Βαλσαμόλαδο...

Είναι η εποχή του...Από παλιά όλα τα ελληνικά σπίτια είχαν ένα μπουκάλι βαλσαμόλαδο στο σπίτι τους,με το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα του,το οποίο χρησιμοποιούσαν για την επούλωση πληγών και τραυμάτων αλλά και για μασάζ σε πόνους αρθρώσεων ή πόνους από γρίπη...Όμως εκτός από αυτό, το βαλσαμόλαδο μπορεί να χρησιμοποιηθεί στις σαλάτες μας,αλλά και για μασάζ σώματος(σε αυτή την περίπτωση μπορείτε να βάλετε μέσα στο βάζο,μαζί με το λάδι και το βαλσαμόχορτο και 2-3 σπυριά λιβάνι)...
Η διαδικασία παρασκευής του είναι απλή...Μαζεύετε το βαλσαμόχορτο ή σπαθόχορτο στα τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου,ενώ βρίσκεται στην ανθοφορία του(σε μεγάλο υψόμετρο το βότανο ανθίζει αργότερα.Προχθές μάζεψα από τα Χάνια Πηλίου(1200 μέτρα)...)Είναι εύκολο να το αναγνωρίσετε με τα χαρακτηριστικά μικρά θυσανωτά λουλουδάκια του σε έντονο κίτρινο χρώμα...

...κατόπιν κόβετε με ψαλιδάκι τα άνθη, κυρίως, από το βότανο ...

...και τα βάζετε σε γυάλινο βάζο...

...φροντίζετε να γεμίσει το βάζο μέχρι πάνω χωρίς όμως να τα πιέσετε...

...κατόπιν γεμίζετε το βάζο (να σκεπάσει το βότανο)με ελαιόλαδο καλής ποιότητας...

 ...και το αφήνετε σε κάποια θέση στην κουζίνα σας(αν θέλουμε το βαλσαμόλαδο για εξωτερική χρήση μπορούμε να το αφήσουμε στον ήλιο,όμως το λάδι ταγγίζει και γι αυτό καλύτερα-ιδιαίτερα αν το τρώμε-να το αφήσουμε σε χώρο σκιερό),για 40-45 ημέρες ανακατεύοντας από καιρό σε καιρό....

 ...μετά το πέρασμα αυτών των ημερών,στραγγίξτε και φυλάξτε το κόκκινο λάδι σε μέρος σκιερό και χρησιμοποιήστε το ανάλογα με τις ανάγκες σας......

Παιχνίδια γνωριμίας και βραβεία αγάπης...

 Φίλοι μου και συνταξιδιώτες στο απέραντο πέλαγος του διαδικτύου δηλώνω...καλοκαιρόπληκτη... Είμαι παιδί του χωριού και της γειτονιάς...Περνούσα με την οικογένειά μου το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού έξω,παίζοντας στο δρόμο ή δουλεύοντας στα χωράφια ή τρώγοντας κάτω από τον παχύ ίσκιο της μουριάς στην αυλή της γιαγιάς μου ή στρώνοντας να κοιμηθώ το βράδυ στην ύπαιθρο,κάτω από τον καθαρό,έναστρο ουρανό...Από τότε μου έμεινε το..."κουσούρι" να μην αντέχω την κλεισούρα,ειδικά το καλοκαίρι...Μου είναι λοιπόν αδύνατο να καθίσω μπροστά στον Η/Υ για να κάνω μια ανάρτηση της προκοπής ή για να ασχοληθώ περισσότερο από πέντε λεπτά τη μέρα...Μαζεύω βέβαια υλικό για ό,τι παλιό και ενδιαφέρον, ελπίζοντας να μπορέσω-έστω και ετεροχρονισμένα-να το τοποθετήσω στην κιβωτό της...σωτηρίας του,δώρο σε όποιον το εκτιμήσει,το αγαπήσει και θελήσει να το βοηθήσει να ζήσει...Σήμερα λοιπόν που αποφάσισα να στρωθώ....στη δουλειά λίγο περισσότερο από το...καθόλου...σας στέλνω πολλούς χαιρετισμούς,πολλή αγάπη μέσα από την καρδιά μου και μια εικόνα του κόσμου μου τώρα...το καλοκαίρι...Τώρα που αρχίζουν τα συχνά ποτίσματα,που δροσίζουν την αυλή...έτοιμη για τον πρωινό καφέ...

...που τα βερίκοκα ωριμάζουν γλυκά και μυρωδάτα...

...και που,αφού φάμε όσο αντέχουμε,κάνουμε τις πρώτες μαρμελάδες για τον χειμώνα...

...τώρα που και φτιάχνουμε βαλσαμόλαδο(ακολουθεί ανάρτηση)...

...που μαζεύουμε τα πρώτα καλοκαιρινά ζαρζαβατικά...

 ...και τα βότανα για τα βραστάρια του χειμώνα-και όχι μόνο(ακολουθεί ανάρτηση)...

