Το ξυπόλητο κολέγιο...

Τι υπέροχες μέρες...Σχεδόν αδύνατον να καθίσω μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή...Απλώς λιάζομαι...έτσι όπως θυμάμαι να κάνουν όλοι οι άνθρωποι που κατηφορίζουν το βουνό της ζωής τους(κομψό).Θέλω να διώξω από πάνω μου όλη την υγρασία του χειμώνα(νιώθω να με έχει "ποτίσει")Ο λόγος λοιπόν που σύρθηκα κυριολεκτικά μπροστά στο πληκτρολόγιο ήταν ...ένα λουλουδάκι που μου θύμισε πολλά...Το λουλουδάκι της φωτογραφίας...Είναι ένα πανσεδάκι  που το νηπιαγωγείο της κόρης μου της ανέθεσε να φροντίζει...Υπέροχη σκέψη.Δεν είναι μόνο ότι μαθαίνει πως να φροντίζει ένα φυτό(να το ποτίζει στην ώρα του και να φροντίζει να έχει αρκετό ήλιο),είναι πως μαθαίνει και να είναι υπεύθυνη γι' αυτό(μεγάλη αρρώστια της εποχής μας η ανευθυνότητα των παιδιών και των νέων ανθρώπων).Πόσα μπορεί να μεταδώσει ένας σωστός δάσκαλος!!!

Δεν ξέρω αν θυμόσαστε οι παλιότεροι...Πάντως όταν ήμουν στο δημοτικό σχεδόν όλα τα σχολεία είχαν τους κήπους τους.Συνήθως επρόκειτο για παρτέρια που αγκάλιαζαν γύρω γύρω την αυλή και που μοιράζονταν σε κάθε τάξη...Με τι όρεξη σκαλίζαμε και φυτεύαμε και ξεβοτανίζαμε αυτούς τους μικρούς κήπους ώστε στο τέλος της χρονιάς να πάρει η τάξη μας το βραβείο(έπαθλο για τους καλύτερους κηπουρούς)!Βιολέτες και πανσέδες, κρινάκια και νεραγκούλες,καλέντουλες και κουτσοποδαράκια ακόμη και φραουλιές ή και άλλα ζαρζαβατικά γέμιζαν τα παρτέρια μας!!

 Και οι δάσκαλοί μας δεν θεωρούσαν χαμένο τον χρόνο που ξοδεύαμε στην καλλιέργεια της γης...Αντίθετα φαίνονταν να καταλαβαίνουν καλύτερα από τους σημερινούς δασκάλους τη σημασία της ισόρροπης ανάπτυξης όλων των ικανοτήτων των μικρών παιδιών και όχι μόνο των διανοητικών...Σήμερα οι αυλές των σχολείων είναι τσιμενταρισμένες...Λες και θέλουμε όλους τους ανθρώπους να τους αποκόψουμε από τη χειρωνακτική εργασία ,να τους κάνουμε επιστήμονες...Λες και μόνο έτσι καταξιώνεται ο άνθρωπος,αν έχει πτυχίο που αποδεικνύει την εξυπνάδα του...Τόσα χρόνια στα σχολεία και μόνο φέτος είδα κήπο να τον περιποιούνται οι μαθητές, κι αυτόν σε σχολείο παιδιών με ειδικές ανάγκες...Πραγματικά διαστροφικό..

