Καλημέρα και σήμερα...

Με πολλές δουλειές και έναν μελαγχολικό και βροχερό καιρό,μεγαλοβδομαδιάτικο...Όλες οι δουλειές μου έπεσαν μαζεμένες (τις άφησα να μαζευτούν η "σουρτούκω"),το κτήμα θέλει..."κούρεμα",ο κήπος ξεχορτάριασμα,τα παρτέρια σκάλισμα και οι γλάστρες αλλαγή στο χώμα τους,ο σκύλος ένα καλό κούρεμα,το κοτέτσι ασβέστωμα και βιολογικό καθάρισμα...Για να μη μιλήσω σχετικά με τις δουλειές μέσα στο σπίτι(νυχτερίδες κι αράχνες...)...Κι έτσι τρέχω και δεν προλαβαίνω.Όχι ότι κόβω τη βόλτα(από καφέ σε μπλογκότσαρκα είμαι τις τελευταίες μέρες)αλλά έχω πάρει σοβαρές αποφάσεις...Πριν αρχίσω όμως με την αποφασιστικότητα που ορκίστηκα να δείξω, θα σας καλημερίσω με νέες φωτογραφίες από τη φύση γύρω μου, ελπίζοντας να  διασκεδάσω τη μελαγχολική διάθεσή σας(κρίνω "εξ ιδίων τα αλλότρια") εξαιτίας αυτού του... "αλκοολικού"  καιρού(θα αποφασίσει άραγε για τη διάθεσή του;)...
Στο κτήμα άνθισε με τη σειρά της και η κυδωνιά...

...το ίδιο και οι πασχαλιές που είναι  ωραιότερες από ποτέ...

...ενώ λίγο πιο κάτω τα σκυλιά του γείτονα (περισσότερο φίλοι παρά φύλακες)...

...κάνουν παρέα στα- ελεύθερα να πηγαίνουν όπου θέλουν- άλογα..

...να κάτι τέτοια μου..." τρώνε" το χρόνο και δεν προφταίνω τις δουλειές...Τώρα όμως το πήρα απόφαση...Σας αφήνω λοιπόν...Καλημέρα σας εύχομαι...Α! πριν φύγω σας αφήνω να διαβάσετε μια  "δυνατή" προσευχή-για γενναίους- που διάβασα πριν λίγες μέρες στο Αγιορείτικο Βήμα και μου άρεσε πολύ...

Θεέ μου δε σου ζητώ ξεκούραση και ηρεμία, της ψυχής ή του σώματος... Δεν ζητώ πλούτη, επιτυχία ή ακόμη υγεία. Αυτά τα πράγματα τα ζητούν τόσο πολύ και άρα δε θα έχεις άλλα να δώσεις. Δώσε μου Θεέ μου αυτά που σου έχουν περισσέψει. Δώσε μου αυτά που κανένας δε θέλει από εσένα...
Και εδώ είναι αυτά που προσεύχομαι σε σένα Θεέ μου:
...να έχω το κουράγιο να μην αρκούμαι στην εύκολη λύση
...να μπορώ να προστατεύω τα ανέφικτα και υπερβολικά όνειρά μου και να μάχομαι για αυτά.
....να μην κάνω την παραίτηση επιλογή
...να μην θεωρώ το "αδύνατον" δεδομένο αλλά προσωρινό
...να είναι η έκπληξη ο σύμμαχος της αυριανής μου μέρας
....η ήρεμη και σιωπηλή απελπισία να δώσει την θέση της σε ακατάπαυστο αγώνα ακόμα και αν δεν τον κερδίσω.
...να μην κάνω τον φόβο επιλογή γιατί ο φόβος είναι φυλακή που παγώνει την σκέψη και το συναίσθημα.Να μπορώ να αντιστέκομαι στην εξαθλίωση του φόβου γιατί ο έμφοβος άνθρωπος είναι ανελεύθερος άνθρωπος
...να ζω και όχι απλά να επιζώ
...να κρατάω την ελπίδα λάβαρο ακόμη και αν όλα έχουν γύρω μου καταρρεύσει. Να στέκει εκεί ματωμένη, σκισμένη, κουρελιασμένη ,να συντροφεύει την ψυχή μου και να οδηγεί τον αγώνα μου.

...τώρα όμως φεύγω στ' αλήθεια...ελπίζω...