Οι Τρεις Ιεράρχες γιατί...

Οι Τρείς Ιεράρχες,προστάτες της Παιδείας,πρότυπα Παιδείας...

...γιατί υπήρξαν από τους σοφότερους της εποχής τους,με τις καλύτερες σπουδές κι έτσι δικαιούνται να πουν στους μαθητές  ότι η μόρφωση είναι δύναμη,ανοίγει τους ορίζοντες,δεν εμποδίζει την αγιότητα....

...γιατί προέρχονταν από εύπορες οικογένειες και μπορούν γι αυτό να τους διδάξουν ότι ο πλούτος δεν διαφθείρει πάντα,όταν δεν γίνεται αυτοσκοπός αλλά εργαλείο......γιατί και τη μόρφωση και τον πλούτο τους δεν τα χρησιμοποίησαν για να γίνουν διάσημοι,να αποκτήσουν εξουσία,να χειραγωγήσουν ανθρώπους,να αδικήσουν πολλαπλασιάζοντας τα υπάρχοντά τους...αν και θα μπορούσαν...

 ...αλλά τα πρόσφεραν όλα στον αγώνα για τη διακονία του συνανθρώπου-και τον πλούτο και τις γνώσεις και τις δόξες-ζητώντας να γίνουν οι ίδιοι φτωχότεροι από τους φτωχούς που διακονούσαν...

...κι έτσι μπορούν να μιλήσουν στους νέους για τα σημαντικά της ζωής...που δεν είναι μια θέση στο Πανεπιστήμιο,ούτε ένα κοινωνικά αποδεκτό επάγγελμα...αλλά η παιδεία του ανθρώπου,ο βαθμός της αγιότητάς του,η δύναμη να ταπεινώνεται και να προσφέρει στους συνανθρώπους,αυτό που λέμε απλά "να είναι καλός άνθρωπος"...

...γιατί τα έβαλαν με τις εξουσίες του κόσμου τούτου και διώχθηκαν και υπέφεραν,χωρίς να συμβιβαστούν...

...κι έτσι δικαιούνται να μιλήσουν στις ψυχές των νέων που διψούν για δικαιοσύνη και υψηλές αξίες -και που όταν δεν τα βρίσκουν προτιμούν το περιθώριο γεμάτοι απελπισία-να τους οδηγήσουν στα ωραία και σημαντικά...

...γιατί μίλησαν για τους νέους με αγάπη τόση που ούτε οι γονείς δεν μπορούν να δείξουν,θεωρώντας τους πρόσωπα,δυνάμει αγίους...και όχι μέσα κοινωνικής καταξίωσης ή νούμερα σε στατιστικές της οικονομίας των κρατών...

...γιατί από όλους τους σοφούς του κόσμου αυτούς αξίζει περισσότερο να διαβάζουν και να επικαλούνται γονείς,δάσκαλοι και μαθητές...και αν όχι αυτούς τότε ποιους θα έχουν πρότυπα τα παιδιά μας;;;...

...ας μην αφήσουμε να μας τους πάρουν,να τους βάλουν στο περιθώριο,να μείνουν οι νέοι μας άδειοι...χωρίς οράματα...έρμαια των καιρών που μόνο σαν καταναλωτές τους θέλει... .Οι τρεις μέγιστοι φωστήρες της τρισηλίου θεότητος ας μας σκεπάζουν,ας μας φωτίζουν......

Καλημέρα και σήμερα...

