Καλώς ορίσατε

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Καλημέρα και σήμερα...

Για να μη μιλήσω με λόγια σκληρά...για να μην εκραγώ...αναζήτησα για να ξαναδιαβάσω-και να μοιραστώ μαζί σας-το παρακάτω άρθρο του Κώστα Βραχνά με τον τίτλο "Η νοσταλγία της ευγένειας"...Οι λόγοι-εκτός από το ότι το άρθρο μου αρέσει πολύ-προφανείς...Γιατί πιστεύω πως έχει δίκιο ότι οι αξίες ενός λαού,στην περίπτωσή μας των Ελλήνων,χάνονται κάτω από συνθήκες...Γιατί πιστεύω πως ο ελληνικός λαός δεν έχασε μόνο την ευγένεια αλλά και πολλές άλλες αξίες-συμπεριλαμβανομένης και της αξιοπρέπειας αλλά  και της λογικής του-...Και φυσικά για να θυμηθώ να μη φανώ...αγενής,μέρες που είναι...Αφού λοιπόν παραθέσω μόνο σα σχόλιο για τα αποτελέσματα των εκλογών στη χώρα μας(γιατί αλλιώς θα σκάσω)τα λόγια του Πλάτωνα "Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν"...και την ρήση του Αϊνστάιν "Παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις να έχεις διαφορετικά αποτελέσματα"...κι αφού βεβαιώσω ότι προτιμώ το θυμό από το φόβο...θα δηλώσω...ευγενής,θα σεβαστώ την απόφαση των πολλών-όσο κι αν αυτή επηρεάζει και τη δική μου ζωή-και θα περιμένω τα αποτελέσματα της "νέας" κυβέρνησης  "σωτήρων", στωικά...σχεδόν μοιρολατρικά...Σα να παρακολουθώ ταινία της οποίας το τέλος γνωρίζω...και δε μου αρέσει καθόλου-δυστυχώς...Και ο Θεός βοηθός...Μόνο θα ήθελα να διαβάσετε το άρθρο προσθέτοντας νοερά πλάι στη λέξη ευγένεια και τις λέξεις:αξιοπρέπεια,αδούλωτο φρόνημα, ελευθερία, αγωνιστικότητα, περηφάνια.. .αξίες δηλαδή που νοσταλγώ...
Η νοσταλγία της ευγένειας...
Πώς τόσο αιφνιδίως χάθηκε η ευγένεια τριγύρω και αναμεταξύ μας; Μα, πού πήγε η αιδημοσύνη; Την τρομερή αλλαγή πιστοποιούμε ακόμα κι εμείς οι για την ώρα κάπως νεότεροι, εμείς που δεν γνωρίσαμε παρά μόνον ορισμένες ύστατες εκδηλώσεις της: την τήρηση κάποιων προσχημάτων, το παλιό καλό τακτ, την ακρίβεια στα ραντεβού, τον πληθυντικό αριθμό, την αυτονόητη παραχώρηση θέσης, τις ώρες κοινής ησυ­χίας, έννοιες όπως κοσμιότητα και κομψότητα, τις μικρές επισημότητες και τα ανώδυνα εθιμικά πρωτόκολλα, την αναμονή και την πρόποση στο τραπέζι, τις φιλόφρονες συ­στάσεις, το κράτημα της θύρας τη σεμνολογία και τη χαμηλοφωνία, την υπομονή στον διάλογο και παντού, την τάξη στη σχολική αίθουσα, την ευπρέπεια στους δημόσιους χώρους, τη μειλίχια οδήγηση, την ιπποσύνη προς τις γυναίκες -και όχι μόνο, την χείρα βοηθείας, τον εξυπηρετικό μπάρμαν, το «από καλή οικογένεια», το «με συγχωρείτε», το «ευχαριστώ», το «παρακαλώ» και το «με τις υγείες σας», το καλωσόρισμα και την κατευόδωση, το «χαίρετε» στο ασανσέρ, το αγουροξυπνημένο χαμόγελο, την ερυθρίαση, την αμηχανία, τον ξερόβηχα.
Κανείς δεν διανοείται να ισχυριστεί ότι «παλιά» οι άνθρωποι ή οι Έλληνες ήταν «κα­λοί» και ότι σήμερα «χάλασαν». Το ότι, όμως, ο μακαρισμός του παρελθόντος αποτελεί αναμφίλεκτη ιστορικο-εθνολογική σταθερά ή το ότι η ποιότητα ζωής, η ομορφιά, η χαρά, η τιμή, το νόημα είναι έννοιες μη μετρήσιμες δεν σχετικοποιεί ούτε υποβαθμίζει κατ’ α­νάγκην μια διαπίστωση που κάνει λόγο για εμφανή ποιοτική φθίση ενός είδους ή γένους.
