαρίσματα του σπιτιού που ετοιμάζεται να υποδεχτεί τον Χειμώνα...Σε ένα τέτοιο καθάρισμα στο σπίτι της μητέρας μου ανακαλύψαμε τις...παιδικές μου κούκλες...μετά από τόσα χρόνια...χάρηκα που τις είδα γιατί σήμαιναν πολλά για μένα...ήταν τα μόνα παιχνίδια της παιδικής μου ηλικίας(επομένως τα εκτιμούσα περισσότερο από τα σημερινά παιδιά που δεν ξέρουν τι έχουν)και επιπλέον ήταν δώρα του νονού μου κι αυτό τους δίνει μεγαλύτερη αξία στα μάτια μου...τις σύγκρινα με τις κούκλες της κόρης μου-τύπου ανορεξικών μοντέλων με ενδυμασία έως χυδαία και ζωή πολυτελείας(υπάρχουν,βλέπετε,και τα...αξεσουάρ τους)-και για άλλη μια φορά εκτίμησα την παλιότερη εποχή όταν όλα-ακόμη και τα παιχνίδια- ήταν απλά,ανθρώπινα και μερακλίδικα...

...παρηγορούμαι όμως όταν βλέπω και τα σημερινά παιδιά να αγαπούν τα παιχνίδια που φτιάχνουν μόνα τους,περισσότερο από τα πλαστικά...χαίρομαι να τα βλέπω να φτιάχνουν κάστρα ανάμεσα στα δέντρα και όπλα από κλωνάρια μουριάς...

...οι προετοιμασίες για τον χειμώνα συνεχίζονται με το κουβάλημα των ξύλων που η κοινότητά μας δίνει χρόνια τώρα στους κατοίκους του ορεινού όγκου...μέχρι τώρα ήταν ξύλα που προέρχονταν από το αραίωμα του δάσους,απαραίτητο για την ανανέωσή του και την προστασία του από τις πυρκαγιές...φέτος όμως τα πράγματα δυσκόλεψαν μας είπε ο Δασάρχης...σχεδόν κάθε μέρα βρίσκουν παράνομους υλοτόμους...κόβουν τα δέντρα κατά το δοκούν...το δάσος κινδυνεύει θύμα κι αυτό της οικονομικής και ηθικής κρίσης του τόπου μας(οι περισσότεροι τα κόβουν για να τα εμπορευθούν σύμφωνα με το Δασαρχείο)...

...αλλά και με την προσδοκία των Χριστουγέννων περνάει ο καιρός...βλέπω πως σε πολλά blogs "μύρισε" ήδη Χριστούγεννα αλλά και πολλά καταστήματα έντυσαν γιορτινές τις βιτρίνες τους...Είμαι οπαδός της παλιότερης συνήθειας που ήθελε τις ετοιμασίες να γίνονται μετά το λιομάζωμα(η μητέρα μου άρχιζε τις προετοιμασίες στις 15 Δεκεμβρίου και στόλιζε το χριστουγεννιάτικο δέντρο σχεδόν παραμονή της γιορτής),όμως καταλαβαίνω την ανάγκη πολλών να φέρουν πιο γρήγορα τη χαρά στο σπίτι και το περιβάλλον τους ειδικά στους καιρούς που περνάμε...μακάρι να ήταν τόσο εύκολο και απλό...όμως δεν πειράζει να προσπαθεί κανείς...κυρίως για την ουσία της γιορτής...να γεννηθεί η αγάπη στη καρδιά μας...

