Καλημέρα και σήμερα...

 Σαν θάλασσα συννεφένια η πόλη μας τον περισσότερο καιρό...Στη μάχη με την ομίχλη ο ήλιος φαινόταν να χάνει...Μουλιάσαμε ...οι δουλειές στον κήπο περίμεναν...απελπιστήκαμε ότι θα βάλουμε σπορεία...Ούτε χώμα δεν μπορούσαμε να μαζέψουμε...όλα μέσα στη λασπουριά!!!

 ...άνθρωποι και ζώα...

...και το χειρότερο ήταν η κλεισούρα...και το ακόμα χειρότερο η κλεισούρα μαζί με τα παιδιά...όλη μέρα νιαουρίζαν δίπλα μου...ζουζουνίζαν μέσα στα αυτιά μου...ικέτευα για λίγη ησυχία "εις ώτα μη ακουόντων"...όμως...το καλό το παλληκάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι...Ζύμωμα...

 ...και στόλισμα του ψωμιού...καλύτερο από πλαστελίνη...

 ...δημιουργικότερο...τρώγεται το αποτέλεσμα και αφήνει στα παιδιά τη βεβαιότητα ότι κάνουν κάτι σημαντικό...και είναι σημαντικό...η ομορφιά κάνει τη ζωή ...ελαφρύτερη...

...πέρασε το Ψυχοσάββατο των Απόκρεω κι αυτό συννεφιασμένο... θυμηθήκαμε πάλι τους προσφιλείς μας....Μεγάλη έλλειψη να τους αφήσουμε παραπονεμένους...Εκτός από το έλεος του Θεού-στο οποίο όλοι προσβλέπουμε-,οι κεκοιμημένοι μόνο από εμάς έχουν να περιμένουν...

...και την Κυριακή...όλα άλλαξαν!!!Η Άνοιξη ήταν πάλι εκεί...με ακόμα πιο στολισμένο το φουστανάκι της...

...τα κοτοπουλάκια της δεύτερης κλωσσομηχανής είχαν ξεμυτίσει...με χρώματα ξεχωριστά...

 ...ένα όμορφο σκουφάτο...

 ...κι ένα λεπτεπίλεπτο νανάκι...

...καλέ,δείτε πόσο χαριτωμένα είναι!!!(καλά έχω χαζέψει η κακομοίρα!!)...

...η επόμενη εβδομάδα ήταν από εκείνες τις καθοριστικές στη ζωή του κάθε ανθρώπου...την Πέμπτη μου επιδόθηκε η απόφαση της συνταξιοδότησής μου...μετά από 23 χρόνια στο δημόσιο σχολείο...μεγάλη η συγκίνηση...δύσκολο να τη μοιραστώ...ακόμα πιο δύσκολο να αποχωριστώ τους μαθητές μου,τους συναδέλφους...

...όμως κάθε τέλος είναι μια καινούργια αρχή...η ζωή συνεχίζεται...τα όνειρα δεν μου έλειψαν ποτέ...πάντα ήμουν ένας ονειροπόλος μέχρι ...βλακείας άνθρωπος...πάντα υπήρχαν πράγματα στη ζωή μου που περίμεναν να αρχίσουν...κι αυτά τώρα,στην ανάγκη,θα βοηθήσουν να ξεκινήσω...ακόμη δεν έχω ξεπεράσει -και μάλλον είναι αργά να ξεπεράσω πια-την εφηβική μου τάση να αναζητώ την πρόκληση... και μόνο μέσα από αυτή να δημιουργώ...τα χρόνια που βαραίνουν στην πλάτη μου ποτέ δεν τα λογάριασα...αυτό που λέει η ψυχή μου πάντα άκουγα...έτσι πορεύτηκα...και -όπως είπα-δεν θα αλλάξω τώρα....

Απόδειξη όλων αυτών η σημερινή...Καθαρά Δευτέρα...Ξημέρωσε συννεφιασμένη και κρύα...Στο βουνό υπήρχαν χιόνια(που δεν υπήρχαν όλο το χειμώνα...Τι ανάποδος καιρός!!!)...Η βροχή "προ των πυλών"....(και τελικά έριξε καντάρια...κι ακόμα βρέχει!!!)...Κι όμως και ετοιμαστήκαμε...

..και συγκεντρωθήκαμε...

...και-παρόλο που δεν καταφέραμε να φτάσουμε στον προορισμό μας,το δάσος της Σορβιάς-σε εξοχή φτάσαμε...

...και εξερευνήσαμε...

...κι ένα φιλόξενο εκκλησάκι μας φιλοξένησε(ευτυχώς βρήκαμε απάγκιο να προφυλαχτούμε από τη βροχή)...

...-ευρηματικό το αυτοσχέδιο καμπανάκι-...

...και-πάνω από όλα-ΚΑΙ ΧΑΡΤΑΕΤΟ ΠΕΤΑΞΑΜΕ...

...τον οποίο πίσω δεν φέραμε αφού ξεχάσαμε να δέσουμε το σχοινί στο ξύλο της καλούμπας...κι έτσι -παρόλη τη βροχή-...μάλλον ταξιδεύει ακόμη...

...και μιας και βρήκαμε το αυτοσχέδιο "τζάκι"....

...ζεσταθήκαμε...και φάγαμε...και κουβεντιάσαμε...Θέλει τρέλα η ζωή...Ξεπαγιάσαμε-είναι γεγονός-αλλά -σε πείσμα του καιρού-την Καθαρά Δευτέρα τη γιορτάσαμε...

...και με αυτά θα σας αφήσω...αφού πρώτα σας θυμίσω να αρχίσετε να συγκεντρώνετε τα εξωτερικά πουκάμισα των κρεμμυδιών,ώστε να έχετε αρκετά μέχρι το Πάσχα που θα βάψουμε τα αυγά...

 Ίσως φέτος αποφασίσετε να τα βάψετε...όπως παλιά (http://vasanakia.blogspot.gr/2012/04/blog-post_12.html )...

Εύχομαι σε όλους Καλή Σαρακοστή και καλόν αγώνα....