Μου αρέσει η χειρωνακτική δουλειά και θεωρώ τους χειρώνακτες και τους εμπειρικούς σημαντικότερους και αξιότερους από τους εργαζόμενους μόνο με το μυαλό τους...Κι αυτό όχι από ιδιοτροπία αλλά από τη διαπίστωση της πραγματικότητας ότι είναι ικανότεροι να επιβιώσουν σε όλες τις περιστάσεις(ακόμη- και κυρίως- σε περιόδους οικονομικών κρίσεων)και ότι είναι πιο κοντά στη φυσική κατάσταση του ανθρώπου ο οποίος πρέπει να εργάζεται και με το σώμα και με το νου του το ίδιο...Και το πρόβλημα σήμερα δεν είναι μόνο ότι η δουλειά των εμπειρικών ανθρώπων δεν θεωρείται σοβαρή αλλά και ότι δεν καταγράφεται και δεν αξιοποιείται όπως θα έπρεπε...Για τους παραπάνω λόγους ενθουσιάστηκα όταν άκουσα για το κίνημα των Ξυπόλυτων στην Ινδία και κυρίως για το ξυπόλυτο κολέγιο του Μπάνκερ Ρόι.Ιδέα εκπληκτική...Παρακολουθήστε την πορεία δημιουργίας του πρώτου κολεγίου του οποίου οι καθηγητές απαγορεύεται να έχουν πτυχίο!!!

Κι όλα τα παραπάνω...συνειρμικά ...και σχεδόν παραληρηματικά...Και από την αγωνία του ανθρώπου που βλέπει γνώσεις τόσων χιλιετιών να χάνονται και νοοτροπίες που ανέπτυσσαν σωστά και ισορροπημένα τον άνθρωπο να εξοστρακίζονται σαν...παρωχημένες...Φοβάμαι πως έρχονται δύσκολοι καιροί και πως τα παιδιά μας δεν έχουν στη φαρέτρα τους όπλα να τους αντιμετωπίσουν...Βέβαια μπορεί -και μακάρι- να είναι μόνο υπερβολικοί φόβοι ενός ηλικιωμένου ανθρώπου...Καλό απόγευμα...

Σπανακόρυζο το...υγιεινό...

Δίστασα να κάνω αυτή την ανάρτηση...Κι ο λόγος είναι ότι σκέφτηκα πως δεν υπήρχε λόγος για μια ακόμη συνταγή σπανακόρυζου μέσα στην πληθώρα ανάλογων συνταγών που οι περισσότερες διαθέτουν  τέχνη και φαντασία τα οποία εγώ στερούμαι...Γιατί τότε το δημοσίευσα;Για έναν μόνο λόγο...Το σπανακόρυζο που περιγράφω εδώ είναι απλό και πολύ υγιεινό ενώ δεν υστερεί σε τίποτα(το αντίθετο μάλιστα)σε ότι αφορά τη νοστιμιά...Για όσους λοιπόν θέλουν να κάνουν πιο υγιεινές επιλογές αναρτήθηκε αυτή η συνταγή...
Χρειάστηκε να πάω μια βόλτα μέχρι τον κήπο μου για να προμηθευτώ τα περισσότερα υλικά...
Μάζεψα,έπλυνα και έκοψα σε μεγάλα κομάτια σπανάκια,παζιά,άγρια χόρτα(ζοχάρια και γαλατάκια) και άνηθο...

...έβαλα στην κατσαρόλα λάδι και φρέσκα κρεμμυδάκια κομμένα ψιλά...

...τα τσιγάρισα ελαφρά(για όσους ρίχνουν το λάδι στο τέλος του μαγειρέματος-πράγμα που κάνει το φαγητό πολύ υγιεινότερο-μπορεί να "τσιγαριστεί" το κρεμμύδι και με λίγο νεράκι)...

...έριξα και "γύρισα" τα χόρτα...

...μέχρι να μαραθούν...

...κατόπιν τα "έσβησα" με χυμό λεμονιών(όσα αντέχει η γεύση του καθένα)...

...έριξα αλάτι, μπαχαρικά και μπόλικο νεράκι...

...και μόλις "πήρε βράση" έριξα ένα πιάτο αναποφλοίωτο ρύζι...

...το άφησα να σιγοβράσει και μόλις "χύλωσε" ...

...το σκέπασα με μια πετσέτα και το άφησα να γίνει χλιαρό...

Σερβίρεται με μπόλικο πιπεράκι και συνοδεύεται από φρέσκο ζυμωτό ψωμί και τυρί φέτα.

Καλή όρεξη...

