Κότες ντόπιες...αφιερωμένες...

 Η ανάρτηση που ακολουθεί είναι αφιερωμένη στους φίλους της Μικρής Φάρμας,μιας ομάδας στο Facebook με πολύ μεράκι για τα ζώα...Μια πολύ ξεχωριστή παρέα...Γι αυτούς φωτογράφησα σήμερα τα κοτοπουλάκια που βγήκαν από την κλωσσομηχανή τα οποία μεγάλωσαν και έγιναν κοτούλες...Φτέρωσαν...όπως έλεγε η γιαγιά μου...Σε λίγες μέρες είναι έτοιμα να μεταφερθούν στο κοτέτσι τους...Με καμάρι στήθηκαν μπροστά στο φακό για να δείξουν το ιδιαίτερο που οι ντόπιες κότες διαθέτουν...Τη...διαφορετικότητά τους...Σπάνια να βρεις δυο κότες ίδιες ακριβώς...όπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους...

 ...παλιά θυμάμαι οι άνθρωποι εκτιμούσαν το ωραίο ακόμη κι αν αυτό αφορούσε τα ζωντανά τους...Αντάλλασσαν κότες ή πρόβατα για να "πιάσουν" το νταμάρι...

  ...άλλοι πάλι ζητούσαν με επιμονή μια κότα που τους άρεσε από τη γειτόνισσα ώστε να στολίσουν το κοτέτσι τους...

 ...θεωρούσαν τα ζώα μέρος της οικογένειας και...όπως καμάρωναν για τα όμορφα και μυαλωμένα παιδιά τους έτσι και για τα ξεχωριστά ζωάκια τους...

  ...γι αυτές τις "κατσαρές" κότες,αλλά και για τη σκουφάτη  της προηγούμενης φωτογραφίας ή μπουγούνικη ή πωγωνάτη ήταν ικανοί να ταξιδέψουν μια μέρα και μια νύχτα ώστε να τις αποκτήσουν...

 ...αλλά και οι ντόπιες κότες τους αποζημίωναν πάντα με τα ξεχωριστά χρώματά τους...

 ...οι ντόπιες κότες παλιότερα ήταν μικρόσωμες...τώρα πιο βελτιωμένες,μεγαλύτερες...

  ...που διατηρούν όμως τα χαρακτηριστικά της ράτσας τους...είναι γερές,ανθεκτικές στις αρρώστιες και στις ζέστες του καλοκαιριού...

  ...και κλωσσούν,ένδειξη ότι διατηρούν το ένστικτο...χαμένο για τις περισσότερες κότες του εμπορίου...

 ...πανέμορφα τα κοκοράκια των ντόπιων ποικιλιών...

 ...και ξεχωριστές οι γυμνολαίμικες ή γκούσιες...."ξανθές"...

...ή και "μελαχροινές"...

 ...κάποιες μοιάζουν κεντημένες...

   ...και ξεχωριστές οι καλτσονάτες,με τα φτερά στα πόδια τους...

 ..αλλά και τα νανάκια,οι καλύτερες κλώσσες...μόνες τους γεννούν...χωρίς να το καταλάβεις κλωσσούν και φέρνουν γεμάτες καμάρι τα κλωσσοπουλάκια τους όταν πια έχουν μεγαλώσει αρκετά...κάτω από τη μύτη σου χωρίς να το πάρεις χαμπάρι...

 Συμβουλή του εξαδέλφου μου προς όλους όσους βάζουν κλωσσομηχανές είναι: Παράλληλα να αφήνουν και τις κλώσσες να κλωσσούν και κατόπιν να ενώνουν τα πουλάκια κάτω από τα φτερά της κλώσσας ώστε να ακούνε την καρδιά της μάνας...Έτσι θα διατηρήσουν το ένστικτο και θα συνεχίσουν να κλωσσούν...Αλλιώς σε τρεις γενιές πουλιών από κλωσσομηχανές το ένστικτο χάνεται...
Η σημερινή ανάρτηση είναι κυρίως για ειδικούς...αλλά και για όσους σκοπεύουν να βάλουν το κοτετσάκι τους σε όποιο μέρος μπορούν(θυμάμαι τον πατέρα μου που είχε κοτούλες στην...ταράτσα του σπιτιού μας...)...Αξίζει να διαλέξουν τις δικές μας,ντόπιες κότες ώστε να μη χαθεί η ράτσα τους...Θα αποζημιωθούν τόσο από την ανθεκτικότητά τους όσο και από την ποικιλία των χρωμάτων τους που θα τους ενθουσιάσουν...Επίσης πολλοί υποστηρίζουν ότι τα αυγά των ντόπιων είναι πολύ νοστιμότερα από των υπολοίπων...Κι εγώ είμαι μία από τους πολλούς...!!!