...τώρα που αρχίζουν οι εξορμήσεις στη θάλασσα(σχεδόν καθημερινά πια)...

...ή στα βουνά(πραγματική ευλογία το βουνό μας τώρα το καλοκαίρι ιδιαίτερα για τους γνώστες ειδικών διαδρομών)...

ΔΑΣΟΣ ΣΟΡΒΙΑΣ

ΔΑΣΟΣ ΣΟΡΒΙΑΣ-Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΑΛΟΓΩΝ

ΧΑΝΙΑ ΠΗΛΙΟΥ-ΔΑΣΟΣ ΟΞΙΑΣ

ΧΑΝΙΑ ΠΗΛΙΟΥ-ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΑΝΑΤΟΡΙΟ

...τώρα που στήνονται οι αργαλειοί και αρχίζει η έμπνευση(επιτέλους αποφάσισα να συνεχίσω το υφαντό που παίδευα όλο το χειμώνα.Δεν ξεχνώ την υπόσχεσή μου για μαθήματα υφαντικής,απλώς έχω προβλήματα με τη μεταφόρτωση των videos που μόνο ο γιος μου(φαντάρος)μπορεί να τα λύσει...υπομονή...)...

...τώρα που όλα με φωνάζουν έξω,τίποτα δεν μπορεί να με κρατήσει καθισμένη σε μια καρέκλα...τίποτα εκτός....από την αγάπη φίλων,τους οποίους δεν μπορώ παρά να ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον και τους καλούς τους λογισμούς,που με τίμησαν με το να με θυμηθούν...
Θα αρχίσω,λοιπόν, ευχαριστώντας από τα βάθη της καρδιάς μου την Σοφία(http://e-velona.blogspot.gr/) για τα βραβεία που η αγάπη της μου έδωσε...

...αφιερώνοντάς της μια φωτογραφία από το δάσος στα Χάνια Πηλίου που τράβηξα σήμερα...

...και  χαρίζοντάς τα κατόπιν σε όλους τους διαδικτυακους μου φίλους(γιατί όλοι μου αρέσετε και γιατί έτσι μου αρέσει...)...
Επίσης θα ευχαριστήσω την καλή μου φίλη Σόφη(http://sophie-paradise.blogspot.gr/) που θέλησε να με γνωρίσει καλύτερα και θα απαντήσω με χαρά στις ερωτήσεις της...
*Ποια είναι η αγαπημένη σου φράση;
  Κι αυτό θα περάσει...
 *Αγαπημένο χρώμα;
  Το μωβ...
*Τι βιβλία σου αρέσει να διαβάζεις;
  Μου είναι ευκολότερο να πω τι δεν μου αρέσει να διαβάζω...Δεν αντέχω μόνο την έλλειψη ποιότητας σε ό,τι διαβάζω...
 *Πότε έχεις γενέθλια;
  Στις 28 Οκτωβρίου(με το μεγάλο ΟΧΙ...)
*Ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής σου μέχρι τώρα;
  Αδύνατον να απαντήσω...Αρχικά δεν πιστεύω και δεν ελπίζω σε μέρες ευτυχίας,αλλά σε στιγμές...Μετά δεν τις ιεραρχώ σε μεγαλύτερες ή μικρότερες...Τις ζω μόνο,τότε,στο παρόν και τις αφήνω να φύγουν..

*Τι σημαίνει αγάπη για σένα;
  Το να αφήνεις τους ανθρώπους που αγαπάς ελεύθερους να κάνουν τα λάθη τους,όσο κι αν πονάς,και να τους συγχωρείς όταν επιστρέφουν...(η αγάπη του Πατέρα στόν Άσωτο γιό του)...
*Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο της προσωπικότητάς σου;
  Το να σηκώνομαι όσες φορές κι αν πέσω...
*Και το πιο αδύναμο;
  Το να πέφτω συνεχώς...
*Τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
  Αυτόνομη και ανεξάρτητη...Τώρα βέβαια,που μεγάλωσα κατάλαβα τη...φενάκη...
*Περιέγραψε που θα ήθελες να είσαι στα 55 σου.
  Εδώ που είμαι και σήμερα...Είμαι καλά εδώ...
*Τι σημαίνει Ελλάδα για σένα;Τι θα μπορούσες να κάνεις γι' αυτή;
  Μια πατρίδα που αγαπώ και με πληγώνει...Το μεγαλύτερο που θα μπορούσα να κάνω γι αυτή είναι να την αγαπώ πάντα...παρόλο που με πληγώνει...

Σόφη μου,για την καλή σου καρδιά θέλω να σου αφιερώσω τη φωτογραφία της Μαργαρώς,της καινούργιας γατούλας μας,γιατί είναι κι αυτή ψυχούλα,όπως κι εσύ...

