Καλώς ορίσατε

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Άνθρωποι της καρδιάς....


Βράδυ αργά,ζαλισμένη από την κούραση...Έξω απόλυτη η ησυχία και βαθύ το σκοτάδι...Τέτοιες ώρες είναι συνήθως που έρχονται στο νου μου σκέψεις για τη ζωή μου...Είναι οι ώρες του "ταμείου" μου,οι μόνες δικές μου ώρες...Σκέφτομαι το "σισύφειο" μαρτύριο στο οποίο έχω καταδικάσει τον εαυτό μου,να τρέχω συνεχώς και ποτέ να μην φτάνω...Από το σπίτι στη δουλειά κι από εκεί στις δραστηριότητες των παιδιών,ξοδεύω τη ζωή μου σε πράγματα που αντλούν την αξία τους μόνο από την πλούσια φαντασία μου...Θυμάμαι τον παππούλη μου-βιβλική φιγούρα,ψηλό,ευθυτενή,με πλούσια,κάτασπρη κόμη-να κάθεται ώρες ατελείωτες κάτω από τη μουριά της αυλής μας,απλά ατενίζοντας τον κάμπο,με μια γαλήνη χυμένη στο πρόσωπό του και ένα χαμόγελο πληρότητας να το φωτίζει...
Σκέφτομαι τον θάνατό του,γεμάτος αξιοπρέπεια όπως και η ζωή του...Αρνήθηκε να πάει στο νοσοκομείο...Ζήτησε να τον αφήσουν απλά να σβήσει στο σπίτι του,όπως και έγινε...Ευλογημένη απλότητα και ηρεμία...Απόκτησε στη ζωή του ό,τι ήταν ουσιαστικό και τίποτα περισσότερο από αυτό:ένα σπιτάκι μικρό και ταπεινό(μεγάλο και ζεστό όμως στη θύμηση και την καρδιά μας),έναν κήπο που πάντα έδινε πλούσια σοδειά και την βεβαιότητα ότι έκανε το χρέος του απέναντι στα παιδιά του όσο καλύτερα μπορούσε(ποτέ δεν έκανε το αδύνατο δυνατό...μάλλον ήταν ευχαριστημένος με αυτά που μπορούσε να κάνει...δείγμα ταπεινότητας και αυτογνωσίας)...
Δεν θέλησε ποτέ-από όσα ξέρω-παραπάνω από τα απλά αυτά πράγματα...Δεν απέκτησε ποτέ αυτοκίνητο,δεύτερο σπίτι,δεύτερο κυριακάτικο ρούχο και φορεσιές περισσότερες από αυτές που χωρούσαν σε μια μικρή βαλίτσα...Δεν ήθελε φαγητά περίπλοκα ούτε παραπάνω από το κανονικό σε ποσότητα...Δεν είχε σύνταξη και δεν ξέρω αν είχε πάει ποτέ του σχολείο...Δεν έσπρωξε ποτέ τα παιδιά του να γίνουν πρώτοι μαθητές στο σχολείο και με μεγάλη προσπάθεια κατάφεραν οι δάσκαλοι της εποχής να τον πείσουν να στείλει ένα τουλάχιστον παιδί του για σπουδές...Έπαιρνε ικανοποίηση από τη δική του ζωή και δεν στηρίζονταν στις πλάτες των παιδιών του...
Ήταν πάντα ήρεμος και-η μητέρα μου λέει-δεν τον είχαν δει ποτέ να φωνάζει...Τον αγαπούσα και τον θαύμαζα τον παππού μου για τη σοφία του...Δεν ξέρω πως εμείς,οι άνθρωποι του πολιτισμού και της εξέλιξης παγιδευτήκαμε στη μαρτυρική αυτή κατάσταση της περιπλοκότητας των πάντων...Γιατί ενώ όλα τα έχουμε  τίποτα δεν είναι αρκετό...Γιατί παλεύουμε για πράγματα φθαρτά που αποδεδειγμένα δεν φέρνουν τη χαρά στην ψυχή μας...Σκέφτομαι πως τα παιδιά και τα εγγόνια μου δεν θα έχουν την τύχη να ζήσουν κοντά σε έναν παππού σαν τον δικό μου,να αντλήσουν χυμούς ζωής πραγματικής και όχι πλασματικής...
