Φθινοπώριασε επιτέλους στον τόπο μας... Οι βροχές που περιμέναμε καιρό ήρθαν...
...τα δέντρα ποτίστηκαν...
...η γη άρχισε να αποκτά χρώμα με τα πρώτα κυκλάμινα να ξεμυτίζουν...
...τα αποδημητικά πουλιά συνάζονται πάνω στα καλώδια για να κουβεντιάσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες του ταξιδιού...
...όλα τα ζούδια του Θεού καταλαβαίνουν την αλλαγή και ετοιμάζονται...
...κρυώνουν...μαζεύονται...
Το Φθινόπωρο συμμάζεψε κι εμένα στο σπίτι μου-φέτος ειδικά πρέπει να έκανε πολύ κόπο για να με συμμαζέψει...Η φθινοπωρινή εκκαθάριση του σπιτιού τελικά άρχισε(προχθές η μητέρα μου έλεγε πως ο Σεπτέμβρης ήταν ο μήνας που στο σπίτι τους έπλεκαν κάλτσες για το χειμώνα με το μαλλί από την κουρά των προβάτων που το καλοκαίρι λανάριζαν,έκαναν τουλούπες και τελικά νήμα...επίπονη διαδικασία αλλά σου άφηνε την αίσθηση της αυτάρκειας)...Ντουλάπες ανοίχτηκαν...ρούχα γέμισαν το χώρο και άρχισαν να ταξινομούνται... άλλα για κουρέλια που θα πάρουν το δρόμο για τον αργαλειό...
...άλλα για τις ντουλάπες των μικρότερων παιδιών... και άλλα στην άκρη για μεταποιήσεις... Πάνω σε αυτή την εκκαθάριση ήταν που θυμήθηκα τη ραπτομηχανή μου...κλεισμένη χρόνια μέσα στη θήκη της στο υπόγειο του σπιτιού... και το νήμα των αναμνήσεων δεν άργησε να ξετυλιχτεί...
Το δεξί χέρι της μητέρας μου ήταν πάντα -και μέχρι τώρα που κοντεύει τα
80- η ραπτομηχανή της... Όλα τα ραψίματα των σπιτιών μας περνούσαν από
τις βελόνες της... Και τι δεν έφτιαχναν τα άξια χεράκια της...Σεντόνια
και πετσέτες και μαξιλαροθήκες, τα ρούχα μας - ήταν ..."μοναδικά"
μοντέλα...φτιαγμένα από υφάσματα που μας έστελναν από τον Καναδά οι
ξενιτεμένοι συγγενείς μας...-η φτώχεια εκείνων των καιρών τέχνας
κατεργάζετο-ακόμη και τις στρατιωτικές στολές του πατέρα μου... Θυμάμαι
ακόμη εκείνο το μοντέλο γνωστής μάρκας ραπτομηχανών, χειροκίνητο-το είχε
φέρει από τη Γερμανία- που πολύ αργότερα το αντικατέστησε μια
ηλεκτροκίνητη, η ίδια μέχρι σήμερα...
Η οικονομία του σπιτιού μας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στηρίζονταν πολύ σε αυτή τη ραπτομηχανή... Η μητέρα μου ακόμη και σήμερα δεν πετάει τίποτα στα σκουπίδια αν δεν είναι σίγουρη πως δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί με άλλο τρόπο... Και ο...άλλος τρόπος περνούσε πάντα από τη ραπτομηχανή της...
Η φιλοσοφία της -και όλων των ανθρώπων της εποχής της- απείχε πολύ από τη σημερινή νοοτροπία που θεωρεί τα ρούχα σκουπίδια όχι μόλις παλιώσουν-το λιγότερο-αλλά μόλις περάσουν από τη μόδα ή -το χειρότερο- μόλις τα βαρεθούν όσοι τα φορούν... Προχθές που έκανα μια εκκαθάριση των ρούχων των παιδιών μου βρέθηκα συγκινημένη να κοιτάω τα ευφάνταστα μπαλώματα-καρδούλες και ομπρελίτσες και ζωάκια- που σκαρφίζονταν προκειμένου να ενισχύσει τα γόνατα από τις -φτιαγμένες με τα χεράκια της από υπέροχο ύφασμα φανέλα- πυτζάμες τους. Τις έστελνα σχισμένες και γύριζαν πίσω καινούργιες,έργα τέχνης... Το πρώτο μπουρνούζι του πρώτου παιδιού μου... κεντημένο λες με αγάπη και μεράκι...το φυλάω ακόμη...δεν πάει το χέρι μου να το...εξοστρακίσω... Το πρώτο φουστανάκι της κόρης μου... με βολανάκια και δαντελίτσες...μάλλον θα προφτάσει να το φορέσει και η δική της κόρη... Τα πρώτα πουκαμισάκια των αγοριών...
