Καλημέρα και σήμερα...

Χειμώνιασε για τα καλά στα μέρη μας...Καιρός ήταν...Ήρθε και πέρασε και του Αγίου Φιλίππου...Μου αρέσει πολύ η λαϊκή παράδοση που θέλει τον Άγιο Φίλιππο γεωργό.Ανήμερα στις 14 Νοεμβρίου όργωνε το χωράφι του όλη μέρα.Το βράδυ που γύρισε κουρασμένος,έδεσε τα βόδια του στο παχνί,τους έδωσε να φάνε και κάθισε κι αυτός να ξαποστάσει.Τότε η γυναίκα του του είπε πως οι χωριανοί δεν έχουνε κρέας να κάνουνε αποκριές,αφού ήταν όλοι πολύ φτωχοί.Ο  Άγιος σηκώνεται αμέσως,πάει στο παχνί,παίρνει το καλύτερο βόδι του και το σφάζει.

Λιανίζει το κρέας και το μοιράζει στους χωριανούς του.Αφού λοιπόν έφαγαν όλοι έπεσαν να κοιμηθούν.Το πρωί σηκώνεται να πάει στο παχνί και τι να δει!!!!Και τα δυο βόδια του ήταν εκεί δεμένα...Δεν έλειπε κανένα!!Όταν ο Άγιος Φίλιππος πέθανε αγίασε γιατί ήταν-σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση-πολύ καλός άνθρωπος...Γι αυτό ο λαός λέει την παροιμία "Ο φτωχός ο Φίλιππος στο χωράφι απόκρευε"...

Στο σπίτι μας όταν ήμασταν μικρά συνηθίζαμε τη μέρα του Αγίου Φιλίππου να φτιάχνουμε αυγοφέτες για να αποκρέψουμε και να υποδεχτούμε την μικρή Σαρακοστή...΄Την ίδια συνήθεια ακολουθώ κι εγώ...Έτσι ετοιμάσαμε και φέτος την πολύ απλή αυτή λιχουδιά που μας βοηθάει να αξιοποιήσουμε όσο μπαγιάτικο ψωμί μας έχει μείνει,το οποίο κόβουμε φέτες αφαιρώντας και τις κόρες αν είναι πολύ σκληρές...

...τις οποίες βέβαια δεν πετάμε αλλά τις ρίχνουμε στο καμένο λάδι που θα περισσέψει από το τηγάνισμα και τις δίνουμε στα ζώα του σπιτιού...

 ...κατόπιν σπάζουμε λίγα αυγά...

...ρίχνουμε πολύ λίγο γάλα αν οι φέτες μας είναι σκληρές,αλάτι και μπαχαρικά...



...τα χτυπάμε καλά...



 ...ώστε να ενωθούν...

 ...ξεχάσαμε και τη ριγανίτσα...

 ...βουτάμε μέσα τις φέτες...

 ...και από τις δυο μεριές ώστε να ρουφήξουν αρκετό αυγό...

 ...τις τηγανίζουμε,τις βγάζουμε πάνω σε απορροφητικό χαρτί για να πάρει το πολύ λάδι...

 ...και...έτοιμες...αν τις φάμε με ζάχαρη μοιάζουν πολύ στη γεύση με ντόνατς(εκτίμηση των παιδιών μου)...

Αρχή λοιπόν της Σαρακοστής των Χριστουγέννων...Στα μισά δηλαδή του Νοεμβρίου...Μήνας των πολλών γιορτών και του ερχομού του χειμώνα(Του Αγίου Αντρέα αντρειεύει το κρύο...)Μήνας του οργώματος και της σποράς(Νοέμβρη νόα και σπέρνε).... 

 

Τι θυμήθηκα λοιπόν προχθές!!!Τη γουρνοχαρά στο χωριό που μεγάλωσα...Αφορμή ένα γουρούνι που συνάντησα στο διπλανό κτήμα...Είχε ανοίξει μια μεγάλη γούρνα(το ξέρατε πως ανοίγουν γούρνες με τη μύτη τους;) και,χωμένο μέσα,ξεκουράζονταν...

...δεν έδειξε να ταράζεται πολύ από την παρουσία μου αφού αμέριμνο σηκώθηκε...

 ...κι άρχισε να τρώει ό,τι έβρισκε μπροστά του(παμφάγο πραγματικά αυτό το ζώο)...

 ...χωρίς να δίνει σημασία ούτε στα άλογα που -σχεδόν δικαιωματικά-βοσκάνε εκείνο το χωράφι....