Είμαι πολύ χαρούμενη που κατάφερα να γράψω όσα έγραψα...Βοήθησε και το ότι έξω έχει αρχίσει να φυσάει και να ψιλοβρέχει...Με την ελπίδα ότι δεν θα μου καταλογίσετε έλλειψη ενδιαφέροντος εξαιτίας της καλοκαιρινής μου ραστώνης,σας αφήνω αφού ευχηθώ σε όλους καλή εβδομάδα...

Τζίτζικας ο...συκοφαντημένος...

Το μεσημέρι στην ελληνική ύπαιθρο είναι άμεσα συνδεδεμένο με τον τζίτζικα,όπως το βράδυ με τον γρύλο(τριζόνι)...Αυτός είναι που μηνάει πάντοτε και την άφιξη του καλοκαιριού:

                     Μη σε γελάει ο μπάκακας και το χελιδονάκι

                     αν δεν λαλήσει ο τζίτζικας δεν είν' καλοκαιράκι.

Τον καιρό της μεγάλης ζέστης γεμίζουν τα φύλλα των δένδρων με τζιτζίκια που ολημερίς μας χαρίζουν το απλό,μονότονο και χαλαρωτικό τραγούδι τους,χωρίς το οποίο μου φαίνεται πως δεν μπορώ πια να κοιμηθώ μεσημέρι(Τα ...μουσικά όργανα τα διαθέτουν μόνο τα αρσενικά τζιτζίκια,δηλαδή δυο μικρές κοιλότητες στην κάτω επιφάνεια του θώρακα,που καλύπτονται με μια λεπτή τεντωμένη μεμβράνη,σαν τύμπανο.Η κίνηση και η ηχητική μουσική τους γίνεται με τον αέρα της αναπνοής).Σαν φόρο τιμής λοιπόν σε αυτόν τον άοκνο καλλιτέχνη θέλησα να γράψω λίγα λόγια,κυρίως για να λύσω μια παρεξήγηση αιώνων που τον θέλει τεμπέλη και ζήτουλα έξω από τη φωλιά του μυρμηγκιού,να παρακαλεί για τροφή και ζεστασιά κατά τη διάρκεια του χειμώνα..

 

Μεσημέρι και τώρα που σας γράφω κι ενώ εγώ ξεκουράζομαι από τον κάματο της ημέρας, τα τζιτζίκια δεν έχουν σταματήσει στιγμή να υμνούν τον Δημιουργό τους και ούτε θα σταματήσουν μέχρι το βράδυ...Για ποιον τεμπέλη λοιπόν μιλούν...Από το βιβλίο του Σ.Τσιτσά "Άγρια τετράποδα και φτερωτά" αντιγράφω..."Κανένας καλλιτέχνης του άσματος δεν κακολογήθηκε και δεν δυσφημίστηκε τόσο,όσο ο καημένος ο τζίτζικας.Αιώνες τώρα του ψάλλουν τα "εξ αμάξης".Πως τάχα το χειμώνα θεονήστικος σύρθηκε στην πλούσια φωλιά του μυρμηγκιού σαν ο έσχατος διακονιάρης.Και πως το μυρμήγκι τον απέπεμψε κάνοντας του ένα κοινωνικό μάθημα περί εργασίας,αποταμιεύσεως και πρόνοιας.

-Και τι έκανες,καλοκαίρι όσο ήτο;
-Τραγουδούσα,φίλε  μου.
-Τραγουδούσες;Εύγε σου!Χοροπήδα,λοιπόν,τώρα!

Όλα αυτά είναι παραμύθια που βγήκαν από τη φαντασία μερικών ανθρώπων.Και τα παραμύθια αυτά αδίκησαν έναν από τους ευπρεπέστερους και ιπποτικότερους καλλιτέχνες,όπως είναι ο τζίτζικας.

Το καλοκαίρι που τα μυρμήγκια κάνουν ομαδικές πειρατικές εκστρατείες στα ξένα αλώνια και κλέβουν το μόχθο των άλλων,ο τζίτζικας δεν ενοχλεί κανένα κι ούτε απαγγέλλει φιλιππικούς κατά των πειρατών και της κλοπής των ξένων αγαθών.Δεν κάνει μαθήματα κοσμιότητας και τιμιότητας.Ανοίγει το μουσικό του αναλόγιο στο κλωνάρι του πλατάνου,της ακακίας,του φτελιά κι αρχίζει να κουδουνίζει τα κορνέτα του,ενώ με τη μικρή του προβοσκίδα ρουφάει άναργα,άναργα τη γρανίτα του από το χυμό της φλούδας.Η ζωή του βαστάει όσο και η εποχή του ήλιου και της καλωσύνης.Και τη ζει τη σύντομη αυτή ζωή όπως οι μεγάλοι μαέστροι και καλλιτέχνες.Με την ευπρέπεια και τον ιπποτισμό.Μεταξύ τραγουδιού και δροσερής λεμονάδας.Δεν σκοτίζεται για τις μικρότητες και την κακία των άλλων ζούζουλων και φτερωτών.Ούτε για τη συκοφαντία των ανθρώπων,που συλλαμβάνονται να αγνοούν και τα στοιχεία των νόμων της ζωής.Γιατί αν ξέραμε δεν θα φορτώναμε στον τζίτζικα τέτοιες χοντροκομμένες ανακρίβειες.Αν μελετούσαμε τη βιολογία των εντόμων και τζιτζικιών,θα μαθαίναμε πως ο τζίτζικας τερματίζει τη ζωή του με τα πρώτα ρίγη του φθινοπώρου,φροντίζοντας στο μεταξύ να τρυπώσει τα αυγά του στις πτυχές της φλούδας των κλαριών,από όπου θα κατέβουν και θα χωθούν στη γη τα πρώτα σκουληκάκια,οι μικρές κάμπιες,που θα σκάσουν από τα αυγά.

