Καλώς ορίσατε

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Μια τσάντα...υφαντή...

Μου αρέσει να φτιάχνω μόνη μου τα ρούχα που φοράω ή...αυτά που κουβαλάω...Δεν ξέρω από που ακριβώς πηγάζει αυτή η ιδιορρυθμία...μάλλον από μια αντιδραστικότητα που με βασανίζει από μικρή...
 Ακόμη και αν είναι πραγματικά κακόγουστα μπαίνω μέσα τους και καμαρώνω...νιώθω πως έτσι είμαι αληθινή... 
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που φτιάχνουν μόνοι τα σχέδια των σπιτιών τους-και όχι διάσημοι αρχιτέκτονες-που διακοσμούν μόνοι το χώρο τους-δεν το αναθέτουν σε διακοσμητές-και που φτιάχνουν μόνοι τα ρούχα και τα ...εξαρτήματά τους-γιατί δηλαδή αξεσουάρ;;-χωρίς να τα αναθέτουν στη μόδα...
...στα πλαίσια,λοιπόν,αυτής της..."λόξας" μου εδώ και καιρό ήθελα να φτιάξω μια τέτοια τσάντα... φτιαγμένη εξ ολοκλήρου από τα χέρια μου...Και φυσικά η αρχή έγινε με το κόψιμο των κουρελιών... Ξέρω πως στο εμπόριο κυκλοφορούν έτοιμα κουρελονήματα αλλά το κόψιμο των δικών μας ρούχων είναι όλο το πανηγύρι... Δεν το χάνω με τίποτα...
Εκτός από το ότι είναι καταπληκτική ανακύκλωση ρούχων που δεν φοριούνται πλέον και θα κατέληγαν στη χωματερή,είναι και μια τέλεια ψυχοθεραπεία... 
Πάνω εκεί μπορείς να εκτονώσεις ένα σωρό αρνητικά συναισθήματα χωρίς να πληγώσεις κανέναν...και να τα κάνεις δημιουργία...Όλοι μπορείτε να κάνετε μόνοι σας κουρελονήματα που αργότερα θα πλέξετε ή θα υφάνετε...
...και αφού το νήμα ετοιμάστηκε...ήρθε η ώρα του να γίνει ύφασμα...Η δουλειά στον αργαλειό είναι η πιο δημιουργική... Και προσιτή σε όλους,όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό...Αν αφήσετε την φαντασία σας ελεύθερη σίγουρα θα βρείτε ένα σωρό τρόπους με τους οποίους μπορείτε να "ρίξετε" λίγο στημόνι ώστε να φτιάξετε το ύφασμα μιας τσάντας...Ακόμη κι αν δεν θέλετε να φτιάξετε ένα απλό τελάρο ,βρείτε ένα παλιό παράθυρο ή ό,τι άλλο...Χρειάζεστε μόνο δύο παράλληλα ξύλα....πάνω τους θα τυλίξετε το στημόνι και θα υφάνετε...
...και επειδή ήταν τσάντα επιμελήθηκα ιδιαίτερα τις ενώσεις των νημάτων...Τον τρόπο τον έχω δείξει σε άλλη ανάρτηση...( http://vasanakia.blogspot.gr/2013/11/blog-post.html )...
......στο τέλος έδεσα τα στημόνια...μπορείτε να δέσετε σε κόμπο δύο κλωστές μαζί...
ή τέσσερις μαζί....
...κατόπιν ήρθε η ώρα της ραπτικής...και φυσικά ζήτησα τη βοήθεια της μανούλας μου...
...αυτή οδηγούσε κι εγώ ακολουθούσα...έτσι η μωβ τσάντα ράφτηκε από τη μητέρα μου...
...η γκρι όμως από εμένα...δεν φαίνεται η περηφάνεια μου αλλά είναι μεγάλη...
...αν ξέρω να κάνω ένα πράγμα καλά αυτό είναι σίγουρα το να είμαι μαθήτρια...
διψάω για μάθηση......ακούω προσεκτικά...έχω υπομονή αρκετά μεγάλη...
...και -το κυριότερο -δεν φοβάμαι να κάνω λάθος... πίστευα πάντα πως μόνο μέσα από τα λάθη μαθαίνουμε...
...μόνο που -στην προκειμένη περίπτωση- δεν μπορώ όσο κι αν προσπαθώ να φτάσω το ταλέντο της δασκάλας...είναι τελειομανής,γρήγορη και πολύ έμπειρη...
...προσπαθώ όμως...κι όπου φτάσω...
....σα να μου φαίνεται πάντως πως τον πήρα τον αέρα της ραπτομηχανής...
 ...δεν ξέρω αν είναι καλοκαιρινές-μπορεί και να είναι-όμως σκοπεύω να τις κρατήσω με την πρώτη ευκαιρία...
 ...άλλωστε-το είπα και στην αρχή- είμαι μάλλον ξεροκέφαλη και επομένως η μόδα...είμαι εγώ...


Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Καλημέρα και σήμερα...



Ημέρα κυριακάτικη ξημερώνει,ημέρα χαράς... Όσες κι αν είναι οι θλίψεις της ζωής μας-και είναι πολλές...είμαι σίγουρη πως ο καθένας από εμάς σηκώνει έναν προσωπικό σταυρό- η Κυριακή είναι ημέρα που όλα τα κάνει ομορφότερα... Μάλιστα συμβαίνει στη δική μου ζωή...όσο δυσκολότερη είναι η περίοδος που περνάω τόσο πιο ξεχωριστές είναι οι Κυριακές που τη συνοδεύουν...
...ο καιρός στα μέρη μας είναι ο κατάλληλος για τους σπόρους που βάλαμε...έβρεξε και το έδαφος μαλάκωσε αρκετά ώστε όλα να αρχίσουν σιγά σιγά να ξεμυτίζουν...Οι δουλειές στο κτήμα πύκνωσαν... Πρέπει να φυτευτούν όλα τα χειμωνιάτικα λαχανικά και να ετοιμαστούν οι στρωμνές των ζώων ώστε να ξεχειμωνιάσουν με ασφάλεια...
....στο κοτέτσι εδώ και καιρό είχαν αρχίσει εχθροπραξίες...με τίποτα δε ζούσαν μαζί τα νανάκια με τις κότες και τις πετρόκοτες...
...έτσι αναγκαστήκαμε να φτιάξουμε ένα ακόμη κοτέτσι...
...του Αντρέα μας...δικά του τα νανάκια και από σήμερα τα αναλαμβάνει μόνος...ελπίζω πως θα δείξει την υπευθυνότητα που είναι απαραίτητη ώστε να ζήσουν και να πολλαπλασιαστούν...
...άξιος σαν τον πατέρα του...μαζί έφτιαξαν το ελαφρύ αυτό κοτέτσι που είναι εύκολο να μετακινηθεί από τόπο σε τόπο...Η αυλή του κοτετσιού είναι ξεχωριστή από το σπιτάκι ώστε να μεταφέρεται εύκολα ανάλογα με το που φύεται χορτάρι...
...το σπιτάκι μικρό,φτιαγμένο με ό,τι είχαμε...
...τα νανάκια είναι οι καλύτερες κλώσσες...πολύ προστατευτικές και όταν κλωσσούν και όταν βγαίνουν τα πουλάκια...
 ...μπήκαν και οι πρώτοι ένοικοι...ένας πετεινός με τρεις κοτούλες...πειραματικά πριν μεταφερθούν όλα τα νανάκια...
 ...έδειξαν πως τους άρεσε το νέο τους σπίτι....
...παράλληλα ετοιμάζουμε το στάβλο για την κατσίκα που περιμένουμε...το παχνί κατασκευασμένο από το θείο μας με ξύλα που ήταν για πέταμα...
...ενώ στην κουζίνα μας ετοιμάζεται το ψωμί για το κυριακάτικο τραπέζι...στολισμένο έτσι όπως του πρέπει...
 ...η ομορφιά δεν είναι πολυτέλεια στη ζωή μας...ντύνει την ψυχή μας και την κάνει δυνατή να αντιμετωπίσει όλη την ασχήμια αυτού του κόσμου... το λέω πάντα στα παιδιά μου...να φροντίζετε ό,τι κάνετε,ό,τι αντικρίζετε,ό,τι νιώθετε να είναι όμορφο...όχι τέλειο αλλά όμορφο,με ψυχή,με μεράκι...
 ...και ελπίζω-παρόλο που η απάντηση είναι αποκαρδιωτική(τι το στολίζεις το ψωμί αφού θα φαγωθεί...άδικος κόπος...)κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού τους να εντυπωθούν αυτά τα λόγια...ώστε να ανασυρθούν την ώρα της δοκιμασίας...τότε που η μυρωδιά και η εικόνα της ανάμνησης του κυριακάτικου ψωμιού θα μαλακώσει τον πόνο...όπως ακριβώς ρίχνει βάλσαμο και στις δικές μου πληγές η ανάμνηση των πασχαλιάτικων κουλουριών που κάθε χρόνο σχεδόν ιεροτελεστικά φτιάχναμε με τη μητέρα μου ή οι αυγόφετες που μας ετοίμαζε τα βράδια πασπαλισμένες με ζάχαρη και πολλή αγάπη...
 ...και-αφού μιλάμε για μεράκι- επιτέλους τελείωσε το μαξιλάρι,κεντημένο με σταυροβελονιά... δύσκολο πια το κέντημα για εμένα σε τόσο ψιλό ύφασμα...
 ...τα μάτια μου δεν με βοηθούν και η πρεσβυωπία όλο και μεγαλώνει...χειμωνιάτικο το τοπίο...
 ...αλλά με ακόμη μεγαλύτερο μεράκι το κέντημα της μητέρας μου...το έφτιαξε όταν ήταν δεκαπέντε χρονών...μια θήκη για χτένες και μια πελότα...οι παλιότεροι είμαι σίγουρη πως θυμούνται ανάλογα εργόχειρα...
....με αυτά κι αυτά σας αφήνω και σήμερα...εύχομαι καλή και ευλογημένη Κυριακή...εύχομαι  η ομορφιά  να λούζει τη ζωή σας ώστε να μη μένει χώρος για θλίψη...εύχομαι αυτή την ομορφιά να την αντικρίζετε παντού...πρώτα στις σχέσεις σας με τον συνάνθρωπο και μετά σε όλα τα άλλα...



Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Λιόψωμο και νοσταλγία...

 
 Ξεκινήσαμε με τους χειρότερους οιωνούς...Η μέρα ήταν  μπουρινιασμένη... Σε ένα μικρό χωριό του Πηλίου,την Άνω Γατζέα...Το χωριό-μικρό σήμερα,με ελάχιστους κατοίκους- ήταν παλιότερα -και είναι ακόμη-σταθμός του μικρού τρένου του τόπου μας,του φημισμένου Μουτζούρη...Τη σιδηροδρομική αυτή γραμμή σχεδίασε και επέβλεψε το 1897 ο πατέρας του ζωγράφου Ντε Κίρικο(στην περιοχή της Γατζέας υπάρχει ακόμη το σπίτι στο οποίο διέμενε όταν το έργο έφτασε εκεί.Μάλιστα εντύπωση μεγάλη μου έκανε η παρατήρηση φίλου ότι όλο το έργο (συμπεριλαμβανομένων τούνελ και γεφυριών) με τις δυσκολίες εκείνης της εποχής έγινε σε συνολικά 3 χρόνια...Σκεφτείτε σε πόσα χρόνια θα γινόταν σήμερα...Κάθε πέρσι και καλύτερα...)...
 ...σκοπός μας ήταν να ανάψουμε τον κοινοτικό φούρνο που υπάρχει πίσω από το σταθμό(τον ανάβαν και έψηναν όλοι οι κάτοικοι τα ψωμιά και τα φαγητά τους...φαντάζομαι το πανηγύρι...)και να ψήσουμε ένα λιόψωμο για τις ανάγκες μιας δράσης των καθηγητών και δασκάλων του Νομού μας...Φούρναρης ο Βαγγέλης φίλος από παλιά και αμετανόητα ιδεολόγος και αγωνιστής...Βοηθός ο Άρης...Στο ζύμωμα του λιόψωμου οι δύο Μαρίες...
 ...παράλληλα με το ζύμωμα ανάψαμε τον φούρνο ώστε να κάψει και να ασπρίσει...Εκείνη την ώρα άρχισε  η δυνατή μπόρα που σταμάτησε λίγο αφού είχαμε τελειώσει...Πραγματική περιπέτεια η δράση...
 ...στο σημείο αυτό θα δώσω και τη συνταγή από το λιόψωμο πολλοί τη ζήτησαν-αφού πρώτα διευκρινίσω ότι δεν είναι δική μου και ότι την έχω ελάχιστα τροποποιήσει...Επίσης θα βεβαιώσω όσους τη φτιάξουν πως είναι πραγματικά πολύ πετυχημένη...
 ...Αρχίζοντας να φτιάχνουμε τα λιόψωμα διαλύουμε σε χλιαρό νερό(2 κούπες για ένα κιλό αλεύρι) 2 κουταλιές της σούπας μαγιά ξηρή. Κατόπιν ανακατεύουμε σε λεκάνη 1 κιλό αλεύρι με ένα κουταλάκι αλάτι, μία κουταλιά  ζάχαρη,ρίγανη,θυμάρι και ό,τι άλλο μυρωδικό θέλουμε...