Δύσκολοι καιροί για όνειρα...και γι αυτό επιρρεπείς στα θαύματα...Απόδειξη η παρακάτω ανάρτηση http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.gr/2012/09/blog-post_3568.html που σαν από θαύμα βρέθηκε μπροστά μου προχθές,όταν, βαρύθυμη από την κατάσταση αποσύνθεσης της πολιτικής στη χώρα μου, είχα πια χάσει κάθε ελπίδα πως αυτή θα μπορούσε να αλλάξει...για να που θυμίσει πως υπήρξαν και στην Ελλάδα πολιτικοί με ήθος...όπως ο Νικόλαος Πλαστήρας...
Η φτώχεια του πρώην πρωθυπουργού Ν. Πλαστήρα, δεν αποτελεί παράδειγμα για τους σημερινούς κηφήνες της πολιτικής! "Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο", είχε πει, ενώ ο αδελφός του ήταν άνεργος. Μεταφέρουμε μερικά από τα πολλά αξιόλογα συμβάντα της ζωής του, τα οποία χαρακτηρίζουν τον άνδρα και τον καθιστούν πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση για παλιότερους αλλά και σημερινούς, δεδομένου ότι, τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι, έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έβγαιναν πάμφτωχοι.
*Ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωσήφ - πιστός φίλος του - αναφέρει:
Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα "Πλαστήρας" όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται: Κι επειδή αυτός δίσταζε να πει το όνομά του, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, τον ξαναρώτησε και δυο και τρεις φορές, ώσπου αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα. Παραξενεμένος ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με το στρατηγό και πρωθυπουργό. Μετά από πολύ δισταγμό του αποκαλύπτει ότι είναι αδελφός του. Αφού η αίτηση, ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του. Ο στρατηγός το έμαθε κι αφού τον κάλεσε αμέσως στο σπίτι του τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και δεν πήγε.
*Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος -έπασχε από φυματίωση - κι έμενε σ' ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι αλλ' αυτός αρνήθηκε λέγοντας: «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».
*Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα. Τότε οι γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: «Τι κάνω. σκάβω για να καλοτρώγω;».
*Ο Βάσος Τσιμπιδάρος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ακρόπολη», περιγράφει το εξής περιστατικό:
Κάποτε, ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος, είχε πάρει την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ και εκεί σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πήγε λοιπόν σε μια Τράπεζα και μίλησε με τον διοικητή. «Τι;», απόρησε εκείνος. «Δεν έχει σπίτι ο κύριος πρωθυπουργός Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους!»Ο Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα, του το ανήγγειλε και εισέπραξε την αντίδραση: «Άντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα ρε θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;». Έσχισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.
*Ο Δημήτρης Λαμπράκης «δώρισε» κάποια στιγμή στον Πλαστήρα ένα ωραίο χρυσό στυλό κι αφού ο στρατηγός κάλεσε τον φίλο του Ανδρέα του λέει:
- Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου. Να το στείλεις πίσω.
- Μα θα προσβληθεί.
- Δεν πειράζει. Ας μου κόψει το νερό από το κτήμα. Δεν θέλω δώρα Ανδρέα. Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!
*Το 1952, πρωθυπουργός ακόμη ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, όταν μία μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό ενοικιαζόμενο διαμέρισμά του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί ράντζο για τον ύπνο του, και τον ρώτησε με οικειότητα: «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική. «Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ.».
*Ο στρατηγός Νικόλαος Σαμψών, φίλος του Πλαστήρα, σε επιστολή του περιγράφει, το παρακάτω: Όταν πέθανε ο Πλαστήρας, δεν άφησε πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες. Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: «Όλα για την Ελλάδα!». Βρέθηκε επίσης στα ατομικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστά στην Πατρίδα».Όταν πέθανε ο Πλαστήρας στις 26/7/1953 τον έντυσαν το νεκρικό κοστούμι, που το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ - γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά παιδιά - ο δε γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα.

Μπορεί να μας φαίνεται ουτοπική σήμερα η δυνατότητα να υπάρξει ένας τέτοιος πολιτικός-για να μην πω άνθρωπος-όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία....Ας μην απελπιζόμαστε...Ακόμη και από τα αποκαΐδια η ζωή ξεπετιέται...έχω δει δάσος καμένο μέχρι και τις ρίζες των δέντρων του(έβγαινε φωτιά μέσα από τη γη)κι όμως την επόμενη χρονιά ήταν καταπράσινο...Τίποτα δεν σταματά τη ζωή...Θα δώσει ο Θεός και για τη χώρα μας ανθρώπους σαν τον Πλαστήρα...Εύχομαι σε όλους...καλημέρα και σήμερα...