Αυτά,ύστερα από διαδοχικές μεταμορφώσεις θα ξαναπάρουν την τέλεια φτερωτή μορφή τους.Αυτάρκης,λοιπόν,και λιτοδίαιτος ο τζίτζικας ζει τραγουδώντας τον ήλιο και το φως .Δεν ενοχλεί και δεν ζητάει τη βοήθεια κανενός.Αντίθετα το μυρμήγκι του κολλάει να τον βγάλει από τη φλούδα του,για να ρουφήξει το χυμό της.Αρχίζει να του δαγκώνει το ποδάρι,να το τραβά,κι εκείνος ατάραχος συνεχίζει το τραγούδι του.Όταν δε ο απρεπής ταραξίας το παρακάνει,τότε πετάει σε άλλο κλωνάρι ο τζίτζικας,αφού περιποιηθεί σαν εξυπνότατος φαρσέρ τον μύρμηγκα.Φεύγοντας τον περιλούει με το ραντιστήρι που βρίσκεται στο τέλος της κοιλιάς του.Και του χρειάζεται τέτοια μεταχείριση.Αυτόν λοιπόν τον αλήτη,το μέρμηγκα,βρήκαν να εγκωμιάσουν και να κατηγορήσουν έναν γνήσιο και αδιάβλητο καλλιτέχνη.Ο οποίος συντροφεύει τους αγρότες,τους τσοπάνους,τους νερουλάδες,τους καπνουλάδες,το μυλωνά,το δραγάτη,τους κυνηγούς,όλους τους εξοχίτες στο μόχθο και στη μεσημεριάτική τους ανάπαυση.Μια λαϊκή ιστορία μας λέει πως ο τζίτζικας είναι περιζήτητος μουσικός στα γλέντια του μικρόκοσμου του ζωικού βασιλείου.Έτσι μαθαίνουμε πως στους γάμους των ποντικιών με τις νυφίτσες παρευρέθηκε κι ο τζίτζικας με το κλαρίνο του.

Να τι μας λέει ο...κοσμικός ρεπόρτερ έμμετρα:

Πέντε ποντικοί και δεκαοχτώ νυφίτσες
γάμο κάνανε,κοντή-νερατζούλα φουντωτή-
Γάμο κάνανε μ΄ένα σπειρί σιτάρι
και το πλένανε στου βελονιού την κούπα
και το λιάζανε στου πουρναριού το φύλλο
και τ΄αλέθανε στου σφοντυλιού την τρύπα
το σακιάζανε,κοντή,νερατζούλα φουντωτή.

Εδώ τώρα καταφτάνουν τα λαλούμενα για να φουντώσει το γλέντι:

Να κι ο σαλίγκαρος με το νταούλι στον ώμο
"Πάρτε με κι εμέ νταούλι να σας παίξω" -έλα πειρασμέ-
Να κι ο τζίτζικας με πίπιζα στο στόμα
"Πάρτε με κι εμέ κλαρίνο να σας παίξω"-έλα πειρασμέ-...

Τι γλυκό νανούρισμα γίνεται η ατέρμονη μουσική της φτερωτής ορχήστρας κάτω από τον ίσκιο του πλατανιά ή ανάμεσα στις βραγιές του κήπου!Όπως βουίζει ο καταρράχτης του αυλακιού,που χυμάει στο περιβόλι του ξωμάχου,για να ποτίσει τις βραγιές του,η δροσιά του σμίγει με το τραγούδι της κάψας και γίνεται σερενάτα.....Κι όταν ο ήλιος γύρει κατά τη δύση του,κι αρχίσει το βοριαδάκι να στήνει το δικό του χορό στα φύλλα και τα κλωνιά των δέντρων και των κλαδιών,αρχίζει να λιγοστεύει το τραγούδι του τζίτζικα.Οι τελευταίες νότες του ακούγονται έως το σούρουπο.Τότε απλώνεται η σιωπηρή γαλήνη της εξοχής.Σε λίγο ακούγεται η εισαγωγή της μουσικής της νύχτας.Είναι η μουσική των γρύλων,των τριζονιών...."
Αυτά λοιπόν με τα τζιτζίκια,αγαπημένους συντρόφους του καλοκαιριού και της μεσημεριανής ανάπαυσης και τόσο,μα τόσο,συκοφαντημένους...