Ίσως είναι ο "βαρύς" του τίτλος που με ώθησε-σίγουρα πάντως έπαιξαν ρόλο και η...περιρρέουσα ατμόσφαιρα...τα σχόλια και οι συζητήσεις-να μιλήσω για τους λόγους για τους οποίους στήθηκε και ενημερώνεται αυτό το ιστολόγιο...Για να βάλω κάποια πράγματα σε σειρά και να διαλύσω μύθους που ίσως άθελά μου δημιούργησα...Να αποκαταστήσω σε κάποια πράγματα την αλήθεια που-άθελά μου επαναλαμβάνω-σε κάποιες περιπτώσεις παρεξηγήθηκε...Μη ρωτήσετε γιατί τώρα...Ήταν απλώς η κατάλληλη στιγμή...Βαθιά μου πίστη είναι πως όλα ξεκινούν-κι αν δεν ξεκινούν δεν έχουν λόγο ύπαρξης-από κάποιες αναγκαιότητες και έχουν ένα στόχο σε άμεση σχέση με αυτές...Οι ανάγκες,λοιπόν,που γέννησαν αυτό το ιστολόγιο αφορούν κυρίως εμένα...

Ένιωθα την ανάγκη να μιλήσω πρωτίστως στον εαυτό μου σα να ήταν κάποιος τρίτος,να τον πείσω για πράγματα που θεωρούσα σημαντικά,να δω όσα πιστεύω σα να μου τα λέει άλλος ώστε να τα ξεκαθαρίσω...Δεν έχω καταλήξει σε πολλές βεβαιότητες στη ζωή μου(εκτός από το Θεό και την ανεκτίμητη αξία της απλότητας,της αγάπης και της σχέσης ανάμεσα στους ανθρώπους για τα οποία είμαι σίγουρη,όλα τα άλλα τα επεξεργάζομαι συνεχώς). Παράλληλα και εξαιτίας των παραπάνω ήθελα να κουβεντιάσω αυτές τις επιλογές με άλλους ανθρώπους που- είτε συμφωνούσαν είτε διαφωνούσαν- είχαν εντούτοις τη διάθεση να συζητήσουν ώστε να φτάσουμε στην αλήθεια,να μάθουμε καινούργια πράγματα και να διορθώσουμε στάσεις ζωής ή και απλά πράγματα...τεχνικής φύσεως...

Και πάντως σε καμιά περίπτωση δεν πέρασε από το μυαλό μου η διάθεση να σας διδάξω για κάτι ή να σας σώσω από κάτι...Οι σωτήρες στη ζωή δεν μου άρεσαν ποτέ...Πιστεύω πως ξεκινούν από μια θέση άκρως εγωιστική πως αυτοί ξέρουν την αλήθεια των πραγμάτων,πως έχουν φτάσει στην τελειότητα και επομένως έχουν να δώσουν οδηγίες για το πως θα πορευτούν οι άλλοι στη ζωή τους... Εγώ,φίλοι μου,το δηλώνω σε όλους τους τόνους:"Δεν έχω τίποτα καινούργιο να δώσω σε κανέναν"...Δεν έχω κατακτήσει έναν ιδανικό τρόπο ζωής ώστε να θελήσω να τον μεταλαμπαδεύσω και σε άλλους...

Ζω μια συμβατική ζωή όπως όλων των ανθρώπων...Δουλεύω για να ζήσω τα παιδιά μου,τρέχω ολημερίς από δραστηριότητα σε δραστηριότητα(παρόλο που δεν πιστεύω στην αναγκαιότητά τους),προσπαθώ να ισορροπήσω τις ίδιες ανασφάλειες, φοβάμαι για το μέλλον των παιδιών μου(παρόλο που ξέρω πως αυτό πρέπει να το αφήσω στα χέρια του Θεού) και γενικά αγωνίζομαι...Όταν,για παράδειγμα,ξεκινήσαμε να βγούμε έξω από την πόλη για να ζήσουμε,αυτό δεν έγινε με αισθήματα βεβαιότητας ότι θα τα καταφέρουμε ή ότι κάνουμε το σωστό(ακόμη και τώρα,πολλά χρόνια μετά υπάρχουν ανασφάλειες τέτοιου είδους για τη συγκεκριμένη επιλογή),αλλά με μια αίσθηση ότι ο άνθρωπος εκεί έχει περισσότερες πιθανότητες να ζει πιο ουσιαστικά,με υλική αυτάρκεια(όσο είναι δυνατόν)και επομένως πιο ελεύθερος...Όλα τα υπόλοιπα ήρθαν στην πορεία και φυσικά ακόμη αποτελούν(και θα αποτελούν)αντικείμενο διεργασίας και συζήτησης...