Διαβάζω τότε και τον κυρ-Φώτη,τον Κόντογλου που όποτε καταφεύγω στα βιβλία του μου φαίνεται πως βάζω μια τάξη στο μυαλό μου,μέχρι να έρθει πάλι η βουή του κόσμου να μου τη διαλύσει...
"Όποτε μπορώ,ξεμακρύνω από την ταραχή της σημερινής ζωής.Κάθουμαι στο σπίτι μου,μακρυά από τον κόσμο.Ζωγραφίζω κανένα εικόνισμα,γράφω καμιά ιστορία ή καμιά σκέψη για τον εαυτό μου,φιλοτεχνώ κανένα χειρόγραφο,ή κουβεντιάζω με κανέναν απλόν άνθρωπο,που δεν τρέχει για ν΄αρπάξει πολλά λεφτά,κ΄είναι ήσυχος και βλογημένος.
Οι τέτοιοι άνθρωποι δεν λείψανε ολότελα στον καιρό μας,και γι αυτό το πράγμα δοξάζω τον Θεό μέρα νύχτα.Ζούνε ειρηνικά,ήσυχα,απλά,φτωχικά,μα αυτοί για μένα είναι οι πιο πλούσιοι.Η ζωή τους έχει νοστιμάδα,ενώ των αλλουνών,εκεινών που βρίσκουνται όλοένα σε στριφογύρισμα,σαν μηχανές,η ζωή τους είναι δίχως καμμιά νοστιμάδα.Λέγω "η ζωή τους",μα ποια ζωή;Αυτοί δεν έχουνε τον καιρό να ζήσουνε.
 Όλο βιάζονται,ο νους τους βρίσκεται αλλού,στα χρήματα,στις επιχειρήσεις,στα πολιτικά.Ολοένα αγωνία.Ολοένα ανησυχία.Ολοένα νευριασμός,από τις δουλειές τους,από τα κέρδη κι από τις ζημιές τους,από την παγκόσμια κατάσταση,από τον φόβο μήπως γίνει πόλεμος,από το ανεβοκατέβασμα του χρυσαφιού στο χρηματιστήριο,από τα παιδιά τους που σπουδάζουνε στην Αγγλία και στην Αμερική,από τα σπίτια τους,από τα μαγαζιά τους,από τα χτήματά τους,από τα καράβια τους.Το κεφάλι τους βρίσκεται μέσα σε ένα βουερό σύννεφο από σκοτούρες,που το τσιμπάνε σαν να ΄ναι σφήγκες ακαταμέτρητες.
Κι όλα αυτά λένε πως τα τραβάνε για να μαζέψουνε λεφτά,και μ΄αυτά να απολάψουνε τη ζωή,ως που πεθαίνουνε και μπαίνουνε μέσα σε μαρμαρένια μνήματα που τους χτίζουνε κείνοι που τους κληρονομήσανε....Δεν υπάρχει πιο θλιβερό πράγμα από μια τέτοια ζωή.Θαρρείς πως τους άρπαξε μια ρόδα και τους στριφογυρίζει,δίχως να μπορούνε να ξεκολλήσουνε από τα γρανάζια της.
Πεθαίνουνε ,χωρίς να δοκιμάσουνε μήτε ένα γενναίο αίσθημα,δίχως να δροσιστούνε από μια χριστιανική πράξη,χωρίς ν΄απομείνουνε μια στιγμή μοναχοί με τον εαυτό τους ή με τους αγαπημένους τους,να ειρηνέψουνε λίγο,να απογευτούνε μια στάλα τη ζωή.Την έχουνε...ακουστά την αληθινή ζωή.Αγοράζουνε όλα τα εργαλεία της ζωής,ακόμα και τα πιο ακριβά,και μονάχα να τη ζήσουνε δε μπορούνε οι δυστυχισμένοι.Είναι σαν τον Τάνταλο,που έβλεπε το νερό διψασμένος και δεν μπορούσε να πιει.Η φτώχια τους είναι μεγάλη."(Από το άρθρο "Ταραχή και ειρήνη")