Καλημέρα και σήμερα...

Για να μη μιλήσω με λόγια σκληρά...για να μην εκραγώ...αναζήτησα για να ξαναδιαβάσω-και να μοιραστώ μαζί σας-το παρακάτω άρθρο του Κώστα Βραχνά με τον τίτλο "Η νοσταλγία της ευγένειας"...Οι λόγοι-εκτός από το ότι το άρθρο μου αρέσει πολύ-προφανείς...Γιατί πιστεύω πως έχει δίκιο ότι οι αξίες ενός λαού,στην περίπτωσή μας των Ελλήνων,χάνονται κάτω από συνθήκες...Γιατί πιστεύω πως ο ελληνικός λαός δεν έχασε μόνο την ευγένεια αλλά και πολλές άλλες αξίες-συμπεριλαμβανομένης και της αξιοπρέπειας αλλά  και της λογικής του-...Και φυσικά για να θυμηθώ να μη φανώ...αγενής,μέρες που είναι...Αφού λοιπόν παραθέσω μόνο σα σχόλιο για τα αποτελέσματα των εκλογών στη χώρα μας(γιατί αλλιώς θα σκάσω)τα λόγια του Πλάτωνα "Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν"...και την ρήση του Αϊνστάιν "Παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις να έχεις διαφορετικά αποτελέσματα"...κι αφού βεβαιώσω ότι προτιμώ το θυμό από το φόβο...θα δηλώσω...ευγενής,θα σεβαστώ την απόφαση των πολλών-όσο κι αν αυτή επηρεάζει και τη δική μου ζωή-και θα περιμένω τα αποτελέσματα της "νέας" κυβέρνησης  "σωτήρων", στωικά...σχεδόν μοιρολατρικά...Σα να παρακολουθώ ταινία της οποίας το τέλος γνωρίζω...και δε μου αρέσει καθόλου-δυστυχώς...Και ο Θεός βοηθός...Μόνο θα ήθελα να διαβάσετε το άρθρο προσθέτοντας νοερά πλάι στη λέξη ευγένεια και τις λέξεις:αξιοπρέπεια,αδούλωτο φρόνημα, ελευθερία, αγωνιστικότητα, περηφάνια.. .αξίες δηλαδή που νοσταλγώ...

Η νοσταλγία της ευγένειας...
Πώς τόσο αιφνιδίως χάθηκε η ευγένεια τριγύρω και αναμεταξύ μας; Μα, πού πήγε η αιδημοσύνη; Την τρομερή αλλαγή πιστοποιούμε ακόμα κι εμείς οι για την ώρα κάπως νεότεροι, εμείς που δεν γνωρίσαμε παρά μόνον ορισμένες ύστατες εκδηλώσεις της: την τήρηση κάποιων προσχημάτων, το παλιό καλό τακτ, την ακρίβεια στα ραντεβού, τον πληθυντικό αριθμό, την αυτονόητη παραχώρηση θέσης, τις ώρες κοινής ησυ­χίας, έννοιες όπως κοσμιότητα και κομψότητα, τις μικρές επισημότητες και τα ανώδυνα εθιμικά πρωτόκολλα, την αναμονή και την πρόποση στο τραπέζι, τις φιλόφρονες συ­στάσεις, το κράτημα της θύρας τη σεμνολογία και τη χαμηλοφωνία, την υπομονή στον διάλογο και παντού, την τάξη στη σχολική αίθουσα, την ευπρέπεια στους δημόσιους χώρους, τη μειλίχια οδήγηση, την ιπποσύνη προς τις γυναίκες -και όχι μόνο, την χείρα βοηθείας, τον εξυπηρετικό μπάρμαν, το «από καλή οικογένεια», το «με συγχωρείτε», το «ευχαριστώ», το «παρακαλώ» και το «με τις υγείες σας», το καλωσόρισμα και την κατευόδωση, το «χαίρετε» στο ασανσέρ, το αγουροξυπνημένο χαμόγελο, την ερυθρίαση, την αμηχανία, τον ξερόβηχα.
Κανείς δεν διανοείται να ισχυριστεί ότι «παλιά» οι άνθρωποι ή οι Έλληνες ήταν «κα­λοί» και ότι σήμερα «χάλασαν». Το ότι, όμως, ο μακαρισμός του παρελθόντος αποτελεί αναμφίλεκτη ιστορικο-εθνολογική σταθερά ή το ότι η ποιότητα ζωής, η ομορφιά, η χαρά, η τιμή, το νόημα είναι έννοιες μη μετρήσιμες δεν σχετικοποιεί ούτε υποβαθμίζει κατ’ α­νάγκην μια διαπίστωση που κάνει λόγο για εμφανή ποιοτική φθίση ενός είδους ή γένους.