Κερδίσαμε βέβαια από αυτό τον αγώνα πολλά,αλλά τα κερδίσαμε με πολύ κόπο...Η ζωή στη φύση δεν είναι εύκολη...Αντίθετα απαιτεί ατελείωτο μόχθο...Δεν έχει τίποτα το ρομαντικό το να καθαρίζεις κοτέτσια και στάβλους,να ξεβοτανίζεις σκυφτός τον κήπο ή να χάνεις σε ένα βράδυ όλο τον πληθυσμό του κοτετσιού σου ταΐζοντας τα κουνάβια και της αλεπούδες της περιοχής...Είναι απίστευτα κουραστικό να κουβαλάς πέτρες και να φτιάχνεις πεζούλες και να τις γεμίζεις χώμα κοσκινισμένο με επιμέλεια ώστε να φύγουν τα ατελείωτα πετραδάκια...Να μαζεύεις κάθε μέρα κλαριά για να ταΐσεις τα ζώα,να αρμέγεις,να παρακολουθείς,να γιατροπορεύεις,να μην έχεις δυνατότητα να λείψεις ούτε μέρα από το αγρόκτημα,να φτιάχνεις τυρί το βράδυ με την πλάτη να πονάει από τον κάματο της ημέρας...

Αποζημιώνεσαι όμως γιατί όλα αυτά τα κάνεις με αγάπη και πίστη πως ο δρόμος του μόχθου είναι ο σωστός για τον άνθρωπο που επιθυμεί την ελευθερία του...Σε αποζημιώνει η αίσθηση του νυχτερινού αέρα που χαϊδεύει το πρόσωπό σου μετά από μια κουραστική μέρα και η θέα του καθαρού ουρανού που αντικρύζεις έξω από το παράθυρό σου όταν ξυπνάς το πρωί...Και αυτή η αγάπη είναι που φαίνεται στις αναρτήσεις τούτου του ιστολογίου,που δεν πρέπει όμως σε καμιά περίπτωση να συγχέεται με μια ζωή παραδείσια,χωρίς προβλήματα,θλίψεις και δυσκολίες...

Μια άλλη ανάγκη που δημιούργησε αυτό το ιστολόγιο έχει να κάνει με μια βαθιά πίστη ότι οι παλιότεροι άνθρωποι ζούσαν καλύτερα από εμάς από όλες τις απόψεις...Σαφώς και δεν παραγνωρίζω ότι και η δική τους ζωή είχε τα σκοτεινά της σημεία που είχαν να κάνουν με τα πάθη που βασάνιζαν και βασανίζουν τους ανθρώπους και την αδυναμία μας να τα ξεριζώσουμε...Όμως είχαν κατακτήσει την αυτάρκεια τόσο στα υλικά αγαθά(με την αυτοοργάνωση και τη λιτότητα) όσο και στον ψυχικό τομέα(η οργάνωση σε μικρές κοινωνίες ταιριάζουν περισσότερο στον άνθρωπο που μόνο όταν αισθάνεται Πρόσωπο μπορεί να νιώθει ευτυχισμένος)...Αυτή την αυτάρκεια την είχαν κατακτήσει με πολύ κόπο,με καθημερινή πάλη που όμως τους έδινε την αίσθηση της πληρότητας μια και ο άνθρωπος έτσι μαθαίνει να στέκεται στα πόδια του,να αποκτά ταυτότητα υγιή,να αισθάνεται ζωντανός...