Και η καρδιά μου μαλακώνει όταν νοερά κάθομαι δίπλα στην κυρά-Γιάνναινα,στο φτωχικό καλύβι της...."Σε κείνη την περιφέρεια ζούσε ακόμα μια ψυχή,μια γυναίκα,που τη λέγανε κυρα-Γιάνναινα,χήρα με δυο μικρά παιδιά.Είχε κάνει ένα γιδοκάλυβο ανάμεσα στα δένδρα,σ' έναν τόπο απάτητον,και ζούσε εκεί πέρα ξεμοναχιασμένη.Το 'να το παιδί της,το μεγάλο,ως έντεκα χρονών,το λέγανε Γιώργο και φύλαγε κάτι λιγοστά γίδια.Το άλλο,το μικρό,το λέγανε Πλάτανο,και καθότανε με τη μάννα του κ' έπαιζε μοναχό του,γύρω στο καλύβι.Η μάνα τους πότε πήγαινε με τα γίδια,κι αυτή,πότε καθότανε στο καλύβι και μαγείρευε,έπλενε,ή έγνεθε με τη ρόκα.Ήτανε όλο χαμογελαστή,ξυπόλητη,μ' ένα μαντήλι ριγμένο στο κεφάλι της.Αρχαία γυναίκα,αγιασμένη.
Τον Πλάτανο τον είχε βαφτισμένον ένας δάσκαλος από το χωριό τους,κι απ' αυτό κατάλαβα πως τον είχε βγάλει Πλάτωνα,κι οι δικοί του τον κάνανε Πλάτανο.Κι αληθινά,ήτανε σαν Πλάτανος,μ' όλο που ήτανε μικρό ακόμα,ως τριάμισυ χρονών,καλοκάγαθο,μα άγριο,σκληρό,άφοβο.Όλη τη μέρα έκανε πόλεμο.Σκαρφάλωνε στα δέντρα για να βρει φωλιές,ή για να κρεμάζεται από τα κλαριά, κατρακυλούσε μεγάλες πέτρες και τις κοπανούσε με άλλες πιο μικρές,κ' είχε καταπληγωμένα τα χέρια του.Έσκαβε μ' ένα σίδερο γύρω στο καλύβι,έπιανε φίδια,γουστέρες,τις έδενε απ' την ουρά, τις κρέμαζε στα δέντρα.Η μάνα του δεν ταραζότανε ποτέ,μήτε έδινε σημασία,μην τυχόν πάθει τίποτα το παιδί της με τις πέτρες και με τα φίδια που πάλαιβε ολοένα.Αρηά και που το μάλωνε,όποτε τύχαινε να χτυπήσει κανένα γίδι.
Τι απλότητα που είχανε στη ζωή τους αυτά τα πλάσματα!Το φτωχικό μου ήτανε παλάτι μπροστά στο καλύβι τους.Έβλεπα πως ζούσανε οι αρχαίοι άνθρωποι,μ' ένα τίποτα.Τι δυστυχία να φοβηθούνε,αφού δεν είχανε τίποτα;Κ' οι τρεις ήτανε γεροί σαν τ' αγρίμια.Η θροφή τους ήτανε ψωμί, και τυρί,γάλα και χορτάρια.Το γιδοκάλυβο είχε ως τέσσερα μέτρα μάκρος και δυόμιση φάρδος,και ήτανε λίγο ψηλότερο από την κυρά-Γιάνναινα.Η πόρτα ήτανε χαμηλή,είχε και μιαν άλλη τρύπα,για παράθυρο. Αποπάνω,το καλύβι ήτανε σκεπασμένο με κλαριά,με χορτάρια και με τενεκέδες.Μέσα μοναχά που κοιμότανε.Όλα τα άλλα τα κάνανε απέξω.Ζούσανε στον ανοιχτό αέρα.
Η κυρά Γιάνναινα ήτανε πάντα χαμογελαστή.Δεν την είδα ποτέ κατσουφιασμένη.Ήσυχη,λιγομίλητη, απροσποίητη, είχε μια ιεροπρέπεια που μου έκανε βαθιά εντύπωση,σαν να είχα μπροστά μου κάποιο αγιασμένο πρόσωπο.Συλλογιζόμουνα τις σημερινές γυναίκες,σε τι ξεπεσμό βρίσκονται,σε καιρό που τούτη η βουνίσια,ξυπόλητη,με τη ρόκα στο χέρι,με το μαντήλι ριγμένο στο κεφάλι της,με το υφαντό φουστάνι της,μ' όλη την ταπείνωση που είχε απάνω της,ήτανε σαν κάποιο επίσημο πρόσωπο.
Σαν πέθανε ο άντρας της,πήρε τα παιδιά της κι αποτραβήχτηκε μέσα στο ρουμάνι,έκανε το γιδοκάλυβο και ζούσε σαν άγριο πουλί με τα πουλάκια του.Μήτε απελπισία,μήτε αναστενάγματα,μήτε παράπονα.Γι' αυτή όλα ήτανε καλά.Ω,βλογημένη γυναίκα,τι δύναμη που είχες μέσα σου!Όλο χαμογελαστή,καλόγνωμη,με τον καλό λόγο στο στόμα της,συμμαζεμένη,σεμνή αυστηρή.Ποιος της έμαθε τον καλό τρόπο μέσα στα βουνά;Από ποιον διδάχτηκε αυτή την αξιοπρέπεια;Μυστήριο!