"Σούπερ μάρκετ Ουρανού"

Μια πολύ απλή και τρυφερή ιστοριούλα που μου την έστειλε πριν λίγες μέρες κάποιος άξιος ιερέας που ξαγρυπνάει χρόνια τώρα για τα πνευματικά του παιδιά...Τον ευχαριστώ πολύ και-ξέροντας πως σίγουρα θα συμφωνούσε- την μοιράζομαι μαζί σας...

Περπατούσα πριν πολύ καιρό στην λεωφόρο της ζωής.Μια μέρα είδα μια πινακίδα που έγραφε: «Σούπερ μάρκετ Ουρανού».Καθώς ήρθα πιο κοντά η πόρτα άνοιξε και δίχως να το καταλάβω, βρέθηκα μέσα.Είδα οικοδεσπότες Αγγελούδια που στέκονταν παντού. Ένα αγγελούδι με πλησίασε, μου έδωσε ένα καλάθι και μου είπε: «ψώνισε με σύνεση».Όλα όσα ένας Χριστιανός χρειάζεται ήταν μέσα εδώ.Όσα δεν θα μπορούσα να κουβαλήσω σήμερα, θα μπορούσα να τα πάρω άλλη φορά.
Στο καλάθι μου πρώτα έβαλα λίγη«Υπομονή» και στην ίδια σειρά βρήκα την «Αγάπη» και πιο κάτω την «Κατανόηση».Τα χρειάζεσαι αυτά παντού, όπου κι αν πας...Πήρα μία σακούλα «Σοφία» μια - δυο σακούλες «Πίστη»...Δεν μπορούσα να προσπεράσω το Άγιο Πνεύμα γιατί ήταν παντού μέσα στην αίθουσα.

Σταμάτησα να πάρω λίγη «Δύναμη» και «Κουράγιο», για να βοηθηθώ να τρέξω στον αγώνα.Σχεδόν το καλάθι μου είχε γεμίσει, μα θυμήθηκα ότι χρειαζόμουν την «Ευλογία».Δεν ξέχασα να πάρω τη «Σωτηρία» γιατί ήταν δωρεάν. Έτσι προσπάθησα και πήρα αρκετή και για τους δύο, για σένα και εμένα.Οπωσδήποτε μην παραλείψω, μην προσπεράσω, την «Ταπεινοφροσύνη», τη «Συγχώρηση», τη «Δικαιοσύνη» και την «Ευγνωμοσύνη».Τελικά ξεκίνησα για το ταμείο να πληρώσω το λογαριασμό. Πίστευα ότι είχα ότι χρειαζόμουν για να εκπληρώσω την επιθυμία του δασκάλου μου.Καθώς προχωρούσα στο διάδρομο είδα την «Προσευχή» και την «Εγκράτεια».Σίγουρα τις χρειαζόμουν και τις δύο, γιατί ήξερα ότι μόλις βγω έξω θα συναντούσα την αμαρτία.Η «Ειρήνη» και η «Χαρά» ήταν εν αφθονία στο τελευταίο ράφι.Το «Τραγούδι» και η «Δοξολογία» κρέμονταν στο πλάι κι έτσι έβαλα και από αυτά στο καλάθι μου.Πλησιάζοντας τον άγγελο στο ταμείο τον ρώτησα:-Πόσα σας οφείλω;-Πάρε τα μαζί σου όπου κι αν πας, μου απάντησε με ένα μειδίαμα.-Πόσα σας οφείλω γι όλα αυτά; Ξαναρώτησα.Ο Άγγελος χαμογέλασε πάλι και μου είπε:


«Ο Χριστός έχει πληρώσει το λογαριασμό σου
πριν πολλά πολλά χρόνια»...

Καλημέρα και σήμερα....

Περίεργη μέρα η σημερινή...Σα να βρυχάται για τελευταία φορά το "θηρίο" του χειμώνα,χωρίς να τρομάζει κανέναν όμως αφού...

...η δαμασκηνιά άνθισε...

...το ίδιο και η αχλαδιά...

...κι αυτά δε γυρίζουν πίσω με τίποτα...

Η υπερπροστασία αφήνει ανώριμα τα παιδιά...