Ο Unamuno, «προοδευτικός της παράδοσης», παρατηρεί το 1910: «Πάντοτε υπήρχε όχλος, δεν χωράει αμφιβολία. Όμως, μου φαίνεται ότι ο όχλος άλλων καιρών ήταν πιο σεβαστικός απ’ τον σημερινό, ότι ήξερε να αγνοεί και να σέβεται εκείνους που ήξεραν περισσότερα απ’ αυτόν». Εξέλιξη δεν θα πει βελτίωση. [Ούτε στάση θα πει συντήρηση]. Σε κάθε στερεότυπη ελεεινολόγηση σοβεί η πεποίθηση μιας αχρείαστης μεταλλαγής, ενός επιπόλαιου αφανισμού, μιας αυτοκτονικής πτώχευσης. Ο εφησυχασμός, λοιπόν, στην αλήθεια ότι αρχαιόθεν οι πρεσβύτεροι ελεεινολογούν τους νεότερους παραβλέπει την ισότιμη αλήθεια ότι ορισμένες άξιες δεν διαρκούν αιωνίως και ότι με την ελάχιστη φροντίδα μπορούμε ν’ αποτρέψουμε τη μη αναστρέψιμη στρέβλωση ή τον οριστικό χαμό ενός πράγματος, του οποίου τη ζωτική α­νάγκη επίκειται να νοσταλγήσουμε σφόδρα αμέσως ή αργότερα, πάντως υπερβολικά αρ­γά. Κάναμε π.χ. τα περιβόλια μας πολυκατοικίες και σήμερα στενάζουμε που δεν υπάρχει πράσινο.Φαίνεται οι κακουχίες γαλουχούσαν τα άτομα και τις κοινωνίες σ’ ένα είδος ολιγάρ­κειας, επισφάλειας κι ευαλωτότητας που τρόπον τινά εξομοίωνε ως έναν βαθμό τις τύχες κι εκδημοκράτιζε ως άλλον βαθμό τις προσ­δοκίες, έτσι που να μην αποσυνδέεται, και μάλιστα σχεδόν εντελώς, όπως στη σημερι­νή εποχή, η υπαρξιακή μας διάσταση από την κοινωνική, ο αυτοσεβασμός από τον αλληλοσεβασμό, η μέριμνα για το εγώ από το ενδιαφέρον για τους άλλους.

Κι επειδή ο όρος «ευγένεια» παραπέ­μπει πρωτίστως στην κληρονομική αβρότη­τα μιας εξίσου κληρονομικής αριστοκρατίας, η οποία δεν στερείται τόσα ώστε να μην προλαβαίνει ν’ ανατραφεί επισταμένως: Μο­λονότι η μόρφωση αποτελούσε στην ιστο­ρία πολυτελές κεκτημένο ή ακόμα και ιδεώδες των ολίγων, η αφελής έγνοια και η συλ­λογική απαίτηση για μια «καθωσπρέπει» παρουσία αρκούσαν συχνά για ν’ αντισταθμί­σουν την ανυπαρξία ή στέρησή της.Πλέον, στις μέρες μας της υποχρεωτικής πια εκπαί­δευσης και του αμελητέου αναλφαβητισμού, τα ταπεινά κοινωνικά στρώματα έχουν απολέσει σχεδόν εξ ολοκλήρου το φιλότιμο που ενέπνεαν άλλοτε η λιτότητα και ο κίν­δυνος, μιμούμενα την υλοφροσύνη των τα­ξικών τους εχθρών (και κρυπτοπροτύπων), υπερακοντίζοντάς τους σε ζήλο και απερισκεψία.Το ίδιο συνέβη και στη χώρα μας, το ταπεινό κοινωνικό στρώμα της Ευρώπης: ένας πάλαι ποτέ υπερήφανος λαός, μαζί με τα άλλα, έχασε με τον καιρό και οικειοθελώς την υπερηφάνεια, την ευγένεια, την αξιοπρέ­πειά του. Ίσως αμετακλήτως. Το βλέπουμε σε όλα τα επίπεδα: στους ανήθικους και ανερυθρίαστους πολιτικούς στους εγωκεντρι­κούς και άξεστους πολίτες.