 Να,τέτοιες ήτανε οι μανάδες που γεννούσανε παλλικάρια σαν τον Θανάση Διάκο,σαν τον Τζαβέλλα,τον Νικηταρά,τον Κολοκοτρώνη,τον Μακρυγιάννη,τον Βλαχάβα!Μ' όλη τη φτώχεια της,ήτανε κατακάθαρη.Ολοένα έπλυνε ρούχα,ολοένα λουζότανε η ίδια,έλουζε και τα παιδιά της.Μέσα το καλύβι έλαμπε.Κουβαλούσε το νερό από μακρυά,με το βαρέλι,γιατί το λιγοστό καλό νερό που έβγαινε κοντά τους το 'χανε για να πίνουνε.
 Η ομιλία της είχε πολύ χάρη και ξυπνάδα.Έλεγε πολλά ρητά.Είχε και μεγάλη ευλάβεια.Θυμιάτιζε κάθε βράδυ κι άναβε τα καντήλια ταχτικά στο ρημοκκλήσι της αγιάς Βαρβάρας μαζί με τον Χρήστο.Μ' όλο που δεν έμαθε καθόλου γράμματα,ήξερε κάμποσες προσευχές κ' ιστορίες για άγιους και για θαύματα.Δεν θυμάμαι να μου έκανε κανένας γραμματιζούμενος την εντύπωση που μου 'κανε η αγράμματη κυρα-Γιάννενα."(Από το άρθρο "Απλή  κι αληθινη ζωη")
 Και πάλι ο νους μου πετάει από τον κυρ-Φώτη Κόντογλου,στον δικό μας Φώτη,τον Φώτη της καρδιάς μας,όλων των ανθρώπων του Βόλου.Άνθρωπος απλός,ταπεινός-ευτυχώς δεν έχει χαθεί εντελώς αυτό το είδος-ζει σαν τα πετεινά του ουρανού,όπου βρει, σε σπηλιές ή καλύβια φίλων... Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μου αρέσει περισσότερο να κουβεντιάζω από ότι με τον Φώτη...Μου διηγείται για τα χρόνια τα παλιά,όταν ο ίδιος ήταν παιδί και μου δίνει τις καλύτερες συμβουλές για το μεγάλωμα των παιδιών μου...Φοράει πάντα τα ίδια ρούχα και τα αλλάζει μόνο όταν πλέον δεν φοριούνται...
Ό,τι χρήματα έχει τα μοιράζει αμέσως,πηγαίνει όπου θέλει περπατώντας -και επειδή τα τελευταία χρόνια μένει σχετικά κοντά μας,μπορώ να βεβαιώσω πως καθημερινά περπατάει απίστευτες αποστάσεις-και σκύβει στο δρόμο του να μαζέψει όσα σκουπιδάκια βρεθούν στο διάβα του...Εκείνο όμως που περισσότερο απολαμβάνω είναι η αίσθηση απορίας στο πρόσωπο όσων δεν τον ξέρουν όταν τον δουν να τους χαμογελάει και να τους εύχεται "Καλημέρα"... Η σοφία και η καλοσύνη του είναι πηγαία και το λουλούδι που θα σου προσφέρει βγαλμένο από την καρδιά του,χωρίς καμιά ιδιοτέλεια.Αγιασμένος άνθρωπος,ουσιαστικός,από αυτούς που όλοι θα έπρεπε να συναντήσουν στη ζωή τους...
 Αλλά πως έφτασα από τη δική μου ζωή στον Φώτη;Νους είναι αυτός και πετάει όπου θέλει...Και θέλει να πετάει κοντά σε ανθρώπους που τον αναπαύουν,που θεωρεί πως έχουν καταλάβει το νόημα της ζωής,πως σέβονται το δώρο που τους χάρισε ο Θεός ,πως δεν χαράμισαν τη ζωή τους παρά μόνο για πράγματα που αξίζουν...Η ώρα πέρασε...Χαρμολύπη το συναίσθημα...Λύπη για όσες ώρες από τη ζωή μου έχασα και χαρά για όσους ανθρώπους τέτοιους γνώρισα...Απλούς,αλλά που στα μάτια μου αξίζουν περισσότερο από τους "σημαντικότερους" ανθρώπους τούτου του κόσμου...Γιατί πέταξαν από πάνω τους όλους τους τύπους και τις συμβάσεις της κοινωνίας μας,γιατί δεν ντύνουν τη ζωή τους με ψέματα και-κυρίως-γιατί αυτά τα έκαναν από επιλογή και όχι λόγω καταστάσεων...μόνοι τους έκοψαν τα δεσμά που τους αιχμαλώτιζαν με τα γήινα και ασφαλή και γιατί το βλέπω πως..."Αυτό που κόβεις μόνος σου,σου δίνει άλλη χάρη...αυτό σε κάνει βασιλιά,σε κάνει παλικάρι"...Βασιλιάδες στις καρδιές μας λοιπόν...Καληνύχτα...