 ...κατόπιν ρίχνουμε στο αλεύρι το νερό με τη μαγιά, 3/4 της κούπας λάδι,ένα κρεμμύδι τριμμένο,2 κούπες ελιές...
 ...ζυμώνουμε καλά ώστε στο τέλος να έχουμε μια μαλακή ζύμη που να μην κολλάει στα χέρια....Πλάθουμε τα λιόψωμα,τα σκεπάζουμε ζεστά και τα αφήνουμε να διπλασιαστούν σε όγκο...
 ...εν τω μεταξύ ο φούρνος ετοιμάζεται...πολύ μας δυσκόλεψε η βροχή,η παραπάνω υγρασία...
 ...άμα όμως ο φούρναρης είναι έμπειρος τίποτα δεν τον σταματά...Και ο Βαγγέλης φτιάχνει χρόνια ψωμί στον ξυλόφουρνο του σπιτιού του...
 ...με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως παλιά...Τα εργαλεία του φούρνου είναι δικά του...
 ...ήρθε η ώρα τους...
 ...αν και η φωτιά τελικά μας ξεγέλασε...έγιναν πραγματικά νόστιμα...ευλογημένο ψωμάκι του τόπου μας που έχει θρέψει γενιές και γενιές...
 ...δίπλα ακριβώς στο σταθμό του τρένου μας περίμενε μια μεγάλη έκπληξη...Πραγματικά δεν πιστεύαμε στα μάτια μας!!! Ένα παντοπωλείο αλλά...βγαλμένο κατευθείαν από το 1960!!!
 ...τότε ήταν που ο ιδιοκτήτης του το έκλεισε για να ανοίξει ξανά σήμερα,απείραχτο...όπως ακριβώς το άφησε...
 ...εξυπηρετούσε τις ανάγκες των ανθρώπων της περιοχής με τον καλύτερο τρόπο...πολλές οι μνήμες και μεγάλη η νοσταλγία μας...
 ...με πόσο λίγα πράγματα ήταν ευχαριστημένοι οι άνθρωποι εκείνου του καιρού...
 ...πόσο αυτάρκη είχαν χτίσει τη ζωή τους...(θυμάμαι τη γιαγιά μου να ψεκάζει το σπίτι με ΦΛΙΤ με εκείνη την παλιά αντλία...η μυρωδιά του υπάρχει ακόμη στη μύτη μου...στο κάτω ράφι το...χρωματοπωλείο της εποχής...αλήθεια σήμερα που τα χρωματοπωλεία πιάνουν μισό τετράγωνο γίναμε πιο ευτυχισμένοι;;...)....
 ...η παλιά ζυγαριά και τα φουρνόξυλα...τα βαρέλια με τα όσπρια...
 ...οι κλωστές ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ...τελικά ισχύει στη ζωή αυτό που μου έλεγε ο πατέρας μου...οι αξίες ποτέ δεν χάνονται...