Η αγένεια προδίδει, εκτός από κρετινισμό κι έλλειψη αυτοεκτίμησης, νοσούσα ανθρωπολογική και πολιτική στάση. Από τη μία, ο ανάγωγος άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται πόσο η έμπρακτη προσκόλληση στον εαυτόν του τον απομονώνει, υπονομεύοντας σε βάθος χρόνου όλα όσα ο ίδιος επιδιώκει, αφού δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή ηδονή εκεί που απουσιάζει η στοιχειώδης κοινωνι­κή αποδοχή και μετοχή. Από την άλλη, λη­σμονεί, πάνω απ’ όλα, ότι η αναγνώριση της ισότητας συνιστά προϋπόθεση και της εύρυθμης και της εύμορφης διαβίωσης ότι, σε τελική ανάλυση, θερίζουμε ό,τι σπέρνου­με και ότι, με την ανοχή και τη συμβολή μας στην αναίδεια, καθιστούμε τον βίο και τον χώρο μας όλο και πιο αφιλόξενο για εμάς και τους δικούς μας.Δημιουργούμε και εγκα­θιδρύουμε, κοντολογίς, ένα περιβάλλον χω­ρίς ανθρωπιά, σέβας, ηθική και, εν τέλει, αξιο­πρέπεια («στην ηθική δεν υπάρχει τίποτε άλλο έκτος από το αίσθημα της αξιοπρέπειας» – Alain), ένα περιβάλλον μέσο και μακροπρόθεσμα αβιώσιμο. Η αδιαφορία μας για τον άλλο ως πρόσωπο, αν ιδωθεί σε μαζική κλί­μακα, δεν είναι παρά η εχθρική αδιαφορία των άλλων προς το πρόσωπό μας, αφού για τους άλλους εμείς είμαστε οι άλλοι.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο σημερινός μέσος Έλληνας είναι αγενής. Την ίδια στιγμή, πολλά δεινά που ολοένα και δριμύτερη καταλογίζουμε στους άλλους έχουν τη ρίζα τους όχι μόνον στην ευγένεια που τόσο απότομα εξέλιπε αλλά και στην έλλει­ψη νοσταλγίας της.Η αλγεινή ανάμνηση μιας αξίας, όταν αυτή δεν έχει τελεσίδικα παρέλ­θει, ενδέχεται με μαγικό αλλά και ευφυή τρόπο να την αναβιώσει. Έτσι, η πάση θυσία διατήρηση, εμφύσηση, επίκληση, διάδοση ή επαναφορά των καλών τρόπων στα μικρά παιδιά, στις νέες γενιές, δεν είναι ύποπτος αναχρονισμός, αλλά ευφυής ηθική επένδυση κοσμοϊστορικής σημασίας για τον χαρακτήρα της προσεχούς ζωής.Οφείλουμε να έχουμε μονίμως κατά νου ότι στις οικογένειες και τις κοινωνίες μας δεν γεννιούνται απλώς νέοι άνθρωποι, αλλά σ’ αυτές πλάθονται νέοι τύποι άνθρωπου. Κι επειδή, από μία άποψη, πάντοτε στο βάθος παραμένουμε μικρά παιδιά, ικανά να μην κατανοούμε το καλό μας, επείγει για τους μεγαλύτερους, όπου και αν βρίσκονται, η με κάθε μέσο και τρόπο διεκδίκηση της ευγένειας, εδώ που καταντήσαμε, έστω και αρχικά τυπικής ή υποκριτικής, σαν εκείνη των νεοαστών που κεραύνωνε ο L. Bloy. Είναι πολύ προτιμότερη. Η μέσω συστάσεων, ήτοι προσβλητικών υπενθυμίσεων του αυτονόητου, όπως αυτή να στεκόμαστε δεξιά στις κυλιόμενες κλίμα­κες του Μετρό για να μπορούν να διέρχονται οι συνάνθρωποί μας.
Και όλα αυτά, μπας και (ξανά)γίνουμε στοιχειωδώς «τρυφεροί ο ένας με τον άλλον, καθώς οι θλίψεις μας είναι ίδιες» (J. Swift).
ΚΩΣΤΑΣ ΒΡΑΧΝΑΣ, Διδάκτωρ φιλοσοφίας

Και τελειώνοντας θέλω να σας διαβεβαιώσω πως οι "Αγορές" επέτρεψαν πλέον σε όσους Έλληνες κρατούσαν την ανάσα τους να...αναπνεύσουν...Για όσους,δε,έχουν σκάσει ή είναι στα πρόθυρα,για όσους πεινούν ή ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας γεμάτες θλίψη παραδέχτηκαν πως οι...παράπλευρες απώλειες είναι...δυστυχώς...αναπόφευκτες...αρκεί αυτές οι απώλειες να μην αφορούν τα χρήματά τους...Επίσης θέλω να σας ευχηθώ...ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ...

Γιαούρτι..το εύπεπτον...

 Το γιαούρτι είναι σίγουρα το πιο υγιεινό από τα γαλακτοκομικά γιατί το γάλα του έχει υποστεί ζύμωση και αυτό το κάνει πιο εύπεπτο...Αν ρωτήσετε υγιεινιστές θα σας βεβαιώσουν για το πόσο αφύσικο είναι να πίνει ο άνθρωπος γάλα μετά τη νηπιακή ηλικία...Κανένα άλλο ζώο δεν το κάνει αυτό...Απογαλακτίζονται γρήγορα και κατόπιν τρώνε την τροφή του είδους τους...Το γάλα δεν είναι καλή τροφή για τον άνθρωπο...Εκτός από το ότι είναι εξαιρετικά δύσπεπτο ευθύνεται και για πολλές ασθένειες όπως αλλεργίες,ευαισθησία στις παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος ακόμη και για καρκίνο(οι κινέζοι που δεν τρώνε καθόλου γαλακτοκομικά έχουν πολύ χαμηλά ποσοστά καρκίνου.Πρόσφατα έμαθα πως και οι δικοί μας γιατροί συνιστούν στους καρκινοπαθείς να αποφεύγουν τα γαλακτοκομικά).

