Καλημέρα και σήμερα...

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ,φίλοι μου...Αληθώς Ανέστη!!!Τίποτα δεν μπορεί να μας φοβίσει πια!!!Ο θάνατος νικήθηκε!!!
 Όμορφα πέρασαν και οι φετινές Άγιες μέρες...Παρέα με πρόσωπα αγαπημένα...γέμισε το σπίτι μας φωνές παιδικές,γέλια και χαρές...

...και κουβέντες βραδυνές κάτω από την κληματαριά -περισσότερο με καλοκαίρι έμοιαζε το Πάσχα παρά με Άνοιξη...μου θύμισαν τα γραφόμενα του κυρ-Φώτη Κόντογλου αυτές οι μέρες..."Το φως είναι καθαρό.Το πρωί σηκώνεσαι από τον ύπνο και γελά ο κόσμος του Θεού. Η μέρα είναι όμορφη σαν τον καλό τον άνθρωπο.... Όλα είναι ειρηνεμένα και αναπαυμένα. Τα ζώα και οι άνθρωποι ξαπλώνονται στον ίσκιο, αποκάτω από τα δέντρα,ξέγνοιαστοι και κοιμούνται. Άλλοι πάλι κουβεντιάζουνε, ως να τους πάρει ο ύπνος...φωνάζουνε και τα ζώα που κοιμούνται έξω στον ανοιχτόν αγέρα,ενώ τον χειμώνα δεν ακούγεται τίποτα,γιατί είναι κλεισμένα...Ακούς τα πετεινάρια την αυγή,τον γάιδαρο τη νύχτα..." 

Ανάπαυση ψυχής ...της ψυχής μας που προσπαθούν να την τσαλαπατήσουν οι κάθε λογής ευρωπαϊστές,να την κάνουν να πιστέψει πως το κέντρο της ζωής μας είναι η οικονομία,το χρήμα... Κλείσαμε και την τηλεόραση και ηρέμησε το κεφάλι μας...μα δεν ασχολούνται με τίποτα άλλο από τις τιμές των αμνοεριφίων και το πόσο κοστίζει το...πασχαλινό τραπέζι ...κοινωνία της ύλης και της κατανάλωσης...νισάφι πιά...-αλλά και δουλειά αφού όλοι βάλαμε ένα χεράκι στην επιδιόρθωση της στέγης του πέτρινου σπιτιού του κτήματος...

 ...φανταστική η θέα από τη στέγη...αλλά και στον κήπο όπου  φυτέψαμε τις καρπουζιές και τις πεπονιές...

 ...αναπαυτικό να έχεις ανθρώπους αγαπημένους και απλούς κοντά σου...όλους τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου...

 ...στο κοτέτσι μας η Άνοιξη δεν λέει να τελειώσει...τα παπάκια μεγαλώνουν πολύ γρήγορα(στον μισό χρόνο από τα κοτόπουλα)...χαίρονται το νερό κι αυτά και όσοι βρίσκονται γύρω τους...

 

...οι κότες προτιμούν κι αυτές τον ύπνο έξω...πάνω στα δέντρα...

 ...τα καινούργια κοτόπουλα έγιναν σχεδόν κοτούλες και όλο και ομορφαίνουν...

...αυτός ο κατσαρός κόκορας είναι δώρο από τον αγαπημένο μου ξάδελφο...

 ...η κλώσσα βγήκε από την απομόνωση και ζει μαζί με τα πουλάκια της στο μικρό κοτέτσι...Είναι συγκινητικό να βλέπει κανείς πόσο προστατευτική είναι και τι τσιμπιές ρίχνει στα κοκόρια που προσπαθούν να τα πειράξουν..Γυρίζει συνεχώς γύρω τους γεμάτη έγνοια και πολλές φορές μεταφέρει και κανα-δυο από αυτά πάνω στην πλάτη της...