51 σχόλια:

  1. ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΟΣΤΡΙΑ!!!!
    ΥΠΕΡΟΧΗ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ!!!!
    ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΙΣΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!!
    Η ΧΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!!!!
    ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΜΟΥΣΕΙΟ Η ΑΠΟ ΣΠΙΤΙ;
    ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα,Ρένα μου...Οι φωτογραφίες είναι από το Λαογραφικό Μουσείο της Μήλου...Που να βρεθεί τέτοιο σπίτι πια...Πολλά φιλιά σου στέλνω...

      Διαγραφή
  2. Απαντήσεις
    1. Καλημέρα,Σοφία μου...Εγώ σε ευχαριστώ για την επίσκεψη...Πολλά φιλιά...

      Διαγραφή
  3. Απόλαυσα κάθε σου λέξη...
    Πως κύλησαν οι σκέψεις σου κι άγγιξαν την ψυχή μου, τα πρόσωπα, οι εικόνες...

    Σ' ευχαριστώ για όσα μου πρόσφερες αυτό το πρωινό γλυκιά μου...

    Σεβασμό κι αγάπη σου στέλνω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όταν τα καλά λόγια προέρχονται από ανθρώπους που με τις ιστορίες τους με μαγεύουν έχουν πολλαπλάσια αξία...Ευχαριστώ πολύ...Σου στέλνω την αγάπη μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πόσο αληθινοί είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που περιέγραψες. Εμείς δυστυχώς εδώ στην πόλη της Αθήνας έχουμε χάσει το νόημα της ζωής και όλο τρέχουμε και ποτέ δεν προφταίνουμε και ποτέ δεν είμαστε ικανοποιημένοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλοι κάπως έτσι είμαστε...Λίγοι είναι δυστυχώς οι δυνατοί....Πάντως ,όσο ζω,ελπίζω...

      Διαγραφή
  6. Kαλη σου μερα Μαρια μου!
    Τι ομορφιες μας χαρισες παλι σημερα...και εικονες...υπεροχες!
    Μου θυμιζουν το σπιτι της νονας μου στο νησι που εχει κρατησει στοιχεια μιας αλλης εποχης,αν και πια προσαρμοσμενο στις αναγκες της σημερινης.
    Σ'ευχαριστω,σ'ευχαριστω πολυ!Η σκεψη μου κοντα σου...Αγαπη και μονο
    Πολλα φιλια...xxxx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και η δική μου σκέψη είναι κοντά σας...Φιλιά και περαστικά στη μικρούλα σου,Ράνια μου.Το σπίτι της νονάς σου θα ήθελα να το δω έστω και από φωτογραφίες...Καλό απόγευμα...

      Διαγραφή
  7. Καλημερα Οστρια!Καταπληκτικη αναρτηση!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Φιλια!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σ΄ευχαριστώ που έφερες κοντά μου αυτούς τους ανθρώπους, μέσα από τη δική σου εμπειρία. Σ' ευχαριστώ για την έμπνευση και το μάθημα ζωής..
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να τους μοιάσω λιγάκι,Εύα μου...Να εύχεσαι...Πολλά φιλιά και αγάπη σου στέλνω...

      Διαγραφή
  9. Καλημέρα Μαρία μου!!!Η σημερινή σου ανάρτηση υπέροχη!!Πολλά πράγματα που βλέπω στις εικόνες τα έχω στο πατρικό μου η μητέρα μου τα κρατάει όλα δεν πετάει τίποτα.Όταν της λέω να τα δώσουμε σε κανένα λαογραφικό μουσείο η απάντησή της είναι ''γιατί τι σου κάνουν,σου τρώνε τίποτα;Θα έρθει η ώρα που θα σου χρειαστεί το κάθε πραγματάκι γιατί να το πετάξεις!!!!Τώρα γιατί εμένα μου φαίνεται πως δεν θα αργήσει και πολύ αυτή η ώρα χα χα χα!!!Πάντως τα λόγια σου Μαρία μου και οι σκέψεις σου με αγγίζουν πάρα πολύ και χαίρομαι να διαβάζω τις αναρτήσεις σου αν και σε έχω χάσει λίγο τώρα τελευταία!Με ξέχασες!!Μήπως τρέχεις και εσύ σαν όλους αυτούς που περιγράφεις;Δάσκαλε που δίδασκες......χα χα χα!!!Πλάκα σου κάνω!!!
    Φιλάκια γλυκιά μου και να είσαι πάντα καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σοφία μου,δεν είμαι ούτε κατά διάνοια ένας από αυτούς.. Ούτε να διδάξω θέλω...και πως άλλωστε;...Τον καημό μου μόνο βγάζω πως θα φύγω από αυτόν τον κόσμο και τίποτα ουσιαστικό δεν θα έχω γευτεί από αυτή τη ζωή...Πρωταθλήτρια στο τρέξιμο,Σοφία μου...Να με κλαίνε οι ρέγγες...Φιλιά σου στέλνω...

      Διαγραφή
  10. Θα προσθέσω και την δική μου αγάπη, στην αγάπη των άλλων κοριτσιών!!Διάβαζα και ένιωθα πως όλα αυτά τα έγραψα εγώ ή ότι εσύ, με κάποιο τρόπο, έχεις διαβάσει τις σκέψεις μου για την ουσία, για την ολοκλήρωση που βρίσκεται στην απλότητα.
    Με συγκίνησες, γιατί θυμήθηκα κι εγώ τον δικό μου παππού (από μαμά) και τη δική μου γιαγιά (από μπαμπά).
    Σ΄ευχαριστώ για σήμερα και την επόμενη φορά που θα συναντήσεις τον δικό σου κ. Φώτη, δώστου ένα χαμόγελο κι ένα αγριολούλουδο από μένα.Σε φιλώ. ...και το φωτογραφικό υλικό εξαιρετικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ και θα δώσω στο Φώτη και το χαμόγελο και το λουλούδι...Πάντα καλά να είσαι...Σε φιλώ...