Πολλά χρόνια πέρασαν και η πίστη μου αυτή μάλλον εδραιώνεται...Θέλησα λοιπόν μέσα από αυτό το βήμα να κουβεντιάσω μαζί σας ή και -γιατί όχι-να οργανώσουμε έναν τρόπο(βήμα-βήμα)με τον οποίο θα μπορούσαμε να ζήσουμε μια ανάλογη ζωή...Και είναι αλήθεια πως πολλά έμαθα από τα σχόλιά σας,τα τηλεφωνήματα και τις πρακτικές οδηγίες που μου δώσατε ώστε να βελτιωθώ...Γνώρισα πολλούς ανθρώπους με ήθος και φιλότιμο που με περιέβαλαν με ενδιαφέρον και αγάπη παρόλο που δεν με ήξεραν προσωπικά και τίποτα δεν είχαν να περιμένουν σαν ανταπόδοση...Γι αυτό,την ανιδιοτελή βοήθεια,τους χρωστώ διπλά ευγνωμοσύνη...Εννοείται πως σε καμία περίπτωση δεν έχω εγώ καταφέρει να ζήσω μια τέτοια ζωή...Πως θα ήταν άλλωστε δυνατόν;Αγωνίζομαι μόνο να κρατήσω ό,τι είναι δυνατόν να κρατηθεί,με μεράκι και αγάπη αλλά και πολλές αντιξοότητες...

Και μέσα από αυτό το ιστολόγιο γυρεύω συνοδοιπόρους σε αυτό τον αγώνα,ανθρώπους που έχουν την ίδια πίστη και το ίδιο μεράκι για να παλέψουμε μαζί,να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον να ανταλλάξουμε γνώσεις,εμπειρίες... Με μεγάλη χαρά βρήκα πολλούς....Η απόφαση να ζήσει κανείς με την πρότερη αυτάρκεια,να απαρνηθεί μια κουλτούρα καταναλωτισμού και ευμάρειας την οποία όμως για χρόνια συντηρούσε και με την οποία γαλουχήθηκαν τα παιδιά του(κι αν όχι από τον ίδιο,σίγουρα από το σχολείο και την υπόλοιπη κοινωνία)είναι απόφαση ζωής και χρειάζεται μια ζωή για να εφαρμοστεί...Οι νοοτροπίες αλλάζουν αργά και απαιτούν κόπο τόσο σε προσωπικό επίπεδο,όσο και σε κοινωνικό...Πολύ περισσότερο όταν η αλλαγή απαιτεί επανάσταση εσωτερική που είναι και η δυσκολότερη...

Αυτές οι ανάγκες ήταν που γέννησαν τούτο το ιστολόγιο...Και υπάρχουν ακόμη....Χαίρομαι την επικοινωνία μαζί σας και μαθαίνω πολλά πράγματα από τα σχόλια που αφήνετε αλλά και από τις συμβουλές που μου δίνετε...Δηλώνω απερίφραστα πως εγώ είμαι αυτή που πρωτίστως ωφελούμαι από αυτή την επικοινωνία σε όλα τα επίπεδα για τους λόγους που προανέφερα...Αν μάλιστα καταφέρνω να ωφελήσω κι εγώ λίγο είμαι παραπάνω από ευχαριστημένη...Δεν θέλω να θεωρήσετε όλα όσα είπα σαν...ταπεινολογίες αλλά σαν λόγια που αντικατοπτρίζουν την αλήθεια...Λυπάμαι αν απογοητεύω κάποιους που θέλησαν να πιστέψουν πως μιλώ από τη θέση του ειδήμονα,αλλά η αλήθεια είναι πως ένα ταξίδι άρχισα και ακόμη στο δρόμο είμαι...Επίσης είμαι σχεδόν σίγουρη πως αυτό το ταξίδι δεν θα μου φτάσει ολόκληρη  ζωή να το ολοκληρώσω...Άλλωστε ποτέ δεν πίστεψα πως η χαρά στη ζωή είναι το να φτάσω στην προσωπική μου Ιθάκη...Πάντα το ταξίδι ήταν ο στόχος μου....

Με αυτά κι αυτά σας αφήνω...Σας εύχομαι καλημέρα και σήμερα...