Με τα "σιβυλλικά" λόγια "στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα" (σωστά καταλάβατε,κάνω την αυτοκριτική μου)σας αφήνω να απολαύσετε τη σοφία ενός ανθρώπου που δεν είχε παιδιά είχε όμως όλα τα παιδιά του κόσμου δικά του...

Ένα άλλο πάλι, που βλάπτει τα παιδιά, είναι η υπερπροστασία, δηλαδή η υπερβολική φροντίδα, η υπερβολική αγωνία κι άγχος των γονέων. Ακούστε ένα περιστατικό.
Μια μητέρα μου παραπονιόταν ότι το παιδί της, πέντε χρονώ, δεν υπάκουε. Της έλεγα, «εσύ φταίεις», αλλά δεν το καταλάβαινε. Κάποια φορά επήγαμε με την μητέρα αυτήν ένα περίπατο στη θάλασσα με τ’ αυτοκίνητο της. Είχε μαζί της και το παιδί. Σε λίγο ο μικρός ξέφυγε απ’ το χέρι της κι έτρεξε προς τη θάλασσα.
Υπήρχε, μάλιστα, ένας σωρός από άμμο κι απ’ την πίσω πλευρά του απότομα απλωνόταν η θάλασσα. Η μητέρα αγχώθηκε, ήταν έτοιμη να φωνάξει, να τρέξει, διότι είδε τον μικρό στην κορυφή του σωρού, μ’ απλωμένα τα χέρια να κάνει ισορροπία.
Εγώ την καθησύχασα, της είπα και γύρισε την πλάτη προς το παιδί και λίγο λοξά παρακολουθούσα. Όταν ο μικρός απελπίσθηκε να προκαλεί την μητέρα του, για να την τρομάξει και να φωνάξει, όπως συνήθως, σιγά σιγά κατέβηκε ήσυχος και μας επλησίασε. Αυτό ήταν! Τότε πήρε η μητέρα το μάθημα της σωστής αγωγής.
Μια άλλη μητέρα παραπονιόταν για τον μοναχογιό της ότι δεν έτρωγε όλα τα φαγητά και κυρίως το γιαούρτι. Ο μικρός ήταν περίπου τριώ χρονώ και την επαίδευε την μάνα καθημερινά. Της λέγω:
«Θα κάνεις το εξής. Θ’ αδειάσεις το ψυγείο απ’ όλα τα τρόφιμα. Θα το γεμίσεις με ορισμένη ποσότητα γιαούρτι. Θα ταλαιπωρηθείτε και οι γονείς για μερικές ημέρες. Ήλθε η ώρα του φαγητού; Θα δώσεις στον Πέτρο γιαούρτι. Δεν θα το φάει. Το βράδυ το ίδιο, την άλλη μέρα το ίδιο. Ε, μετά θα πεινάσει, κάτι θα δοκιμάσει. Θα κλάψει, θα φωνάξει. Θα τα υποστείτε. Μετά θα το φάει ευχαρίστως».
Έτσι συνέβηκε κι έγινε το γιαούρτι το καλύτερο φαγητό για τον Πέτρο.
Δεν είναι δύσκολα αυτά. Κι όμως πολλές μητέρες δεν τα καταφέρνουν και δίδουν πολύ αρνητική αγωγή στα παιδιά τους. Μητέρες που κάθονται πάνω απ’ τα παιδιά τους συνεχώς και τα καταπιέζουν, δηλαδή τα υπερπροστατεύουν, απέτυχαν στο έργο τους. Ενώ πρέπει ν’ αφήνεις το παιδί μόνο του να ενδιαφερθεί για την πρόοδό του.
Τότε θα πετύχεις. Όταν κάθεσαι συνεχώς από πάνω τους, τα παιδιά αντιδρούν. Αποκτούν νωθρότητα, μαλθακότητα και συνήθως αποτυγχάνουν στη ζωή. Είναι ένα είδος υπερπροστασίας, που αφήνει ανώριμα τα παιδιά.
Πριν από λίγες ημέρες ήλθε απελπισμένη μια μητέρα για τις συνεχείς αποτυχίες του γιου της στις εισιτήριες εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Άριστος μαθητής στο δημοτικό, άριστος στο γυμνάσιο, άριστος στο λύκειο. Στη συνέχεια αποτυχίες, αδιαφορία του παιδιού, αντιδράσεις περίεργες.
«Εσύ φταίεις, της λέω της μάνας, κι είσαι και μορφωμένη! Τι θα έκανε το παιδί; Πίεση, πίεση, πίεση όλα τα χρόνια, ”να είσαι πρώτος, να μη μας ντροπιάσεις, να γίνεις μεγάλος στην κοινωνία….”. τώρα εκλώτσησε, δεν θέλει τίποτα. Να σταματήσεις αυτή την καταπίεση και την υπερπροστασία και θα δεις που το παιδί τότε θα ισορροπήσει.
Τότε θα προχωρήσει, όταν τ’ αφήσεις ελεύθερο».
Πηγη:Βίος και λόγοι -Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Καλημέρα και σήμερα...