      Διαγραφή
  11. Όταν σε διαβάζω αισθάνομαι την απλότητα και την ανθρωπιά που ΄μαθα.Λόγια απλά που βγάζουν μεγάλο καημό.Άνθρωπος δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι.Κι εσύ πιστεύω ότι το κέρδισες αυτό το στοίχημα.Μένω στην επαρχία κι όλα αυτά που περιγράφεις-με παραστατικό τρόπο-συμβαίνουν πραγματικά.Εδώ είμαστε μια κοινωνία.Όλοι οι ίδιοι.Διαβάζουμε και τη σκέψη.Ευτυχισμένοι αυτοί που γνώρισαν και γνωρίζουν τέτοιους ανθρώπους.Γιατί ξέρεις ότι κάθε άνθρωπο που συναντάς κάτι φοβάται, κάτι αγαπά και κάτι θα ΄χει χάσει.Χαρούμενη βραδιά και να ΄σαι πάντα καλά!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι...Τυχεροί αυτοί που ζουν σε μικρές,ανθρώπινες κοινωνίες.Παρόλα τα λίγα μειονεκτήματα πιστεύω πως πρέπει να είναι επιδίωξη όλων των ανθρώπων...Καλήμέρα...πολλά φιλιά...

      Διαγραφή
  12. Μπράβο Μαρία μου και πάλι μπράβο γιαυτή την ανάρτηση!!!Η χαρά και το νόημα της ζωής πρέπει να καταλάβουμε πως βρίσκεται σε άλλα πράγματα!!!Τι ωραίες εικόνες μου ξυπνούν αναμνήσεις απο τα σπίτια των παπούδων μου!Να σαι καλά!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φιλιά και αγάπη κι από εμένα,Ελένη μου...Τα παλιά πράγματα φρόντισε να τα διασώσεις...Εκτός από το μεράκι με το οποίο έγιναν φέρνουν μαζί τους αναμνήσεις ζωής...

      Διαγραφή
  13. Δε μπορείς να φανταστείς πόση γαλήνη κατάφερε να βάλει στην ψυχή μου η κάθε σου λέξη...
    Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω: Ευχαριστώ...
    Φιλάκια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εκεί είναι ο τόπος μας,στην απλότητα...Έτσι ζούσαν οι Έλληνες αιώνες...Αυτή η νοοτροπία υπερνικούσε όλα τα μειονεκτήματά τους...Απλότητα και στενές σχέσεις αγάπης...Καλημέρα...Φιλιά...

      Διαγραφή
  14. Μαρια μου μας εκανες δικαιος να ντραπουμε για αυτο που σημερα ειμαστε, η αξιοπρεπεια η αγνοτητα και ολα αυτα που η Κυρα Γιαννενα εχει και ειναι, νομιζω οτι υπαρχει σε ολους μας απο την ημερα που γεννιομαστε ειναι κατι σαν το βασικο μας ενστικτο που η κοινωνια προσπαθει με μεγαλη επιτυχια να μας αφαιρεσει φαντασου την κοινωνια σα μια κακια μαγισσα που εκπαιδευει μητερες να μεγαλωνουν αχρηστους ανθρωπους δεν ειναι τυχαι που οι ανθρωποι που περιεγραψες ειναι ..εκτος κοινωνιας. Θελω να καταληξω στο οτι κατα καποιο τροπο δεν φταιμε, δεν φταιει ο πατερας σου που δεν μοιαζει στον παππου σου ουτε η κορη σου που δεν μοιαζει σε σενα.. Παρ'ολα αυτα υπαρχουν καποιοι ανθρωποι ..σαν εσενα που προσπαθουν να μας ξυπνησουν κι αυτο ειναι μεγαλο εργο Μαρια μου ..μυριζει ελπιδα!!
    Καλε τι εγραψα? την επομενη θα στα πω τηλεφωνικα..χαχα!!
    Καληνυχτα Γλυκια Μαρια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Καλησπέρα.α.αα
    Κάθε φορά που διαβάζω την καινούρια σας ανάρτηση γίνομαι παιδί γυρίζω πολλά πολλά χρόνια πίσω τότε που όλα είχαν αξία.
    Χαιρετισμούς στον κυρ Φώτη τον δικό μας κυρ Φώτη του Βόλου . [Όσοι δεν τον γνώρισαν είναι φτωχοί]
    Καλό ξημέρωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα που είπατε για την αξία των παλιότερων-προ...ευδαιμονισμού-ετών πρέπει να ακούσετε από το Φώτη πως ήταν το μεσημεριανό τραπέζι της οικογένειάς του...Πως κάθονταν πρώτος ο παππούς και μετά όλοι οι άλλοι-και μιλάμε για μια απλή λαική οικογένεια-πως κανείς δεν σηκώνονταν από το τραπέζι πριν από τον παππού από τον οποίο πρώτα παίρναν την ευχή του φιλώντας του το χέρι,πόσο νόστιμες τους φαίνονταν οι αλάδωτες φακές και με πόσο σεβασμό η μητέρα του μάζευε τα λιγοστά ψίχουλα από το τραπέζι που πάντα έρριχνε στο παρτέρι να φαγωθούν από τα παολιά...Ο καθένας ήξερε τη θέση του,κυρίαρχος ήταν ο σεβασμός....Πως τα καταφέραμε τώρα και ανατράπηκαν τα πάντα;Πως πήρε την πρώτη θέση ας πούμε το μικρό παιδί έτσι,αυτοδικαίως,χωρίς καθόλου να προσπαθήσει και παρατήσαμε στα αζήτητα τους παππούδες που κέρδισαν την αξία τους με αγώνα;Σημεία των καιρών...Καλημέρα εύχομαι...