Ομως, αν πρέπει να φάμε κάτι με βάση το γάλα, το γιαούρτι(και το τυρί,ιδιαίτερα η φέτα)είναι το καταλληλότερο...Εύκολο στον καθένα,με απλά υλικά και νόστιμο...
Το γάλα που θα χρησιμοποιήσετε πρέπει να είναι πρόβειο.Μόνο τότε το γιαούρτι θα έχει τη μορφή που έχετε συνηθίσει,θα είναι δηλαδή αρκετά πηχτό...Αν χρησιμοποιήσετε γάλα κατσίκας θα είναι το ίδιο νόστιμο, αλλά πιο νερουλό...Το παρήγορο είναι πως γίνεται και με γάλα του εμπορίου...Για τέσσερις μικρές τσανάκες γιαούρτι λοιπόν,χρησιμοποίησα 1 1/2 κιλό γάλα πρόβειο,το οποίο έβαλα στη φωτιά να βράσει...

 ...και,όταν φούσκωσε,το έσβησα...

...και,επειδή ήθελα δύο τσανάκες με γιαούρτι που να έχει "πέτσα"(κρούστα) από πάνω,γέμισα μέχρι τη μέση με γάλα καυτό τις  δύο από τις τέσσερις τσανάκες μου...

.. στις οποίες το γάλα,όταν φτάσει στη σωστή θερμοκρασία,θα έχει την πιο κάτω μορφή(ελπίζω να φαίνεται η κρούστα από πάνω)...

 ...ενώ τις άλλες δύο τσανάκες τις γέμισα μετά-όταν το γάλα της κατσαρόλας είχε κρυώσει αρκετά-,οπότε το γιαούρτι στην τελική του μορφή σε αυτές τις τσανάκες δεν θα έχει κρούστα...

...και όταν το γάλα έφτασε στη θερμοκρασία των 60 περίπου βαθμών(την μετράμε βάζοντας το δείκτη μέσα στο γάλα και βλέποντας αν μπορούμε να αντέξουμε το κάψιμο μέχρι να μετρήσουμε ως το 16)...

 ...τότε έβαλα λίγο από το γάλα της κατσαρόλας σε ένα ποτήρι και πρόσθεσα μια κουταλιά της σούπας γιαούρτι φρέσκο(ντόπιο,με την πέτσα.Αυτός είναι ο μύκητας που θα κάνει τη ζύμωση.Φροντίστε να μην είναι πολύ ξινό γιατί θα γίνει ξινό και το δικό σας γιαούρτι)...

 ...το οποίο ανακάτεψα καλά...

...και το υπόλοιπο γάλα της κατσαρόλας το μοίρασα στις άλλες δύο(άδειες μεχρι τώρα τσανάκες)...

 ...κατόπιν σε αυτές που δεν έχουν κρούστα έριξα ένα μέρος από το γάλα με γιαούρτι και το ανακάτεψα καλά...

 ...ενώ σε όσες έχουν κρούστα,τη σήκωσα προσεκτικά(δεν πειράζει αν χαλάσει λίγο)...

 και έριξα από κάτω το μίγμα,το οποίο επίσης ανακάτεψα προσεκτικά...

 ...και όταν ήταν έτοιμα...

...τα καπάκωσα με ένα ταψί...

 ...και τα σκέπασα ζεστά με κουβέρτες...

...τα άφησα έτσι σκεπασμένα περίπου τέσσερις ώρες και όταν τα έβγαλα,ζεστά και μυρωδάτα..

...-υπέροχα αν τα φάτε αμέσως,αν και όχι ακόμη τόσο πηχτά-..

...τα έβαλα στο ψυγείο,όπου στερεοποιήθηκαν και...

 ...έγιναν ανάρπαστα...Σκέτο ή με ρύζι ή συνοδευόμενο με μέλι και καρύδια θα σας ενθουσιάσει,ιδιαίτερα αν βρείτε γάλα πρόβειο...

...ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ...

Υ.Γ.Θέλω να αφιερώσω με πολύ αγάπη τούτη την ανάρτηση στη φίλη μου,την Εύα,του(http://evapsarrou.blogspot.gr/2012/06/blog-post_13.html) γιατί,από αγάπη για τη φυσική ζωή,έφερε την εξοχή στην πόλη,σε αντίθεση με πολλούς από εμάς που,αν και ζούμε στην εξοχή,κουβαλάμε την πόλη μέσα μας...Εύα μου,ελπίζω να σου έδωσα μια ιδέα για την καλύτερη "αξιοποίηση" του προβάτου σου...Το γάλα του είναι το καταλληλότερο για γιαούρτι...