Καλημέρα ...

 ...και καλή εβδομάδα...

με πίστη  στην αγάπη του Θεού και τη μέριμνα  για το κάθε πλάσμα Του...

Καλημέρα και σήμερα....

Θυμούνται οι Έλληνες...

...γιορτάζει η Ορθοδοξία...

...γιορτάζει και η φύση ολόκληρη...

Καλημέρα σε όλους...Χρόνια πολλά στους Ευαγγέλους και τις Ευαγγελίες...Χρόνια πολλά και σε όλες τις αδούλωτες ψυχές που προτιμούν  "μιας ώρας ελεύθερη ζωή,παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή"...

Ένας "φωτισμένος" επετειακός λόγος για την 25η Μαρτίου...

Όσοι από εμάς διακονούμε στα σχολεία μας ξέρουμε πόσο απαξιωμένoi είναι από τους μαθητές οι εορτασμοί των εθνικών επετείων...Δεν εννοώ μόνο τη φασαρία που γίνεται-αν οι καθηγητές δεν κάνουν τους "αστυνομικούς"-τα γέλια,τα κινητά,τα σφυρίγματα- γεμάτα ειρωνεία-(ακόμη και οι μαθητές που έχουν αναλάβει τον εορτασμό και έχουν κουραστεί γι' αυτό,μοιάζουν αμήχανοι-το λιγότερο- και συμμετέχουν με τον ίδιο ζήλο στη γενική απαξίωση των όσων συμβαίνουν γύρω τους) εννοώ περισσότερο τα άδεια από συναίσθημα μάτια τους όταν προσπαθούν να καταλάβουν γιατί ακούγονται όσα ακούγονται...Και τι να καταλάβουν άλλωστε από την επανάσταση του '21 οι νέοι μας σήμερα;Αυτά τα παιδιά που κουράζονται μόνο για τη διαδρομή από την κρεβατοκάμαρα στην κουζίνα και το αντίστροφο-γιατί όλες τις υπόλοιπες τις κάνουν συνήθως με το αυτοκίνητο-που δεν έχουν νιώσει καταπίεση-όχι σκλαβιά- ούτε από τους γονείς τους ακόμη(στο όνομα του φόβου των ψυχολογικών τραυμάτων)που δεν ξέρουν από κρύο, από πείνα,από σεβασμό και ιεραρχία, από λεβεντιά(λεβεντιά στην εποχή μας θεωρείται η "μαγκιά" και η καπατσοσύνη)από την  περιφρόνηση του θανάτου...τι να καταλάβουν από την επέτειο αυτή ...πως να νιώσουν τα κλέφτικα τραγούδια,τους περήφανους χορούς(σα να ήταν-που μπορεί και να ήταν- ο τελευταίος της ζωής τους)...