      Διαγραφή
  16. ΚΟΙΤΟΥΣΑ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΜΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΧΩ ΞΑΝΑΔΕΙ.ΜΕΤΑ ΔΙΑΒΑΣΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΝΑΙ ΤΑ ΕΧΩ ΔΕΙ ΟΛΑ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΜΗΛΟ.Σ ΟΠΟΙΟ ΝΗΣΙ ΚΙ ΑΝ ΠΗΓΑ ΠΡΩΤΑ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΜΟΥΝ ΤΑ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΜΟΥΣΕΙΑ.ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΜΙΑ ΨΙΛΟΘΛΙΨΗ..ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΒΟΥΙΖΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΖΩ ΕΤΣΙ ΔΕΝ Μ ΑΡΕΣΕΙ Η ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΟΙ ΡΥΘΜΟΙ ΤΗΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΩΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ.ΔΕΝ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ...ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΒΡΕ ΚΟΡΙΤΣΙ ΓΙΑ ΟΛΑ. ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΟΥ ,ΓΙΑ ΤΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΕΙΣ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ.ΓΙΑ ΟΛΑ!!ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΣΕ ΦΙΛΩ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποιος μπορεί να είναι τόσο γενναίος ώστε να κάνει δραστικές αλλαγές τόσο στη ζωή του όσο και-πρωτίστως-στη νοοτροπία του,Νάσια μου...Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε...Και ένα βήμα να κάνουμε θεωρώ πως είναι σημαντικό...Και μόνο που ονειρευόμαστε...Πολλά φιλιά και αγάπη...

      Διαγραφή
  17. η ευτυχία βρίσκεται στα απλά πράγματα.. το λέμε και το ξαναλέμε, αλλά πραγματικά έτσι είναι!!! πόσο όμορφη ανάρτηση, οι φωτογραφίες πολύ νοσταλγικές.. φιλάκια, καλό βράδυ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φιλιά κι από εμένα,Εβονίτα μου...Καλημέρα σου εύχομαι...

      Διαγραφή
  18. Σ' ευχαριστώ για τις γνώσεις που μου προσφέρεις σ'αυτό το blog. Πάνω απ'όλα όμως σ' ευχαριστώ για ένα δώρο που μου έκανες άθελά σου. Με έκανες να ονειρεύομαι ξανά. Στα 57 μου....
    Βασιλική

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω βέβαια γιατί αλλά μου αρκεί που το λες...Τι περισσότερο θέλει ένας άνθρωπος από το να επικοινωνήσει με τον συνάνθρωπό του...Είμαι πραγματικά ευτυχισμένη που το λες...Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου...Σου στέλνω την αγάπη μου...

      Διαγραφή
  19. καλώς σε βρήκα...σε πέτυχα από μια ανάρτηση που έκανε κάποιος που προφανώς εκτιμάει πολύ τη δουλειά σου και μάλλον είχε δίκιο..
    τα παρουσιάζεις όλα με μια απίστευτη γαλήνη και ομορφιά που σίγουρα λείπει σε όλους μας..ελπίζω να τα λέμε..καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς όρισες...Σίγουρα δεν είμαι πιο γαλήνια από τον καθένα...Πολλές μέριμνες και πολύ τρέξιμο...Όμως προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη και να βλέπω το καλό μέσα στη συμφορά...Θέλω πολύ να επικοινωνούμε...Καλό απόγευμα εύχομαι...

      Διαγραφή
  20. Βαθιά ανθρώπινη μου Όστρια...
    Ευτυχώς ..που κατάλαβα..το νόημα της ζωής νωρίς...
    Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο...ακριβό το αντίτιμο...αλλά άξιζε...
    Σε φιλώ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ με όλα...Όλα όσα αξίζουν πρέπει να τα πληρώσεις ακριβά...Σε φιλώ,mia μου...

      Διαγραφή
  21. Καλώς σε βρήκα, τι ωραία αυτά που γράφεις κάθε σου ανάρτηση μιλάει στην ψυχή μου. Η αληθινή μιζέρια των ανθρώπων βρίσκεται στην πλεοναξία για τα πάντα... Φιλάκια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς όρισες...Χαίρομαι που θα επικοινωνούμε...Φιλιά και από εμένα...Καλό απόγευμα...