... όπως και η σοκολάτα ΙΟΝ...
 ...πλεκτά εσώρουχα...η πολυτέλεια της εποχής...
 ...φοβερή η νοσταλγία όσων είχαμε μνήμες από τέτοια παντοπωλεία...
...οι παντόφλες της εποχής...ένα σχέδιο...αλήθεια δεν ξέρω πόσο μπορεί να θεωρηθεί πρόοδος το γεγονός ότι σήμερα έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε χιλιάδες σχέδια προϊόντων είτε αυτά είναι παντόφλες είτε γομολάστιχες...είτε ό,τι άλλο...Μήπως τελικά αυτά μας μπερδεύουν,μας κατεβάζουν στην κατηγορία των καταναλωτών και μας κάνουν να χάνουμε την ουσία;;Μήπως είναι οπισθοδρόμηση;...

...στην τελευταία σειρά το...παπουτσάδικο...κρεμασμένο στους γάντζους...μέσα σε αυτόν τον "μουσειακό" σχεδόν χώρο ένιωσα γαλήνη...δεν μπορεί να είναι μόνο το ότι μου θύμισε την παιδική μου ηλικία...ίσως ήταν που διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν με ελάχιστα και μάλιστα πιο ευτυχισμένα...το θυμάμαι πως εκείνες οι εποχές ήταν...αναπαυτικότερες για τους ανθρώπους τους,με περισσότερο γέλιο παρ όλη την ανέχεια...
...μπροστά από τον κοινοτικό φούρνο ο σταθμός του τρένου... σε πολύ καλή κατάσταση...το τρενάκι κάνει ακόμη δρομολόγια τους καλοκαιρινούς μήνες για λόγους τουριστικούς...

...έφτασε στη μέση περίπου της δράσης...γεμάτο ανθρώπους που αψήφησαν τη βροχή...
...στα μέρη μας έχουν πολλές ιστορίες να πουν για τον Μουτζούρη...ιδιαίτερη εντύπωση μου έχει κάνει το γεγονός ότι ήταν τόσο αργό ώστε μπορούσε κανείς να κατέβει αν υπήρχε ανάγκη και να το προλάβει πάλι...
...τότε κινούνταν με κάρβουνο...σήμερα με ντιζελομηχανή...
...λίγο πιο πέρα το Μουσείο ελιάς και λαδιού...


...εξαιρετικός ο συνάδελφος και φίλος που έφτιαξε σε χρόνο ελάχιστο σαπούνι παραδοσιακό με τη μούργα λαδιού...
...και μετά κουβεντούλα με παλιούς φίλους στο παραδοσιακό καφενεδάκι του χωριού...με τον ήλιο να προσπαθεί να στεγνώσει ό,τι μούσκεψε η βροχή...ευφορία ψυχής...τελικά ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις στις στροφές του δρόμου της μέρας,του χρόνου,της ζωής...Κι αυτό είναι το μεγαλείο τους...