Καιρός για...κλωσσομηχανή!!!!

 Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε ένας χρόνος...Σαν χθες μου φαίνεται που έβαλα την κλωσσομηχανή για τα περσινά πουλάκια...Και ήρθε ξανά ο καιρός...Η εποχή αυτή είναι κατάλληλη αφού και πολλά αυγά γεννούν οι κότες και τα πουλάκια που θα βγουν μεγαλώνουν γρήγορα όταν ο καιρός είναι κρύος(η ζέστη κανενός ζώου την ανάπτυξη δεν ευνοεί)...Επειδή όμως πέρυσι ήμουν άπειρη και δεν φρόντισα να παρακολουθήσω με τη φωτογραφική μηχανή από νωρίς τη διαδικασία...αποφάσισα να συμπληρώσω την περσινή ανάρτηση με υλικό που ίσως φανεί χρήσιμο σε όσους θέλουν να βάλουν κλωσσομηχανή...Για να αρχίσετε,λοιπόν,βγάλτε από την κλωσσομηχανή τα πλαίσια(η δική μου έχει δύο πλαίσια)και τοποθετήστε τα πάνω σε σταθερή επιφάνεια...

...κατόπιν αρχίστε να βάζετε τα αυγά με τη μύτη προς τα κάτω...

...το ένα κολλητά με το άλλο ώστε να κρατιούνται όρθια...

...αν τα αυγά είναι μικρά τότε σε κάθε σειρά χωράνε 8...αν όμως είναι μεγάλα χωράνε 7 και περισσεύει και λίγος χώρος ο οποίος όμως πρέπει να καλυφθεί ώστε να μη φύγουν από τη θέση τους τα αυγά....

...γι αυτό το λόγο παίρνουμε ένα χαρτί καλά διπλωμένο ...

...και το τοποθετούμε στην άκρη της σειράς ώστε να σφηνώσουν καλά τα αυγά στη θέση τους...

...συνεχίζουμε το γέμισμα των πλαισίων...

...πάντα με την ίδια λογική...

...έως ότου γεμίσουν και τα δυο πλαίσια...

...κατόπιν τα τοποθετούμε στην κλωσσομηχανή...

...μαζί και δύο κουπάκια με νερό,κλείνουμε την πόρτα και βάζουμε τη μηχανή σε λειτουργία...

...κρατώντας με επιμέλεια σε ένα ειδικό τετράδιο...

...ημερολόγιο όλων των ενεργειών μας για να κάνουμε στο τέλος τον απολογισμό,τις παρατηρήσεις μας και τις διορθώσεις όπου χρειάζονται...

...για τα υπόλοιπα μπορείτε να δείτε πιο κάτω την περυσινή ανάρτηση...Μερικά στη αρχή θα τα δείτε να επαναλαμβάνονται... Αγνοείστε τα και διαβάστε τη...συνέχεια... Μετά από 20 ημέρες θα σας πω τα αποτελέσματα από τη φετινή προσπάθεια...Σε όσους θελήσουν να μπουν φέτος σε αυτή τη διαδικασία εύχομαι...Καλή επιτυχία...

Γεννητούρια!!!!!!!! 

Αν πριν από δύο χρόνια κάποιος μου έλεγε να αγοράσω μια κλωσσομηχανή, θα του ανέλυα με πολλά επιχειρήματα  το γιατί δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο- με βασικότερο επιχείρημα  το ότι είμαι ενάντια σε κάθε μορφή επέμβασης στη φυσική ροή των πραγμάτων....Σήμερα μπορώ να πω με....κάθε βεβαιότητα: "Ποτέ μη λες ποτέ"....Επηρεασμένοι από όσα ακούγονται για την οικονομική κρίση αποφασίσαμε να ...μην αφήσουμε μόνο τη φύση να πολλαπλασιάσει τις κότες μας, αφού αυτό γίνεται αργά και η ..".σοδειά" δεν είναι πάντα η αναμενόμενη...Αγοράσαμε λοιπόν, πριν από ένα μήνα, μια κλωσσομηχανή, τη βάλαμε αμέσως σε λειτουργία και, πριν μια βδομάδα περίπου, είχαμε...50 υπέροχα ντόπια κοτοπουλάκια...