Και τι να καταλάβει από πατρίδα η γενιά της παγκοσμιοποίησης;Όλα αυτά είναι αισθητά και προβληματίζουν  τους δασκάλους.Πολλές φορές σκέφτηκα αν θα έπρεπε να καταργηθούν οι επετειακές αυτές γιορτές αφού "σκύλευση" του ονόματος και της προσφοράς των αγωνιστών γίνεται περισσότερο παρά απόδοση μνήμης και τιμής...Όμως τότε είναι σα να σπρώχνουμε τα παιδιά μας ακόμη βαθύτερα στη λήθη,τους αποκόπτουμε από την Ιστορία μας και τους αφήνουμε δεντράκια δίχως ρίζες στο φύσημα του ανέμου...
Όταν λοιπόν πέρυσι διάβασα τον παρακάτω επετειακό λόγο ένιωσα πως αυτός θα μπορούσε να μιλήσει στις καρδιές των παιδιών μας κι έτσι τον μοιράζομαι μαζί σας...

Αυτά τα λόγια απηύθυνε στους µαθητές του ένας καθηγητής στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου:

Σκέφτηκα να σου µιλήσω για τον Καραΐσκάκη,αλλά το µυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.
Σκέφτηκα να σου µιλήσω για το 21,αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.
Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο µακρινό, τόσο ξένο.Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα...Τι να λένε σε σένα; Σε εσένα που ßιάζεσαι να φύγεις,να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.Θα σου µιλήσω λοιπόν προσωπικά.Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο,και σε δεκαπέντε µέρες φεύγω για αλλού σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία  ή και περισσότερα χρόνια,θα σου µιλήσω σταράτα για να σου εκφράσω δυο σκέψεις µου.Οι µαθητές που συνάντησα µέσα στις τάξεις,οι µαθητές που δίδαξα φέτος,στην συντριπτική τους πλειονότητα µε σεßάστηκαν,αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του µαθήµατος.Πολλοί όµως από τους υπόλοιπους µαθητές δε µε σεßάστηκαν, µε προσέßαλαν κατ' επανάληψη με έργα, µε λόγια, µε ύßρεις,δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος,που µε σόκαρε, που µε έßαλε σε µελαγχολικές σκέψεις.Αυτό το φαινόµενο αποδεικνύει πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο,πως εκτός του γνωστικού ελλείµµατος το συγκεκριµένο σχολείο χωλαίνει δραµατικά και στο ηθικοπλαστικό του έργο,στη διαµόρφωση δηλαδή των µαθητικών ψυχών και πνευµάτων.
Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία είναι ευθύνη αποκλειστικά δική µας,των δασκάλων σας και των γονιών σας.Δεν έχουµε κατορθώσει να σας δείξουµε πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι µια κόλαση,πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα,θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν,θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, θα σας γεµίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση,θα σας γεράσουν πρόωρα.Αν όµως θέλετε µια συµßουλή από ένα δάσκαλο,
σκεφτείτε το παράδειγµα του Μακρυγιάννη,που έφτασε αγράµµατος µέχρι τα πενήντα σχεδόν,για να καταλάßει τότε πως η µόρφωση, η καλλιέργεια ήταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη.Και κάθισε µε πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο και έµαθε πέντε κολλυßογράµµατα,για να µας πει την ιστορία του ßίου του,το παραµύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωµιών.Αυτό το παράδειγµα είναι για σένα το πιο κατάλληλο.Και µπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη να ακολουθήσεις το δρόµο που εκείνος έδειξε,το µονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόµο της παιδείας,τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από τον µπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Αρßανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη.Ηταν κι αυτός αθυρόστοµος σαν κι εσάς,αλλά είχε αυτό που από τα αλßανικά µάθαµε σαν µπέσα,ήταν πάνω απ´ όλα µπεσαλής.
Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς.Υπευθυνότητα, µπέσα, τσίπα.Να αναλαµßάνετε τις ευθύνες σας,
Να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συµφέρον,να µισείτε το ψέµα και την ευθυνοφοßία.
Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταµατελόπουλου, του Νικηταρά.Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης,συνέßαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του κι έπειτα φυλακίστηκε,για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά,σχεδόν τυφλωµένος, πάµπτωχος και εγκαταλειµµένος από όλους.Δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα.Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει από την κυßέρνηση µια πλούσια σύνταξη,απαντούσε πως η πατρίδα τον αµείßει πολύ καλά,λέγοντας ψέµατα, για να µην προσßάλει την πατρίδα του.Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγµα του Νικηταρά.Αλλά νοµίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα.Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόµο της αξιοπρέπειας,να προσπαθήσετε τίµια και µε αγωνιστικότητα για σας και για το μέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε.Ξέρω, καταλαßαίνω, αντιλαµßάνοµαι πως σας προτείνω µια διαδροµή ζωής δύσκολη και απαιτητική.Όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόµος των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών,
της εποχής στην οποία µεγαλώνετε.Όµως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της,περιµένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά και µε επιτυχία τη σηµαία του αγώνα και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους σε καλύτερες µέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.Κι όταν ßλέπω την εποχή µας να µαραζώνει χωµένη στην αλλοτρίωση,να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία,να µουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας,μόνο σε εσάς ελπίζω, στην ειλικρινή σας διάθεση να αγωνιστείτε,να αντισταθείτε,να πολεµήσετε,να νικήσετε.Μη µας απογοητεύσετε.

Καλή εθνική επέτειο και η Παναγιά που κι αυτή γιορτάζει αύριο να φωτίζει πάντα τους νέους μας προς το  καλό...

Γιατί ανάβουμε το καντήλι...

Ποιός δεν έχει μνήμες στο πατρικό του σπίτι από το άναμμα του καντηλιού;Κάθε απόγευμα η μάννα με ευλάβεια περισσή άναβε το καντήλι και με μοσχομυριστό λιβάνι θυμιάτιζε όλο το σπίτι...  Αναρωτιέμαι πόσα από τα σημερινά σπίτια έχουν αυτό το προνόμιο-ναι,χωρίς αμφιβολία προνόμιο-να ανάβει στο εικονοστάσι του,κάθε μέρα, το καντηλάκι του...Γιατί το άναμμα του καντηλιού δεν είναι εθιμοτυπία,κάτι δηλαδή τυπικό και χωρίς ουσία.Για τους χριστιανούς το καντήλι συμβολίζει πολλά...
Γιατί λοιπόν ανάβουμε το καντήλι;Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς απαντάει...

Πρώτον. Γιατί η πίστη μας... είναι φως. Ο Χριστός είπε: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου». Το φως της κανδήλας μας θυμίζει το φως, με το οποίο ο Χριστός καταυγάζει τις ψυχές μας
Δεύτερον. Για να μας θυμίζει, ότι και η ζωή μας πρέπει να είναι φωτεινή σαν των αγίων, δηλαδή των ανθρώπων, που ο Απόστολος Παύλος τους ονομάζει «τέκνα φωτός».
Τρίτον. Για να είναι έλεγχος στα σκοτεινά μας έργα και στις κακές μας ενθυμήσεις και επιθυμίες. Και έτσι να τα επαναφέρει όλα στο δρόμο του φωτός του αγίου Ευαγγελίου. Για να λάμψει «τοφως ημών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως είδωσιν ημών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς».
Τέταρτον. Είναι μια μικρή δική μας θυσία, σημείο και δείγμα της ευγνωμοσύνης και της αγάπης, που οφείλουμε στο Θεό για τη μεγάλη θυσία που έκανε για μας. Με αυτήν και με την προσευχή μας, τον ευχαριστούμε για τη ζωή, για τη σωτηρία και για όλα όσα μας χαρίζει η θεϊκή και άπειρη αγάπη του.
Πέμπτον. Για να είναι φόβητρο στις δυνάμεις του σκότους, που μας επιτίθενται με ιδιαίτερη πονηρία πριν και κατά την ώρα της προσευχής και θέλουν να απομακρύνουν τη σκέψη μας από το Θεό. Οι δαίμονες αγαπούν το σκοτάδι και τρέμουν το φως: Και του Χριστού κι εκείνων που αγαπούν τον Χριστό.
Έκτον. Για να μας παρακινεί σε αυτοθυσία. Όπως δηλαδή με το λάδι καίγεται στο καντήλι το φυτίλι, έτσι και το δικό μας θέλημα να καίγεται με τη φλόγα της αγάπης για τον Χριστό και να υποτάσσεται πάντοτε στο θέλημα του Θεού.
Έβδομον. Για να μάθουμε ότι: Όπως δεν ανάβει το καντήλι χωρίς τα δικά μας χέρια, έτσι και το εσωτερικό καντήλι της καρδιάς μας δεν ανάβει χωρίς τα χέρια του Θεού. Οι κόποι των αρετών μας είναι η καύσιμη ύλη (το φυτίλι και το λάδι}, που για να ανάψουν και να φωτίσουν χρειάζονται το «πυρ» του Αγίου Πνεύματος.
(Πηγή: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς. Επιστολές», -απαντήσεις σε ζητήματα προσωπικά-, εκδ. Ι. Μητροπόλεως Νικοπόλεως, σ. 75-76) Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας

Πατατόρυζο...

Δεν αντέχω να βλέπω φαγητά να πετιούνται...Στο μυαλό μου έρχονται εικόνες παιδιών στην Αφρική,με τυμπανισμένες τις κοιλίτσες τους και νιώθω μεγάλη ντροπή...Είναι και τα όσα συχνά μας έλεγαν οι παλιοί ότι δηλαδή είναι μεγάλη αμαρτία να πετάμε το φαγητό(εμπειρίας αποτέλεσμα κι αυτό αφού εκτίμησαν ιδιαίτερα την τροφή μετά την Κατοχή,αλλά όχι μόνο,μιας και όλα τα προηγούμενα,των τελευταίων 30 χρόνων, χρόνια ο επιούσιος ήθελε κόπο και ιδρώτα για να βγει).Έτσι νιώθω τυχερή που στη σακούλα των σκουπιδιών μας δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα...αφού τα οργανικά υλικά(τροφές,αποφάγια,κ.α.) πηγαίνουν στα ζώα...Όμως το να ρίξω φαγητό στα ζώα το θεωρώ κι αυτό "΄βαρύ"...Έτσι όταν χθες έμειναν λίγες βραστές πατάτες που κανείς δεν θα καταδέχονταν την επόμενη μέρα αποφάσισα να τις καμουφλάρω και να τις σερβίρω σαν φρέσκιες.Και αφού δεν μπορούσα να κάνω πατατοκεφτέδες-λόγω νηστείας-έφτιαξα κι εγώ ένα πατατόρυζο...
Είχα-όπως προείπα-λίγες βραστές πατάτες χθεσινές...

...τις καθάρισα...

...τις έκοψα κομμάτια μέτρια...

...έβρασα σε μια κατσαρολίτσα το αναποφλοίωτο ρύζι(αυτό δεν είναι απαραίτητο στο αποφλοιωμένο, γιατί βράζει γρήγορα)ώστε να μαλακώσει αρκετά...

...έτριψα λίγες ντομάτες από αυτές που είχα φυλάξει στον καταψύκτη(του περσινού καλοκαιριού)...

...έκοψα σε μια κατσαρόλα κρεμμύδι ξερό και άνηθο...

...τα τσιγάρισα...

...έριξα και "γύρισα" λίγο τις κομμένες πατάτες...

...και πρόσθεσα τη ντομάτα...

...το ρύζι...

...αλάτι και μπαχαρικά...

...ανακάτεψα καλά...

...πρόσθεσα νεράκι ...

...κι αφού έβρασε και "ήπιε" το νερό...

...το έσβησα και το σκέπασα με μια πετσέτα ώστε να χυλώσει κρυώνοντας...

...όταν έγινε χλιαρό το "κένωσα"στα πιάτα και...

...ούτε κι εγώ πίστευα ότι θα γίνει τόσο νόστιμο.Όμως-είναι αλήθεια-ήταν πεντανόστιμο...