Παρόλο που δεν υπήρχε λόγος να αποκτήσω κι εγώ μια ραπτομηχανή,αφού η μητέρα μου κάλυπτε πάντα τις ανάγκες μας, το ήθελα πολύ... Με τα πρώτα χρήματα που απέκτησα μόλις άρχισα να εργάζομαι-με δόσεις θυμάμαι- αγόρασα την πρώτη ραπτομηχανή μου...Παρακολούθησα μαθήματα κεντήματος -έχω ακόμη ένα-δύο κεντήματα από εκείνη την περίοδο- έφτιαξα δυο τρία ρούχα απλά και...την έβαλα στην άκρη... Η μητέρα μου κάλυπτε τόσο τις ανάγκες μας ώστε δεν υπήρχε τόπος για δεύτερο χέρι...
Αυτή η απραξία της ραπτομηχανής κράτησε μέχρι την ημέρα της εκκαθάρισης... Τότε αποφάσισα να την κάνω πάλι ένα μέρος της οικονομίας του σπιτιού-είναι οι καιροί πρόσφοροι για τέτοιες αποφάσεις-κι έτσι κάλεσα τη μητέρα μου για βοήθεια...να ξαναθυμηθώ τη λειτουργία της...
Πρωί στο σπίτι...γρήγορο φαγητό στο φούρνο...καφές και κουλουράκια...γυναικοπαρέα..."Μετά φανών και λαμπάδων" βγήκε η ραπτομηχανή από το υπόγειο... Τη βάλαμε στο παλιό έπιπλό της, τη στήσαμε,τη λαδώσαμε και ανοίξαμε το διακόπτη... Τα πρώτα γαζώματα στραβά... η κλωστή αρεγουλάριστη...το κάτω μασουράκι άδειο...ένα ολόκληρο πρωινό στην προσπάθεια να την αναστήσουμε... Η αίσθηση γνωστή...αδημονία για νέες δημιουργίες...ένας νέος τρόπος έκφρασης πιο χρηστικός αλλά με πολλές δυνατότητες....Το αποτέλεσμα...μια πελότα...μεγάλη η χαρά μου...Η προσπάθεια συνεχίστηκε λίγες μέρες μετά...σειρά είχε η ραπτομηχανή του φίλου και γείτονα...κι αυτή ξεχασμένη σε μια γωνιά...ήρθε η σειρά της...
Με την ευκαιρία βγήκαν στη φόρα όλα τα υλικά που ήθελαν τακτοποίηση...Οι κλωστές του κεντήματος για παράδειγμα...Δύσκολο να τις κρατήσει κανείς μακριά από...μπερδέματα...
Προσπάθησα να βρω έναν τρόπο ώστε να τις ξεχωρίσω...Κατέληξα να κόψω από χοντρό χαρτόνι( ή χοντρό πλαστικό αν υπάρχει δυνατότητα) μικρά κομμάτια που με το ψαλίδι διαμόρφωσα έτσι...
...μου έδωσαν τη δυνατότητα να τυλίξω τις κλωστές και να στερεώσω την άκρη τους στη σχισμή του χαρτονιού...αρκετά λειτουργικό μου φάνηκε...αν κάποιος έχει καλύτερη ιδέα για τον ίδιο σκοπό πολύ θα ήθελα να τον εκθέσει σε σχόλιο(φίλοι πρότειναν μανταλάκια ξύλινα,καρούλια,πλαστικές τηλεκάρτες κ.α.)...
...και-μια και το ένα φέρνει το άλλο-βρήκα την ευκαιρία να τελειώσω παλιά κεντήματα (μην το βλέπετε τόσο παιδικό όσο είναι...έχει προοπτικές)...
...κι αυτό το μαξιλάρι...το άρχισα σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου...με βοηθούσε να ξεχνιέμαι και να ονειρεύομαι...ήρθε η ώρα του...
...κι ένα ακόμη υφαντό που καιρό μελετάω και τώρα αποφάσισα να τελειώσω...
...είναι πραγματικά ανακουφιστική η ιδέα ότι όλα μπαίνουν σιγά σιγά στη θέση που τους πρέπει...ώστε να υποδεχτούν το χειμώνα...είναι ένας από τους λόγους που αγαπώ πολύ αυτή την εποχή...
...ώρα να κλείσω αυτή την ανάρτηση...και θα την κλείσω κάνοντας μνεία στην οικογιορτή της πόλης μας που τελείωσε μόλις χθες...
... για μένα ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα από την πρώτη οικογιορτή πριν...τουλάχιστον 25 χρόνια...το ίδιο κλίμα...
...ήταν άλλωστε σχεδόν όλοι οι παλιοί εκεί...μαζί με τους νέους...
...αδελφωμένοι...με άποψη για το μέλλον της γης και της ανθρωπότητας...ελπιδοφόροι...
...έτσι όπως πρέπει να είμαστε όλοι...όσο στραβά κι αν φαίνεται να αρμενίζουμε...