 ...αλλά και οι υπόλοιπες κότες του κοτετσιού βάλθηκαν-όλες μαζί-να γίνουν μητέρες!!!Τρεις τρεις κάθονται στις φωλιές ...

 ...ποια θα πρωτοκλωσσήσει τα πουλάκια της...

σ

 ...με ύφος δολοφονικό για όσους τολμήσουν να παρέμβουν...

 ...ή...περιφρονητικό...εκατό καρδιναλίων...

 ...μια μάλιστα απελπισμένη ότι θα μπορέσει να βρει εγκαίρως θέση αποφάσισε να κλωσσήσει στη στέγη του κοτετσιού,πάνω στη λαμαρίνα...φοβερό πείσμα...κλώσσα με άποψη όπως είπαν φίλες από τη Μικρή Φάρμα...

...αλλά και οι γάτες μας δεν λένε να σταματήσουν τα γεννητούρια ...έξι γατάκια μετράμε μέχρι τώρα και...έπεται συνέχεια...

...η μία μάλιστα  γέννησε και μεγαλώνει τα μικρά της στην κουφάλα μιάς ελιάς δίπλα στο κοτέτσι...

...υπέροχα και τα δύο νέα μέλη του σπιτιού τα καναρίνια του Αντρέα μας(Θεόφιλος και Κώστας)...μεράκι τα είχε...δώρο από το Μάκη και τη Μαρία,νέους καλούς φίλους με ανοιχτοσύνη καρδιάς...

 τους ευχαριστώ πολύ...όπως και όλους τους καλούς φίλους που μας έδωσαν φέτος σπόρους ντόπιους,από το υστέρημά τους...σπόροι έφταναν από παντού...ευχαριστώ τη Μαρία,το Σταύρο και τη Ράνια για τα -όλων των ειδών- σποράκια τους...την Άννα από την Κοζάνη για τους σπόρους νεροκολοκύθας και ηλίανθου,τη Θωμαή για τα κρητικά ντοματάκια της,τον Κώστα για το κολοκύθι Νεοχωρίου...

 ...τον Αλέκο για το χειμωνιάτικο κολοκυθάκι...

 ...το Θεοχάρη για τη λούφα...

 ...και την Τόνια για τους σπόρους αντζουριού που είχα χάσει...

...τον Τηλέμαχο,το Γιώργο και πολλούς άλλους...δεν είναι τόσο οι σπόροι όσο αυτή η ανοιχτή καρδιά που με συγκινεί...αυτή η γενναιοδωρία του Έλληνα, του ανθρώπου...που πολλοί θα ήθελαν να είχαμε ξεχάσει...όμως δεν τους κάναμε το χατήρι..."Που βρίσκει αυτό το κέφι τούτος ο βασανισμένος κόσμος... ο λαός μας που ξαγοράζει κάθε μέρα και ώρα της ζωής του με πόνο και με αγώνα,όσο κανένας στον κόσμο,που βρίσκει λοιπόν αυτή τη δύναμη;Ποιός θα πίστευε πως μέσα σε τούτη την άγρια μηχανοκρατία,πνιγμένος από τις μπενζίνες κι από τα πετρέλαια, ακούγοντας όλες τις διδασκαλίες της κάθε λογής παλιανθρωπιάς και του συμφέροντος, αδικημένος, περιπαιγμένος, ποιος θα πίστευε πως θα διατηρούσε αυτή την πατρογονική ευαισθησία του;"(Φ.Κόντογλου)...Κι όμως τη διατηρήσαμε...Και όσο τα πράγματα δυσκολεύουν τόσο περισσότερο θα καλλιεργούμε όλες αυτές τις αξίες που μας κράτησαν ζωντανούς σαν έθνος... Γιατί κάθετι όμορφο θέλει-περιέργως-δυσκολίες, πόνους και θλίψη για να ευδοκιμήσει...Και πάλι όλους σας ευχαριστώ....και σας εύχομαι...καλημέρα και σήμερα...