Ο Unamuno, «προοδευτικός της παράδοσης», παρατηρεί το 1910: «Πάντοτε υπήρχε όχλος, δεν χωράει αμφιβολία. Όμως, μου φαίνεται ότι ο όχλος άλλων καιρών ήταν πιο σεβαστικός απ’ τον σημερινό, ότι ήξερε να αγνοεί και να σέβεται εκείνους που ήξεραν περισσότερα απ’ αυτόν». Εξέλιξη δεν θα πει βελτίωση. [Ούτε στάση θα πει συντήρηση]. Σε κάθε στερεότυπη ελεεινολόγηση σοβεί η πεποίθηση μιας αχρείαστης μεταλλαγής, ενός επιπόλαιου αφανισμού, μιας αυτοκτονικής πτώχευσης. Ο εφησυχασμός, λοιπόν, στην αλήθεια ότι αρχαιόθεν οι πρεσβύτεροι ελεεινολογούν τους νεότερους παραβλέπει την ισότιμη αλήθεια ότι ορισμένες άξιες δεν διαρκούν αιωνίως και ότι με την ελάχιστη φροντίδα μπορούμε ν’ αποτρέψουμε τη μη αναστρέψιμη στρέβλωση ή τον οριστικό χαμό ενός πράγματος, του οποίου τη ζωτική α­νάγκη επίκειται να νοσταλγήσουμε σφόδρα αμέσως ή αργότερα, πάντως υπερβολικά αρ­γά. Κάναμε π.χ. τα περιβόλια μας πολυκατοικίες και σήμερα στενάζουμε που δεν υπάρχει πράσινο.Φαίνεται οι κακουχίες γαλουχούσαν τα άτομα και τις κοινωνίες σ’ ένα είδος ολιγάρ­κειας, επισφάλειας κι ευαλωτότητας που τρόπον τινά εξομοίωνε ως έναν βαθμό τις τύχες κι εκδημοκράτιζε ως άλλον βαθμό τις προσ­δοκίες, έτσι που να μην αποσυνδέεται, και μάλιστα σχεδόν εντελώς, όπως στη σημερι­νή εποχή, η υπαρξιακή μας διάσταση από την κοινωνική, ο αυτοσεβασμός από τον αλληλοσεβασμό, η μέριμνα για το εγώ από το ενδιαφέρον για τους άλλους.
Κι επειδή ο όρος «ευγένεια» παραπέ­μπει πρωτίστως στην κληρονομική αβρότη­τα μιας εξίσου κληρονομικής αριστοκρατίας, η οποία δεν στερείται τόσα ώστε να μην προλαβαίνει ν’ ανατραφεί επισταμένως: Μο­λονότι η μόρφωση αποτελούσε στην ιστο­ρία πολυτελές κεκτημένο ή ακόμα και ιδεώδες των ολίγων, η αφελής έγνοια και η συλ­λογική απαίτηση για μια «καθωσπρέπει» παρουσία αρκούσαν συχνά για ν’ αντισταθμί­σουν την ανυπαρξία ή στέρησή της.Πλέον, στις μέρες μας της υποχρεωτικής πια εκπαί­δευσης και του αμελητέου αναλφαβητισμού, τα ταπεινά κοινωνικά στρώματα έχουν απολέσει σχεδόν εξ ολοκλήρου το φιλότιμο που ενέπνεαν άλλοτε η λιτότητα και ο κίν­δυνος, μιμούμενα την υλοφροσύνη των τα­ξικών τους εχθρών (και κρυπτοπροτύπων), υπερακοντίζοντάς τους σε ζήλο και απερισκεψία.Το ίδιο συνέβη και στη χώρα μας, το ταπεινό κοινωνικό στρώμα της Ευρώπης: ένας πάλαι ποτέ υπερήφανος λαός, μαζί με τα άλλα, έχασε με τον καιρό και οικειοθελώς την υπερηφάνεια, την ευγένεια, την αξιοπρέ­πειά του. Ίσως αμετακλήτως. Το βλέπουμε σε όλα τα επίπεδα: στους ανήθικους και ανερυθρίαστους πολιτικούς στους εγωκεντρι­κούς και άξεστους πολίτες.
Η αγένεια προδίδει, εκτός από κρετινισμό κι έλλειψη αυτοεκτίμησης, νοσούσα ανθρωπολογική και πολιτική στάση. Από τη μία, ο ανάγωγος άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται πόσο η έμπρακτη προσκόλληση στον εαυτόν του τον απομονώνει, υπονομεύοντας σε βάθος χρόνου όλα όσα ο ίδιος επιδιώκει, αφού δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή ηδονή εκεί που απουσιάζει η στοιχειώδης κοινωνι­κή αποδοχή και μετοχή. Από την άλλη, λη­σμονεί, πάνω απ’ όλα, ότι η αναγνώριση της ισότητας συνιστά προϋπόθεση και της εύρυθμης και της εύμορφης διαβίωσης ότι, σε τελική ανάλυση, θερίζουμε ό,τι σπέρνου­με και ότι, με την ανοχή και τη συμβολή μας στην αναίδεια, καθιστούμε τον βίο και τον χώρο μας όλο και πιο αφιλόξενο για εμάς και τους δικούς μας.Δημιουργούμε και εγκα­θιδρύουμε, κοντολογίς, ένα περιβάλλον χω­ρίς ανθρωπιά, σέβας, ηθική και, εν τέλει, αξιο­πρέπεια («στην ηθική δεν υπάρχει τίποτε άλλο έκτος από το αίσθημα της αξιοπρέπειας» – Alain), ένα περιβάλλον μέσο και μακροπρόθεσμα αβιώσιμο. Η αδιαφορία μας για τον άλλο ως πρόσωπο, αν ιδωθεί σε μαζική κλί­μακα, δεν είναι παρά η εχθρική αδιαφορία των άλλων προς το πρόσωπό μας, αφού για τους άλλους εμείς είμαστε οι άλλοι.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο σημερινός μέσος Έλληνας είναι αγενής. Την ίδια στιγμή, πολλά δεινά που ολοένα και δριμύτερη καταλογίζουμε στους άλλους έχουν τη ρίζα τους όχι μόνον στην ευγένεια που τόσο απότομα εξέλιπε αλλά και στην έλλει­ψη νοσταλγίας της.Η αλγεινή ανάμνηση μιας αξίας, όταν αυτή δεν έχει τελεσίδικα παρέλ­θει, ενδέχεται με μαγικό αλλά και ευφυή τρόπο να την αναβιώσει. Έτσι, η πάση θυσία διατήρηση, εμφύσηση, επίκληση, διάδοση ή επαναφορά των καλών τρόπων στα μικρά παιδιά, στις νέες γενιές, δεν είναι ύποπτος αναχρονισμός, αλλά ευφυής ηθική επένδυση κοσμοϊστορικής σημασίας για τον χαρακτήρα της προσεχούς ζωής.Οφείλουμε να έχουμε μονίμως κατά νου ότι στις οικογένειες και τις κοινωνίες μας δεν γεννιούνται απλώς νέοι άνθρωποι, αλλά σ’ αυτές πλάθονται νέοι τύποι άνθρωπου. Κι επειδή, από μία άποψη, πάντοτε στο βάθος παραμένουμε μικρά παιδιά, ικανά να μην κατανοούμε το καλό μας, επείγει για τους μεγαλύτερους, όπου και αν βρίσκονται, η με κάθε μέσο και τρόπο διεκδίκηση της ευγένειας, εδώ που καταντήσαμε, έστω και αρχικά τυπικής ή υποκριτικής, σαν εκείνη των νεοαστών που κεραύνωνε ο L. Bloy. Είναι πολύ προτιμότερη. Η μέσω συστάσεων, ήτοι προσβλητικών υπενθυμίσεων του αυτονόητου, όπως αυτή να στεκόμαστε δεξιά στις κυλιόμενες κλίμα­κες του Μετρό για να μπορούν να διέρχονται οι συνάνθρωποί μας.
Και όλα αυτά, μπας και (ξανά)γίνουμε στοιχειωδώς «τρυφεροί ο ένας με τον άλλον, καθώς οι θλίψεις μας είναι ίδιες» (J. Swift).
ΚΩΣΤΑΣ ΒΡΑΧΝΑΣ, Διδάκτωρ φιλοσοφίας
Και τελειώνοντας θέλω να σας διαβεβαιώσω πως οι "Αγορές" επέτρεψαν πλέον σε όσους Έλληνες κρατούσαν την ανάσα τους να...αναπνεύσουν...Για όσους,δε,έχουν σκάσει ή είναι στα πρόθυρα,για όσους πεινούν ή ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας γεμάτες θλίψη παραδέχτηκαν πως οι...παράπλευρες απώλειες είναι...δυστυχώς...αναπόφευκτες...αρκεί αυτές οι απώλειες να μην αφορούν τα χρήματά τους...Επίσης θέλω να σας ευχηθώ...ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ...

24 σχόλια:

  1. ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΦΙΛΗ ΜΟΥ!!!!!
    ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΑΙ ΕΠΑΥΞΑΝΩ!!!!!!!!

    ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αλήθεια δε χάνεται μόνη η ευγένεια!
    Πάντως εγώ μπορεί να μην ανέπνευσα λόγω αγορών μα πήρα μια ανάσα απ' αυτό το άρθρο που μ΄έκανε να σκεφτώ πως να που και κάποιος άλλος νοιάζεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ...πολλές αξίες χάνονται και ο θεός δίνει ευκαιρίες να το καταλάβουμε...οι Έλληνες...Μακάρι να γίνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και με ΄τις λιγότερες απώλειες...Καλή εβδομάδα εύχομαι...

      Διαγραφή
  3. Καλή εβδομάδα Όστρια!!!Πολύ ωραίο το άρθρο!!!Συμφωνώ απολύτως!
    Φιλιά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δυστυχώς (ξε)χάσαμε πάρα πολλά !!πχ.το κάλλος, το μέτρο,το "ού εν τω πολλώ το ευ" ,την καλλιέπεια ,την γλώσσας μας .........την ταυτότητά μας......και πολλά άλλα , ων ουκ έστιν αριθμός !!!!Πιθανόν και ο από μηχανής θεός της Ελλάδος να μας βαρέθηκε !!! ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ!!!!!!!Καλή εβδομάδα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλα όσα είπες,Χρυσάνθη μου,ήταν στοιχεία της ταυτότητάς μας...Και οι λαοί που χάνουν την ταυτότητά τους γίνονται έρμαια των παθών τους...Δυστυχώς...Ο Θεός να μας λυπηθεί...

      Διαγραφή
  5. Εκτός από την Ευγένεια χαθήκαν και πολλά άλλα στις μέρες μας.. βασικό για μένα και η Συμπόνια που πλεον δεν υπάρχει.. Καλή εβδομάδα να έχεις! Φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακόμη και οι ευχές που δήλωναν συμπόνια έχουν χαθεί...Έτσι στο ευχαριστώ για παράδειγμα απαντούμε να είσαι καλά(ευδαιμονισμός)και όχι το παλιό παρακαλώ που σήμαινε συμπάσχω και όποτε με χρειαστείς είμαι εδώ,σε παρακαλώ να με καλέσεις...Δυστυχώς...

      Διαγραφή
  6. Χειμαρρώδης η δικαιολογημένη σου αγανάκτηση.
    Το ίδιο συναίσθημα με έχει κυριολεκτικά ΠΝΊΞΕΙ.
    Οι πολιτικοί τη δουλειά τους κάνουν. ΨΕΥΔΟΝΤΑΙ ΑΣΥΣΤΟΛΩΣ. ΕΜΕΙΣ όμως γιατί ΤΌΣΟ ΕΎΚΟΛΑ ΛΗΣΜΟΝΟΎΜΕ ΚΑΙ ΕΠΙΜΈΝΟΥΜΕ ΣΤΑ...ΧΡΏΜΑΤΑ;
    Εμείς την "τελειώσαμε" τη χώρα...

    "Πολιτική με κόμμα, έθνος με τ ε λ ε ί αν"

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι...Τα κόμματα μας έφαγαν ενώ υποτίθεται πως δημιουργήθηκαν για να προασπίσουν τη δημοκρατία...Εμείς φταίμε πάλι...Σ' εμάς να ψάξουμε για ευθύνες...

      Διαγραφή
  7. Μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε κάτι, αλλά δυστυχώς προτιμήσαμε να κλαίμε την μοίρα μας και τούτη τη φορά θα είναι τα πράγματα χειρότερα από πριν.
    Καληνύχτα Ελλάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα,Ελένη...Ας ελπίσουμε πως ο Θεός θα μας λυπηθεί...

      Διαγραφή
  8. Πολύ ωραίο άρθρο!!!Συμφωνώ και βρίσκω απόλυτα δικαιολογημένα τα λόγια σου και την αγανάκτηση σου.Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για την κατανόηση,Σπυριδούλα...Φιλιά και αγάπη...

      Διαγραφή
  9. Σκιαγραφεί τον χαρακτήρα της κοινωνίας μας και καθόλου δεν μας τιμά.
    Η μία απογοήτευση ακολουθεί την άλλη και τα αρνητικά συναισθήματα οργιάζουν μέσα στη καρδιά μας.
    Όμως καλή μου Όστρια είναι κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις που είναι αρκετές ώστε να μας δίνουν κουράγιο να συνεχίζουμε με το κεφάλι ψηλά. Με ευγένεια και αρχές πολύτιμες. Όσο υπάρχουν άνθρωποι (ευτυχώς υπάρχουν ακόμα) θα ελπίζω. Κάποτε, δεν ξέρω πότε και πώς, θα έχουμε την κοινωνία που ονειρευόμαστε!

    Ευχαριστώ από καρδιάς, γιατί είσαι για μένα μια φωτεινή εξαίρεση. Όχι με λόγια μόνο αλλά με έργα!!!!!
    Να είσαι πάντα καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι,margo,αυτή την κοινωνία να την προλάβουμε...Ποτέ δεν απογοητεύομαι αληθινά...Είμαι οπαδός της άποψης δεν έχει σημασία ποσες φορές θα πέσεις αρκεί να σηκωθείς...Και πάντα σηκώνομαι και ελπίζω...Καλό βράδυ εύχομαι...Κι εγώ πιστεύω πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι...

      Διαγραφή
  10. Το ήθος και η ευγένεια και όλες οι αξίες ξεκινούν από ψηλά. Όταν ακούς ότι μεγάλο κόμμα της βουλής έχει πληρώσει πούλμαν να κατεβάσουν Αλβανούς από την Αλβανία προκειμένου να τους ψηφίσουν! για ποια μοιρολατρία και για ποια ευγένεια ή αξιοκρατία να μιλήσουμε; Κανένας τους δεν αγαπά την Ελλάδα, το μόνο που αγαπάνε είναι η καρέκλα τους. Κάποια στιγμή ο κόμπος θα φτάσει στο χτένι. Πριν το αποτέλεσμα των εκλογών πίστευα ότι είχαμε πλέον φτάσει σε αυτό το σημείο. Όμως εμείς δεν παίρνουμε είδηση με τίποτα, δεν ξυπνάμε με τίποτα. Κοιμόμαστε του καλού καιρού και πληρώνουμε και ξενοδοχείο. Δεν μας ενοχλεί τίποτα και τα δεχόματε όλα. Επομένως, ό,τι και να μας κάνουν, καλά μας κάνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς δε μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σου,Εύα μου... Είμαστε άξιοι της μοίρας μας...Καλημέρα...

      Διαγραφή
  11. Αν "ευγένεια είναι,το ν' αντιμετωπίζεις ήρεμα και χωρίς θυμό τους κακούς τρόπους των άλλων" κατά πως τα λέει ο Μαρί Ανρί Μπέιλ, τότε......ας ηρεμήσουμε και χωρίς θυμό ας αντιμετωπίσουμε την....αγένεια των άλλων!
    Χα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα,xristin,κι ας είναι μόνο η αγένεια το άσχημο των άλλων που θα αναγκαστούμε να αντιμετωπίσουμε...Καλή εβδομάδα...

      Διαγραφή
  12. Συμφωνώ και επαυξάνω σε όλα ακόμη και που μπαίνει η τελεία σου!
    Είμαι 62 χρόνων και το μόνον που έχω διαπιστώσει ότι όλα κινούνται γύρω από τα χρήματα και την δόξα!!! Οταν αυτά τα δύο γίνονται σημαία,το ήθος και η αξιοπρέπεια σβήνουν,και αν υπάρχουν ακόμη κάποιοι που ξέρουν να σέβονται, να αγαπούν να έχουν υπομονή τους θεωρεί η πλειοψηφία γραφικούς η φευγάτους.... και κατά την γνώμη μου,το κακό αρχίζει από την παιδεία μέσα και έξω των παιδιών....
    Οσο για τους πολιτικούς μηδενός εξαιρουμένου μας αξίζουν !!! διότι τέτοιοι που είμαστε τέτοιοι μας μας αναλογούν.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως τα λες είναι,Χρυσάνθη μου,όμως εμένα μου αρέσουν οι γραφικοί και φευγάτοι...οι αληθινοί...Η υποκρισία με πνίγει...Πολλά φιλιά σου στέλνω...

      Διαγραφή