      Διαγραφή
  22. Καλησπέρα.
    Χαίρομαι ιδιαίτερα που σας επισκέφτηκα.
    Υψηλή αισθητική σε λόγο και εικόνες.. που αφορούν σε πράγματα όμορφα.. σε αρχετυπικές αξίες.
    Ιδιαίτερα με συγκίνησε η αναφορά στον Φώτη.. Βλέπεις σπούδασα Βόλο και έτυχε να γνωρίσω τον καλό αυτόν Άνθρωπο.
    Πολλά συγχαρητήρια, σας αξίζουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια...Τελικά ο Φώτης μιλάει στις καρδιές όλων όσων τον γνωρίζουν μόνο και μόνο επειδή είναι αυθεντικός,αν εξαιρέσουμε όλα τα υπόλοιπα...Χθες ένας μαθητής μου έκπληκτος διηγήθηκε στην τάξη το πως συνάντησε με τη μητέρα του στο δρόμο έναν "φτωχό άνθρωπο"-τον Φώτη-ο οποίος έβγαλε και τους έδωσε χρήματα...Τόσο ανατρεπτικός ο Φώτης της καρδιάς μας...Καλό απόγευμα σας εύχομαι...

      Διαγραφή
  23. νοιωθω πολυ τυχερη που γνωρισα το blog σου κι εσενα μαρια !!!!! ενα εχω να σου πω ,αν εγραφες βιβλιο θα ημουν η πρωτη που θα το αγοραζε !!!για αλλη μια φορα υποκλινομαι!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στέλλα μου,με συγκίνησες με τα λόγια σου...Σε ευχαριστώ πολύ...Κι εγώ σε εκτιμώ και σε αγαπώ παρόλη την απόσταση που μας χωρίζει σαν φυσικές παρουσίες...Εύχομαι να είσαι πάντα καλά εσύ και η οικογένειά σου...Σε φιλώ...

      Διαγραφή
  24. Kαλημέρα !!
    Πολύ όμορφα τα γραφούμενα του Κόντογλου,
    πολύ γλυκές οι σκέψεις σου και τόσο ταιριαστές οι φωτογραφίες που συνοδεύουν όλα αυτά !!

    Βαθυστόχαστα τα πετάγματα του νου σου,
    χαίρομαι που μοιραστήκαμε τις σκέψεις σου !!

    Ίσως θέλει μοναχικότητα τούτος ο τρόπος ζωής που περιγράφεις,
    ίσως είναι ανέφικτος όταν υπάρχουν δικοί μας αγαπημένοι άνθρωποι πλάι μας, μα πάλι μπορούμε να κάνουμε τις επιλογές μας και να κρατήσουμε στην ζωή μας τα ωραία, αγαπημένα και ουσιαστικά !!
    Να σαι καλά, σου στέλνω σαμιώτικα χαιρετίσματα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι το βλέπω κι εγώ...η ζωή του καθενός είναι μοναδική και ο ίδιος κανονίζει πως θα τη ζήσει...άρκεί να μην την ευτελίζει...η μοναχικότητα δεν είναι για όλους...άλλωστε υπάρχουν τόσοι μοναχικοί άνθρωποι στην καρδιά της πόλης και τόσοι άλλοι στην εξοχή που κουβαλούν την πόλη μέσα τους...Καλό απόγευμα,Αθηνά...σε φιλώ...

      Διαγραφή
  25. ΕΙΜΑΙ ΒΑΘΕΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΗ....ΓΙΑ ΟΛΑ...ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΤΙΜΗ ΠΟΥ ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ..ΟΠΟΤΕ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΑ ΓΡΑΦΟΥΜΕΝΑ ΣΟΥ,ΝΟΙΩΘΩ ΜΙΑ ΗΡΕΜΙΑ ΠΟΥ ΓΑΛΗΝΕΥΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ...ΤΙ ΟΜΟΡΦΕΣ ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΟΥ!!!ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΠΗΓΗ ΠΟΥ ΜΕ ΞΕΔΙΨΑΕΙ ,ΟΠΟΤΕ ΒΡΕΘΩ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ...ΑΠΛΟΙΚΟ ,ΟΜΟΡΦΟ ,ΑΛΗΘΙΝΟ ΒΛΕΜΑ...ΟΜΟΡΦΟΙ ,ΣΠΑΝΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ,ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΝΗΣ,ΑΛΛΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΞΕΠΗΔΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ...ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΛΑΘΟΥΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ...ΔΙΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟ ΧΩΡΟ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ,ΝΑ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙ,ΝΑ ΣΕΒΑΣΤΕΙ...ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΤΟΣΗ ΒΡΩΜΙΑ,ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΤΟΣΑ ΕΥΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ, ΑΠ'ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ..ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΑΡΙΑ.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και την καλή σου προαίρεση...Σε φιλώ,Βούλα μου.

      Διαγραφή
  26. Σαν βάλσαμο τα κείμενα σου στις αγωνίες μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή