Καλημέρα και σήμερα με τη Μπάμπουσκα....

 

 Σήμερα βρήκα -ψάχνοντας τη βιβλιοθήκη του σπιτιού μου- το...δεύτερο στολιδάκι του χριστουγεννιάτικου δέντρου μου(http://vasanakia.blogspot.gr/2013/11/blog-post_27.html)...Μια ιστορία παραδοσιακή της Ρωσίας...Τη διάβαζα κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα στα παιδιά μου,αλλά στην πραγματικότητα εγώ ήθελα πιο πολύ να την ακούσω... Μιλάει για μια γυναίκα πολυάσχολη που δεν έβρισκε ποτέ χρόνο να ακολουθήσει τα ουσιαστικά της ζωής,δηλαδή για όλους εμάς....

                            

 Η ΜΠΑΜΠΟΥΣΚΑ                                                   

 "Όλοι οι χωρικοί ήταν έξω, μιλώντας με ενθουσιασμό.

"Ξαναείδατε χτες βράδυ εκείνο το φωτεινό αστέρι;"

"Φυσικά και το είδαμε!"

"Ναι, και ήταν μεγαλύτερο"

"Ναι! Και η πορεία του ήταν προς το χωριό μας. Απόψε θα είναι ακριβώς από πάνω μας"

Εκείνο το βράδυ, ο ενθουσιασμός διαπερνούσε την ατμόσφαιρα ευχάριστα, σα γλυκό αεράκι, και περνούσε μέσα από τα σοκάκια και τους δρόμους.

"Ήρθε ένα μήνυμα"

"Πλησιάζει ένας στρατός"

"Όχι στρατός, παρέλαση είναι"

"Άλογα, καμήλες και θησαυροί"

Τώρα όλοι ήταν περίεργοι για τα νέα! Κανείς δεν μπορούσε να δουλέψει. Κανείς δεν μπορούσε να μείνει μέσα.

Κανείς, εκτός από τη Μπάμπουσκα. Η Μπάμπουσκα είχε δουλειές να κάνει. Πάντα είχε. Σκούπιζε, σφουγγάριζε, γυάλιζε τα πατώματα και όλα έλαμπαν! Το σπίτι της ήταν το πιο περιποιημένο, πάντα καθαρό και αστραφτερό.

"Όλα αυτά τα κάνουν για ένα αστέρι", μουρμούρισε. "Δεν έχω χρόνο, ούτε για να κοιτάζω. Έχω μείνει τόσο πίσω στη δουλειά, που πρέπει να μαζεύω και να καθαρίζω όλο το βράδυ!"

Έτσι, δεν είδε το αστέρι που έλαμπε στον ουρανό εκείνο το βράδυ. Ούτε θαύμασε την παρέλαση που έγινε στο χωριό με τα πανέμορφα φωτάκια. Ούτε άκουσε τις φλογέρες και τα τύμπανα που όσο περνούσε η ώρα δυνάμωναν, καθώς η παρέλαση πλησίαζε στο χωριό. Επίσης δεν άκουσε τις γεμάτες ενθουσιασμό φωνές των χωρικών και μετά το ξαφνικό ψιθύρισμα. Αλλά τον χτύπο στην πόρτα! Αυτόν τον άκουσε! Δεν γινόταν αλλιώς! 

"Τι είναι πάλι αυτό;" είπε ανοίγοντας την πόρτα.

Η Μπάμπουσκα απόρησε! Αυτοί που της χτύπησαν την πόρτα, ήταν τρεις βασιλιάδες!

"Ψάχνουμε ένα μέρος να ξεκουραστούμε", είπαν. "Και το σπίτι σου είναι το καλύτερο του χωριού".

"Θέλετε....να μείνετε εδώ;", ψέλλισε η Μπάμπουσκα.

"Ναι, μόνο μέχρι να πέσει η νύχτα και να ξαναφανεί το αστέρι"

Η Μπάμπουσκα ξεροκατάπιε από αμηχανία. "Ελάτε μέσα τότε!", είπε.

Πώς έλαμψαν τα μάτια των βασιλιάδων όταν είδαν τι τους πρόσφερε η Μπάμπουσκα στο τραπέζι! Καθώς τους σέρβιρε, η Μπάμπουσκα τους ρωτούσε συνέχεια:

"Ήρθατε από μακριά;"

"Ναι, από πολύ μακριά", απάντησε ο Κάσπαρ.

"Ακολουθούμε το αστέρι", είπε ο Μελχιόρ.

"Και προς τα πού πάτε δηλαδή;", απόρησε η Μπάμπουσκα.

"Δεν ξέρουμε", της είπαν. Αλλά πίστευαν ότι θα τους οδηγούσε στο νεογέννητο Βασιλιά, ένα Βασιλιά που ο κόσμος δεν είχε ξαναδεί ποτέ, το βασιλιά της Γης και του Ουρανού.

"Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μας;" είπε ο Βαλτάσαρ. "Και να του πας κι εσύ ένα δώρο, όπως εμείς. Κοίτα, εγώ έχω χρυσό, και οι φίλοι μου φέρνουν λίβανο και σμύρνα"

"Α", είπε η Μπάμπουσκα, "δεν είμαι σίγουρη ότι θα ήμουν ευπρόσδεκτη. Όσο για δώρο...."

"Γιατί, αυτό το τουρσί θα άρεσε σε όλους τους βασιλιάδες!", είπε ο Βαλτάσαρ.

Η Μπάμπουσκα γέλασε. "Τουρσί; Για ένα μωρό; Ένα μωρό χρειάζεται παιχνίδια!"

Μετά σκέφτηκε για λίγο. "Έχω ένα ντουλαπάκι γεμάτο παιχνίδια", είπε θλιμμένα. "Το μικρό μου παιδί, ο δικός μου βασιλιάς πέθανε όταν ήταν πολύ μικρός"

Ο Βαλτάσαρ τη σταμάτησε και της είπε:΅

"Αυτός ο νεογέννητος Βασιλιάς μπορεί να γίνει και ο δικός σου Βασιλιάς. Έλα μαζί"

"Θα...θα το σκεφτώ", ψέλλισε η Μπάμπουσκα.

 Καθώς οι βασιλιάδες κοιμούνταν, η Μπάμπουσκα καθάριζε και μάζευε το σπίτι όσο πιο αθόρυβα γινόταν. Τι πολλή δουλειά που είχε να κάνει παραπάνω! Και αυτός ο νέος Βασιλιάς....Τι παράξενη ιδέα να φύγει με τους τρεις επισκέπτες της και να πάνε όλοι μαζί να τον βρουν! Όμως, μπορούσε να το κάνει αυτό; Να αφήσει το σπίτι της και να πάει να τον βρει έτσι απλά; Η Μπάμπουσκα ανασκουμπώθηκε! "Δεν υπάρχει χρόνος για όνειρα" σκέφτηκε. Τόση δουλειά, σκούπισμα, σφουγγάρισμα, τα πιάτα, και παραπάνω μερίδες για μαγείρεμα! Τελοσπάντων, για πόσο θα έλειπε; Και με το δώρο τι θα γινόταν; Αναστέναξε. "Έχω τόσα πολλά πράγματα να κάνω. Το σπίτι θα πρέπει να είναι καθαρό αφού φύγουν. Δεν θα μπορούσα να το αφήσω έτσι"

Ξαφνικά έφτασε η νύχτα.

Ήταν ένα αστέρι στον ουρανό!

"Είσαι έτοιμη, Μπάμπουσκα;"

"Θα ....Θα έρθω αύριο", είπε η Μπάμπουσκα. "Θα σας προλάβω όμως. Πρέπει για την ώρα να καθαρίσω λίγο, να βρω ένα δώρο, να ετοιμαστώ..."

Οι βασιλιάδες την αποχαιρέτησαν θλιμμένοι.

Το αστέρι έλαμπε στον ουρανό. Η Μπάμπουσκα γύρισε τρέχοντας στο σπίτι της, για να αρχίσει τη δουλειά.

Σκουπίζοντας, καθαρίζοντας, ξεσκονίζοντας, πέρασε η ώρα και ξημέρωσε! Τελικά, η Μπάμπουσκα πήγε στο μικρό ντουλαπάκι, το άνοιξε και ξανακοίταξε στεναχωρημένη όλα τα παιχνίδια. Ήταν τόσο σκονισμένα! Και ήταν σίγουρο πως δεν έκαναν για το νεογέννητο βασιλιά. Έπρεπε όλα να καθαριστούν.

"Καλύτερα να ξεκινήσω από τώρα να τα καθαρίζω", σκέφτηκε.

Δούλευε γρήγορα, πολύ γρήγορα. Ένα προς ένα, τα παιχνίδια ακτινοβολούσαν, έλαμπαν και άστραφταν. Τώρα μπορούσε να τα προσφέρει στο νεογέννητο Βασιλιά.

 Η Μπάμπουσκα κοίταξε έξω από το παράθυρό της. Ήταν ήδη πρωί! Μπορούσε να ακούσει τους αγρότες που δούλευαν. Μετά κοίταξε στον ουρανό, μα το αστέρι είχε χαθεί. Οι βασιλιάδες θα είχαν βρει ένα άλλο μέρος να ξεκουραστούν, και πίστεψε πως θα τους έβρισκε εύκολα τώρα. Αλλά η Μπάμπουσκα ένιωθε πολλή κούραση και αποφάσισε να ξαποστάσει -μόνο μία ώρα....

Ξαφνικά, ξύπνησε! Ήταν σκοτάδι! Είχε αποκοιμηθεί! Έτρεξε πανικόβλητη στο παράθυρο. Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά. Και το αστέρι δεν ήταν πουθενά! Έτρεξε πίσω στο σπίτι, ντύθηκε ζεστά, τύλιξε βιαστικά τα δώρα, τα έβαλε σε ένα καλαθάκι, και πήγε από το μονοπάτι που είχαν πάρει και οι βασιλιάδες.

Προχωρούσε βιαστικά, περνώντας από χωριό σε χωριό. Παντού ρωτούσε για τους βασιλιάδες.

"Ω, ναι, τους είδαμε" της έλεγαν. "Πήγαν από αυτό το δρόμο"

Η Μπάμπουσκα είχα χάσει πλέον το μέτρημα των ημερών. Πέρασε από χωριά και πόλεις. Αλλά δεν το έβαζε κάτω. Προχωρούσε μέρα και νύχτα. Τελικά έφτασε σε μία μεγάλη πόλη.

"Το παλάτι!" σκέφτηκε. Εδώ πρέπει να γεννήθηκε ο μικρός Βασιλιάς. 

"Κανένα νεογέννητο βασιλιά δεν έχουμε εδώ στο παλάτι" είπε ο φρουρός του παλατιού.

"Οι τρεις βασιλιάδες πέρασαν από εδώ;" ρώτησε η Μπάμπουσκα.

"Α, ναι, πέρασαν. Αλλά, δεν κάθισαν πολύ. Έφυγαν αμέσως, για να συνεχίσουν το δρόμο τους"

"Μα προς τα πού πήγαν;"

"Στη Βηθλεέμ. Δεν μπορώ να φανταστώ όμως γιατί εκεί. Είναι ένα πολύ φτωχικό χωριό. Αλλά σίγουρα πήγαιναν προς τη Βηθλεέμ".

Αμέσως η Μπάμπουσκα ξεκίνησε να πάει στη Βηθλεέμ.

 Ήταν πλέον απόγευμα όταν έφτασε επιτέλους στη Βηθλεέμ. Πόσες μέρες περπατούσε άραγε; Δεν μπορούσε να θυμηθεί. Και θα μπορούσε ένας νεογέννητος Βασιλιάς να μένει σε ένα τόσο φτωχό μέρος; Σίγουρα τέτοιο μέρος δεν ήταν κατάλληλο για ένα Βασιλιά. Η Βηθλεέμ δεν ήταν και πολύ μεγαλύτερη από το χωριό της....

Η Μπάμπουσκα προχώρησε στο πανδοχείο.

"Ω, ναι" είπε ο ιδιοκτήτης "οι τρεις βασιλιάδες ήταν εδώ πριν από τρεις ημέρες. Ήταν όλοι ενθουσιασμένοι. Αλλά δεν κάθισαν ούτε μία νύχτα"

"Και το μωρό;" έκλαψε η Μπάμπουσκα. "Δεν ήταν και ένα νεογέννητο εδώ;"

"Ναι" είπε ο ιδιοκτήτης. "Εδώ ήταν. Και οι τρεις βασιλιάδες για το μωρό είχαν έρθει"

Όταν όμως είδε την απογοήτευση στα μάτια της σταμάτησε...

"Θα σου δείξω πού ήταν το μωρό" είπε ευγενικά. "Δυστυχώς δεν είχα άλλο μέρος να φιλοξενήσω τους γονείς του. Το πανδοχείο μου ήταν γεμάτο εκείνο το βράδυ. Το μόνο άδειο μέρος που είχα, ήταν αυτός ο στάβλος"

Η Μπάμπουσκα τον ακολούθησε.

"Να, εδώ είναι ο στάβλος" είπε και την άφησε να τον δει.

 "Μπάμπουσκα;"

Ένας άγγελος στεκόταν στο ημίφως της εξώπορτας. Την κοιτούσε με κατανόηση. Μήπως θα μπορούσε να της πει πού είχε πάει η οικογένειά της; Η Μπάμπουσκα γνώριζε τώρα ότι ο νεογέννητος Βασιλιάς ήταν για εκείνη το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο.

"Έχουν φύγει στην Αίγυπτο με ασφάλεια" επανέλαβε ο άγγελος στη Μπάμπουσκα. "Και οι βασιλιάδες επέστρεψαν στα βασίλειά τους. Ένας από αυτούς μου μίλησε για σένα. Λυπάμαι, αλλά όπως βλέπεις, έχεις αργήσει πολύ. Οι βοσκοί ήρθαν μόλις τους ειδοποίησαν οι άγγελοι. Οι βασιλιάδες ήρθαν μόλις είδαν το αστέρι. Βρήκαν το Βρέφος Ιησού Χριστό, το Σωτήρα του κόσμου"

Μερικοί λένε ότι η Μπάμπουσκα ψάχνει ακόμα να βρει το νεογέννητο Βασιλιά Χριστό, γιατί ο χρόνος δεν μετράει όταν ψάχνεις για κάτι αληθινό. Η Μπάμπουσκα ακόμα ψάχνει από σπίτι σε σπίτι ρωτώντας, "Είναι εδώ; Είναι ο νεογέννητος Χριστός εδώ;"

Και τα Χριστούγεννα, όταν βλέπει ένα παιδάκι να κοιμάται και έχει ακούσει ότι κάνει καλές πράξεις, βγάζει ένα παιχνίδι από το καλαθάκι της, και το αφήνει δίπλα του. Μετά, συνεχίζει να ταξιδεύει και να ψάχνει, ρωτώντας:

"Έίναι εδώ; Είναι ο νεογέννητος Χριστός εδώ;".

Διασκευή: Arthur Scholey                                              

...είμαι σίγουρη πως αυτό το παραμύθι έχει κάτι να πει στις ψυχές μας τις πολυμέριμνες,τις πολύβουες...Μακάρι να μην είχε....

 

Χριστού Γέννα...Καλημέρα και σήμερα...

 

Και η εποχή μας τα γιορτάζει δίχως Χριστό...Μόνο το όνομα έμεινε να θυμίζει τη γέννηση της αγάπης...Η αλήθεια πνίγηκε μέσα στους σωρούς με τα λαμπιόνια,τα χριστουγεννιάτικα δέντρα,τα λαμπερά στολίδια...Εδώ και ένα μήνα φάνηκαν στον τόπο μας οι πρώτες βιτρίνες στολισμένες χριστουγεννιάτικα!!!Κάθε χρόνο-από τότε που άρχισε αυτή η συνήθεια,να φέρνουμε δύο μήνες πριν τα Χριστούγεννα-ξαφνιάζομαι δυσάρεστα...Γιατί δε φτάνει το αταίριαστο του πράγματος (που δε φαίνεται να ξενίζει-περιέργως- πολλούς)...πρέπει να πεισθώ και για το δικαιολογημένο της υπόθεσης αφού όλη αυτή η μασκαράτα είναι για...καλό σκοπό...Και όταν η εποχή μας μιλάει για καλό σκοπό δε μπορεί παρά να εννοεί οικονομικά συμφέροντα....

Και πραγματικά!!!!Αυτό εννοεί...Στολίζουμε τις βιτρίνες για να...τονώσουμε την καταναλωτική διάθεση των ανθρώπων!!!Το ακούω σε κάθε ευκαιρία από τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης...Αυτό σημαίνει στη γλώσσα μου: Να πείσουμε τους ανθρώπους ακόμη μια φορά ότι χρειάζονται πράγματα που στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται...Να αγοράσουμε,να κινήσουμε τα γρανάζια της παγκόσμιας φούσκας που θέλει όλους αυτούς που παράγουν σκουπίδια να πλουτίζουν σε βάρος όλων όσων τα καταναλώνουν άβουλα,χωρίς σκέψη, ενώ όσους πραγματικά παράγουν να πληρώνονται για τον κόπο τους με ψίχουλα...Στο όνομα αυτού του κέρδους γιορτάζουν Χριστούγεννα ακόμη και στην Ιαπωνία που δεν ξέρουν ποιος είναι ο Χριστός...Κι εκεί στολισμένα δέντρα και χοντροί Αη-Βασίληδες και...και...γιατί κι εκεί οι άνθρωποι πρέπει να καταναλώνουν όσα σκουπίδια παράγονται...

Και δεν είναι μόνο τα καταστήματα που ντύνονται γιορτινά αυτό τον καιρό...Είναι και η... φιλανθρωπική διάθεση των ανθρώπων που έχει την ...τιμητική της όλο και περισσότερο καθώς πλησιάζουν οι μέρες...γίνεται κι αυτή...χριστουγεννιάτικη...Δεν έχω τίποτα με τη φιλανθρωπία(αγάπη προς τον συνάνθρωπο) και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους...Έχω όμως πρόβλημα με τον τρόπο που αυτή ασκείται...Αρχικά θυμώνω όταν βλέπω ανθρώπους ρακένδυτους στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό το οποίο τους προσφέρουν άνθρωποι καλοβολεμένοι...Βάζω -σχεδόν ασυναίσθητα- τον εαυτό μου στη θέση τους...Αν έρθει μια ώρα που κι εγώ θα πρέπει να ζητήσω βοήθεια από τους συνανθρώπους μου θα ήθελα να μου την προσφέρουν αρχικά γιατί τη δικαιούμαι( και όχι γιατί με λυπούνται ή γιατί έτσι νιώθουν καλοί και θεάρεστοι)-τα υλικά αγαθά που απολαμβάνουμε δόθηκαν από το Θεό για όλους τους ανθρώπους επί γης-και σίγουρα να με βοηθήσουν με όρους αξιοπρέπειας...

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή -σε ένα χωριό της Στερεάς Ελλάδος όπου μεγάλωσα-τη μητέρα μου να ετοιμάζει-ειδικά τέτοιες μέρες-πακέτα με τρόφιμα και να με στέλνει βράδυ να τα αφήνω έξω από σπίτια ανθρώπων που βρίσκονταν σε ακόμη μεγαλύτερη ένδεια από τη δικιά μας-που εκείνο τον καιρό ήταν μεγάλη-... Απαράβατος όρος να μην με πάρει το μάτι κανενός γείτονα και-κυρίως- να μη με δει ο συνάνθρωπος παραλήπτης της βοήθειας....Τότε απλώς υπάκουα...τώρα ξέρω και το γιατί...Ένιωθε αρχικά άσχημα που εμείς είχαμε να φάμε ενώ η γειτόνισσα όχι(αυτό είναι το πρωταρχικό συναίσθημα που πρέπει να κατακτήσει κάποιος πριν αρχίσει τη φιλανθρωπική του δράση...δε λέω πως είναι εύκολο,όμως είναι απαραίτητο για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσει τον εμπερίστατο συνάνθρωπο.Πρέπει να νιώθει υποχρεωμένος να δώσει στο συνάνθρωπο αυτό που του κατακρατά παράνομα(θεϊκός νόμος)αφού κάθε τι που δεν χρειαζόμαστε και το κατέχουμε το κλέβουμε από τον φτωχό..Κι ακόμη δυσκολότερο είναι βέβαια να κάνουμε αυτό που είπε ο Χριστός στον πλούσιο...να πουλήσουμε τα υπάρχοντά μας,να τα δώσουμε στους φτωχούς και να τον ακολουθήσουμε)...Μετά-και εξαιτίας του προηγούμενου συναισθήματος-δεν ήθελε να φέρει τη γειτόνισσα σε δύσκολη θέση,στη θέση του ανθρώπου που ζητιανεύει(αυτό από πνευματική αρχοντιά αλλά και ίσως από τον ενδόμυχο φόβο ότι μπορεί να βρεθούμε κι εμείς σε άλλη συγκυρία σε ανάλογη θέση)...Στα κρυφά,λοιπόν,και με φόβο Θεού και ντροπή...Οι κοινωνίες ήταν μικρές και όλοι ήξεραν τον άνθρωπο που είχε ανάγκη τη δεδομένη στιγμή και επίσης όλοι ήξεραν από ανάγκη...

Σήμερα δεν τηρούνται ούτε τα...προσχήματα(και από τις δύο πλευρές...και από την πλευρά των φιλανθρώπων και από αυτή των ευεργετουμένων-πολλές φορές βολεύονται στην κατάσταση αυτή και δεν κάνουν τίποτε να την αλλάξουν-)...Αν βρεθώ κάποτε στη θέση αυτή θα ήθελα να μη βγάλουν την ανάγκη μου στο δρόμο...Θα ήθελα να πληρώνω για το φαγητό που μου προσφέρουν με δουλειά...Είμαι σίγουρη πως όλοι αυτοί οι συνάνθρωποί μας θα μπορούσαν να δώσουν κάτι για το καθημερινό τους φαγητό...Έστω και απλώς να το ετοιμάσουν,να πλύνουν τα πιάτα,να κάνουν τη φασίνα,να σκουπίσουν το πεζοδρόμιο,βρε αδελφέ,ακόμη κι αν δε θέλει σκούπισμα...έτσι για να μη νιώθουν πληβείοι αυτοί και πατρίκιοι όσοι τους τα προσφέρουν(στην πνευματική ζωή το δεύτερο είναι χειρότερο από το πρώτο αφού η υπερηφάνεια καταδικάζει τον άνθρωπο,ενώ η ταπεινοσύνη τον σώζει)...Δεν θα ήθελα να αγωνίζονται οι άλλοι για να "κάνω κι εγώ Χριστούγεννα"...Θα ήθελα να μου δώσουν τη δυνατότητα να αγωνιστώ μόνος μου,να μου προσφέρουν δουλειά,να νιώθω πως είμαι αδελφός κι όχι ζητιάνος....

Χριστούγεννα χωρίς Χριστό θα γιορτάσουμε και φέτος...Τίποτα δεν θα αγγίξει την ψυχή μας...τίποτα βαθύ και απαλό και λυτρωτικό...Το φως της Βηθλεέμ θα πνιγεί μέσα στις φωταψίες της κατανάλωσης και των ρεβεγιόν...Άλλοι θα ψάχνουν στα σκουπίδια κι άλλοι θα πετάνε ανερυθρίαστα τα περισσεύματα της κραιπάλης τους...Καμιά γωνία της καρδιάς μας δεν θα υποδεχτεί και φέτος την αγάπη,την πραγματική αγάπη και όχι τη γλυκερή συναισθηματική αγάπη που μας χαϊδεύει τα αφτιά... Πόσο πεζή έγινε η ζωή μας από τότε που απογυμνώθηκε από το πνεύμα της θυσίας...Προχθές παρακολουθούσα άναυδη έναν άστεγο της Αθήνας να δικαιολογεί το γιο του που δεν του πρόσφερε στέγη και τον άφησε να ζει στα παγκάκια, αφού,έλεγε, δεν είχε αυτός-ο πατέρας-το ηθικό δικαίωμα να του στερήσει τις απολαύσεις της ζωής στα 30 του!!!!Κι αυτός ο γιος-είμαι σίγουρη-πως θα στολίσει το σπιτικό του και θα τα...γιορτάσει τα φετινά Χριστούγεννα...Δεν μου φαίνεται περίεργο που στις γιορτές των Χριστουγέννων αυξάνονται οι αυτοκτονίες των ανθρώπων...Είναι γιατί τότε βλέπουν γυμνή όλη την αλήθεια και δε μπορούν να αντέξουν την ασχήμια της...

Με όλα όσα -σχεδόν παραληρηματικά- έγραψα πιο πάνω δε  θέλω να προτείνω να λείψει η γιορτινή διάθεση των Χριστουγέννων από τη ζωή μας...Ας στολίσουμε τα σπίτια μας,αρκεί να στολίσουμε πρώτα τις καρδιές μας...Να ανάψουν τα φωτάκια της ψυχής μας προτείνω,να δούμε το φως του Χριστού,να γίνουμε κοινωνοί της γέννησής Του...Και σαν απόδειξη-ότι δεν είμαι υπέρμαχος της κατάργησης όλης αυτής της εορταστικής ατμόσφαιρας- αρχίζω να στολίζω κι εγώ το χριστουγεννιάτικο δέντρο του ιστολογίου...

Ανάβω με χαρά τα φωτάκια της γιορτής!!!Μόνο που τα φωτάκια μου θα στείλουν άλλο φως...αυτό του λόγου...Κείμενα τα στολίδια του χριστουγεννιάτικου δέντρου μου...από αυτά που περιγράφουν έναν άλλο δρόμο,κακοτράχαλο και κοπιαστικό...που οδηγεί όμως με βήματα σταθερά προς τη φάτνη όπου γεννήθηκε, σαν ο ταπεινότερος όλων,...ο Χριστός,η Αγάπη...Από τον ύμνο της αρχίζει η φωταψία....Είναι το αστέρι της κορυφής που εγώ βάζω πάντα πρώτο στο χριστουγεννιάτικο δέντρο μου...Εύχομαι από την καρδιά μου :

ΚΑΛΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ...ΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΥΣ ΠΟΥ ΗΞΕΡΑΝ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΣΑΝ ΠΟΤΕ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ ΤΟΥΣ...ΜΑΚΑΡΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ...

                                                   Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
                   (Αποστόλου Παύλου:Α΄Επιστολή προς Κορινθίους)

Ελληνιστική κοινή Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι' εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη.

Νεοελληνική Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως. Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι. Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει Αν υπάρχουν ακόμα προφητείες, θα έλθει μέρα που και αυτές θα καταργηθούν αν υπάρχουν χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί. Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, έκρινα ως νήπιο. Όταν έγινα άνδρας, κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου. Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώση, όπως ακριβώς γνωρίζει και εμένα ο Θεός. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η αγάπη.

Καφές και...κουρέλια...

 

Η ώρα του καφέ είναι η αναπαυτικότερη της ημέρας...Οι περισσότερες από τις μέρες μου έχουν πολύ δουλειά,πολλή κούραση, πολύ τρέξιμο....Παιδιά,κήπος,ζώα,υποχρεώσεις...Όμως όλα ξεχνιούνται αυτή την ευλογημένη ώρα που- από παλιά- ήταν ώρα συνάντησης και κουβεντούλας...Κουβέντα ανοίγω και σήμερα...Με τον καφέ δίπλα μου,χωμένη μέσα σε έναν τεράστιο κουρελόμπογο...γεμάτος παλιά ρούχα και αναμνήσεις...

 Η γιαγιά μου μου κόλλησε το μικρόβιο της... κουρελομανίας... Καθισμένη στο καρεκλάκι της,ώρες ατελείωτες, έκοβε κουρέλια,συνδύαζε χρώματα,έραβε και τύλιγε κουβάρια...Τσουβάλια ολόκληρα από κουρέλια...

Ένα από αυτά τα τσουβάλια έχω ακόμη δίπλα μου...Δεν πρόλαβε να το υφάνει ή να το πλέξει... και μου το άφησε...κληρονομιά...Δεν μπορούσε να δεχτεί να πετάξει όλα τα παλιά ρούχα ή υφάσματα που περίσσευαν..."Αμαρτία από το Θεό,παιδί μου" έλεγε...Αυτή η άποψη δεν ήταν μια παραξενιά ,αλλά η κρατούσα άποψη των ανθρώπων πριν από, όχι πολλά, χρόνια...Παραθέτω ένα μέρος κειμένου ενός συντοπίτη και συνομήλικού μου του Γεράσιμου Τσιμπλούλη(http://tsibloulis.blogspot.gr/2008/06/blog-post_11.html) το οποίο και προσυπογράφω,αφού κι εγώ θυμάμαι όσα περιγράφει..."Θυμάμαι τον πατέρα μου να κόβει στα δυο τη χαρτοπετσέτα και τη μάνα μου να κάνει παξιμάδια το μπαγιάτικο ψωμί. Το φαγητό σαν περίσσευε έμπαινε στην άκρη για την επαύριον ως συμπλήρωμα ή για να «παντρευτεί» ώστε να προκύψει ένα νέο πιάτο. Και τ’ αποφάγια κατέληγαν στις γάτες της γειτονιάς. Στα σκουπίδια ψωμί ή φαγητό ήταν κάτι το αδιανόητο. Ήταν αμάρτημα. Ο σκουπιδοτενεκές μας ποτέ δεν ξεχείλιζε, παρότι η σκουπιδιάρα του δήμου περνούσε δυο με τρεις φορές τη βδομάδα."...

 Με την ίδια λογική,λοιπόν δεν πετούσε και η γιαγιά μου τα κουρέλια...Τα έκοβε το χειμώνα και τα ύφαινε κουρελούδες το καλοκαίρι...Από τότε κι εγώ αγάπησα τούτη την ενασχόληση... Αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος που έμαθα να υφαίνω....Όσο ωραία εργόχειρα κι αν μπορείς να δημιουργήσεις με τον αργαλειό εγώ έμενα κολλημένη στις ...κουρελούδες... Ταπεινές αλλά και τόσο οικείες... Καινούργιες, αλλά κάθε πόντος της κάτι σου θυμίζει...Το παλιό μου φόρεμα,η παλιά πιζάμα του πρώτου μου γιου...το φούτερ που φορούσα όταν....

Σα να ακούω τη Λωξάντρα(δε θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι αυτό το βιβλίο της Μαρίας Ιορδανίδου είναι από τα αγαπημένα μου)... "Σαν κάθισε το απόγευμα στη κόγχη του μιντεριού της, πήρε μπροστά της το κουρελόμπογο να ψάξει νάβρει κανένα κομμάτι απαλή βατίστα για να κεντήσει σαλιαρίστρες του μωρού. Ο κουρελόμπογος ήταν άνω-κάτω. Ξένο χέρι θα μπήκε μέσα κει όσον καιρό έλειψε στα Ταταύλα.-Κακόν-καιρό-να-μην-έχουνε, μουρμουρίζει η Λωξάντρα ταξιθετώντας τα κουρέλια της.
Βαστά στο χέρι της ένα θαλασσί κουρέλι και στέκεται. 

Αυτό πως βρέθηκε εδώ; Από πού είναι; Α, είναι ένα κουρέλι από το τσιτάκι που είχε ράψει η μάνα της… διες, διες… πόσω χρονών πράμα!
Κάθεται συγκινημένη με το κουρέλι στο χέρι. Διες εκεί! Το φουστάνι φορέθηκε, ξεθώριασε, πάλιωσε, και κείνη που το φόρεσε είναι πεθαμένη. Και όμως το κουρέλι απόμεινε ολοζώντανο. Τι είναι ο άνθρωπος! 

Να και ένα κομμάτι στόφα απ’ τις παλιές κουρτίνες τους, να και ένα κομμάτι μπαμπακοφανέλα από τη ρόμπα που είχε ράψει όταν γέννησε τον Αλεκάκη της. Αχ! Να και ένα κομμάτι απ’ τη νυφική της ρόμπα.Ολάκερο το παρελθόν ζωντάνεψε μπροστά της. Ολάκερο το παρελθόν δεμένο σ’ ένα μπόγο.»

Τον τελευταίο καιρό είναι δύσκολο να βάλω μπροστά τον αργαλειό μου...(http://vasanakia.blogspot.gr/2012/03/blog-post_08.html).Έτσι ξαναθυμήθηκα άλλους τρόπους να αξιοποιήσω τα κουρέλια που κόβω...

Ο πιο απλός είναι το πλέξιμο των κουρελιών με το βελονάκι...

 Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να κάνουμε μαξιλαράκια,τσάντες,χαλιά, σουπλά για το τραπέζι της κουζίνας μας ή ό,τι άλλο προστάξει η φαντασία μας...

Τα κουρέλια τα χρησιμοποιώ είτε σαν ολόκληρο κουβάρι, θεωρώντας πως δουλεύω με νήμα...

είτε τα κόβω μικρά κομμάτια και να τα ενώνω μεταξύ τους δημιουργώντας πολύχρωμα εργόχειρα όπως αυτό που φτιάχνω με τα κουβάρια της γιαγιάς μου(θα ήταν πολύ ωραίο σαν σουπλά...

 ...παρόλο που το προορίζω για χαλί)...

...για να ενώσετε τα κουρέλια μπορείτε να τα ράψετε ή να ακολουθήσετε έναν άλλο τρόπο που εγώ βρήκα πολύ βολικό....Αν θέλουμε να ενώσουμε αυτά τα δύο κουρελάκια...

 ...διπλώνουμε λίγο τη μία άκρη του ενός(μωβ)...

 ...και με ένα ψαλίδι κόβουμε την άκρη...

 ...έτσι ώστε να γίνει μια μικρή χαρακιά....

 ...κάνουμε το ίδιο και στο άλλο κουρελάκι(κόκκινο)...

 ...κατόπιν περνάμε το κόκκινο κουρελάκι μέσα από τη χαρακιά του μωβ...

 ...και την άλλη άκρη του κόκκινου μέσα από τη χαρακιά του κόκκινου...

 ...τραβάμε προσεκτικά,σφίγγουμε...και τα δύο κουρελάκια ενώνονται... για πάντα...

...με τον τρόπο αυτό έχουμε όσο νήμα θέλουμε δωρεάν(στα ύψη έφτασαν οι τιμές των νημάτων...απλησίαστες έγιναν...)Αν μάλιστα έχουμε την υπομονή να κόψουμε τα κουρέλια πολύ λεπτές λουρίδες μπορούμε να φτιάξουμε πραγματικά κομψοτεχνήματα(http://vasanakia.blogspot.gr/2012/03/blog-post_8092.html)...

Αν πάλι τα κουρέλια σας έχουν μεγάλο πάχος και δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε πλεκτά ή υφαντά εργόχειρα μπορείτε με αυτά να φτιάξετε χαλιά σαν το παρακάτω...

 ...τα κομμάτια είναι κομμένα μικρές λωρίδες,με στρογγυλεμένες τις άκρες...

 ...ραμμένα ένα ένα(αφού τα διπλώσετε στα δύο) πάνω σε τσουβάλι(μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και καμβά)...

...η ώρα όμως πέρασε...Καιρός να μαζέψω τον κουρελόμπογο και να τον βολέψω σε μια άκρη...Σε λίγο το σπίτι θα γεμίσει φωνές και θορύβους...Οι ψίθυροι των αναμνήσεων δεν αντέχουν τέτοιον ανταγωνισμό...σωπαίνουν και περιμένουν....Εύχομαι να ασχοληθείτε με τα κουρέλια του σπιτιού,να βρείτε τρόπους ώστε να μην πεταχτούν...όσο ακόμη είναι χρήσιμα....