...τώρα να ήταν το ότι πλησιάζουν Χριστούγεννα;;;;Πάντως στο νου μου ήρθαν τα χριστουγεννιάτικα γουρούνια του χωριού μου...Κάθε σπίτι εξέτρεφε ένα τέτοιο γουρούνι,από μικρό ώσπου έφτανε το Δεκέμβρη να γίνει τεράστιο...Το κρατούσαν κλεισμένο σε στενό μέρος ώστε να μην χάνει θερμίδες και το τάιζαν συνεχώς με ό,τι περίσσευε...Πολλά από αυτά ήταν τόσο βαριά που μέναν συνεχώς ξαπλωμένα αφού δεν μπορούσαν να κουνηθούν...Κι όταν έφτανε η Παραμονή των Χριστουγέννων γινόταν θυσία στο βωμό της εξασφάλισης της τροφής των νοικοκύρηδων για όλο σχεδόν το χρόνο...Και τι δεν έφτιαχναν!!...Τίποτα δεν πήγαινε χαμένο...

Από το κεφάλι,τα πόδια και την ουρά έφτιαχναν πατσά.Το μεγαλύτερο μέρος του κρέατος το έβραζαν λίγο ή το τσιγάριζαν και το έβαζαν μέσα σε πήλινα πιθάρια.Από πάνω έριχναν λίπος ώστε να το σκεπάσει.Έτσι διατηρούνταν έως δυο χρόνια(στην Κρήτη τα λέγαν σύγλινα).Ένα μέρος το κάναν τηγανιά που καταναλώνονταν από τους συμμετέχοντες στη γουρνοχαρά μαζί με μπόλικο κρασί,χορό και τραγούδι...Το λίπος που περίσσευε από τα σύγλινα το έβαζαν σε ντενεκέδες και με αυτό οι μανάδες μας έφτιαχναν γλυκά και κουραμπιέδες ή άλειφαν τις φέτες του ψωμιού με τις οποίες κολατσίζαμε τα παιδιά όλο το χρόνο,ρίχνοντας από πάνω και λίγη ζάχαρη(ψωμί με λίπα)...Από κρέας που το έκοβαν ψιλό,μαζί με μπόλικα λαχανικά και μυρωδικά έφτιαχναν τα λουκάνικα που τα κρεμούσαν στο υπόγειο-κελάρι του σπιτιού...Μα εκείνο που κυρίως περιμέναμε εμείς τα παιδιά ήταν πότε θα φούσκωναν την κύστη του γουρουνιού ώστε να αρχίσει το ποδόσφαιρο...

Από το δέρμα έφτιαχναν γουρνοτσάρουχα που-επειδή είχαν την τρίχα απέξω-τα χρησιμοποιούσαν οι γεωργοί στα χωράφια,αφού είχαν το πλεονέκτημα να μη γεμίζουν λάσπες.Ο πατέρας μου θυμάμαι να διηγείται πως στην Κατοχή,στην Κρήτη, έτρωγαν ακόμη και το αίμα που το μαζεύαν και το τηγάνιζαν...Δύσκολοι καιροί...Ελπίζω να μην φτάσουν ξανά τέτοια χρόνια μεγάλης ανέχειας...Καλή η φτώχεια αλλά η ανέχεια δεν αντέχεται...Κατά τα άλλα η ζωή κυλάει περιμένοντας, αυτόν τον καιρό... Περιμένουμε τη γιορτή του Ανδρέα μας(30 Νοεμβρίου)και της Φαίδρας μας(29 Νοεμβρίου), περιμένουμε το λιομάζωμα που κάθε χρόνο το αρχίζουμε στο τέλος του Νοέμβρη,περιμένουμε στην άκρη της διαδρομής και τα Χριστούγεννα...έχουμε αρχίσει να ετοιμάζουμε και τα δώρα,χειροποίητα πια αφού τα χρήματα λιγοστεύουν ολοένα και περισσότερο...

Αλλά γι αυτό μεγαλύτερης αξίας(ελπίζω να συμφωνήσουν και οι αποδέκτες)...Τώρα θα σας αφήσω με την ευχή να είστε πάντα καλά και να βασιλεύει στο σπιτικό σας η αγάπη και η απλότητα...Γιατί όπως γράφει ο κυρ-Φώτης Κόντογλου:"Τα πολύπλοκα και τα μπερδεμένα ταράζουνε κι αγριεύουνε την ψυχή μας,τα απλά την ειρηνεύουνε".