Η διαδικασία- για όποιον ενδιαφέρεται- είναι απλή.Πρέπει να εξασφαλίσετε αβγά αρκετά ώστε να γεμίσει η κλωσσομηχανή(η δικιά μας παίρνει 90 αβγά).Αυτό δεν είναι απαραίτητο-μπορείτε να βάλετε όσα αβγά θέλετε- είναι όμως συμφέρον,αφού δεν θα γίνουν όλα τα αβγά πουλάκια παρά μόνο τα γονιμοποιημένα και από αυτά σίγουρα θα υπάρχουν απώλειες.Καλύτερα τα αβγά να προέρχονται από ντόπιες κότες και όχι από τις καφέ του εμπορίου.Αν δεν έχετε αρκετά από τις δικές σας κότες δανειστείτε από φίλο ή γείτονα και επιστρέψτε τα όταν μπορέσετε.Τα αβγά τα τοποθετoύμε στην κλωσσομηχανή με τη μύτη προς τα κάτω.Για να μην μετακινηθούν τα σφηνώνουμε με χαρτί κουζίνας στην άκρη της κάθε σειράς.Κατόπιν τοποθετούμε τα τελάρα με τα αβγά στη μηχανή,γεμίζουμε δύο κουπάκια με νερό(με σχάρα από πάνω ώστε να μην πνιγούν τα πουλάκια όταν γεννηθούν)και τα εναποθέτουμε στο κέντρο,κλείνουμε την πόρτα και βάζουμε την κλωσσομηχανή σε λειτουργία...
Τις πρώτες 3 ημέρες δεν κάνουμε τίποτα.Από την τέταρτη και μετά πρέπει να γυρίζουμε τα αβγά πρωί-μεσημέρι-βράδυ(μην τρομάζετε,υπάρχει μηχανισμός) και να γεμίζουμε τα κουπάκια με νερό,ώστε να μη μένουν ποτέ άδεια(για να υπάρχει πάντα υγρασία στο εσωτερικό της κλωσσομηχανής).Η επώαση διαρκεί 20-21 ημέρες.Σε μας το πρώτο πουλάκι βγήκε σε 19 ημέρες....

Και τις επόμενες 2 ημέρες είχαν ξεμυτίσει και τα 50....

 Το ένα καλύτερο από το άλλο...Άσπρα,μαύρα,γκρίζα,μεγάλα και μικρότερα, άλλα γυμνολαίμικα και άλλα πολύχρωμα, το καθένα ξεχωριστό,όπως και οι άνθρωποι...

Τώρα θα μείνουν για 20 μέρες σε ένα ζεστό κλουβί,που αντικαθιστά τα ζεστά πούπουλα της κλώσσας, και κατόπιν στο κοτέτσι ολοταχώς....Μπορεί να μην πρόκειται για γέννηση ανθρώπου,όμως τα ...γεννητούρια,ακόμη κι αν πρόκειται για ζώα δημιουργούν πάντα ένα κλίμα ευφορίας στο σπίτι... Άντε, να μας ζήσουν...

Καλημέρα και σήμερα...

Πέρασαν και οι γιορτές του Δωδεκαημέρου...Όλα επέστρεψαν στην πρότερη ρουτίνα τους....Ήρθε επιτέλους και το χιόνι και το κρύο και ο δυνατός βοριάς που κάθε βράδυ απειλεί να σηκώσει τη στέγη μας...Καιρός τους ήταν...Καιρός για σπίτι και σομπίτσα γεμάτη ξύλα να "μπουμπουνίζει"...

...ή για τζάκι...ξέρετε με το ψάθινο καρεκλάκι μπροστά-βγαλμένο από τις μνήμες των παιδικών μας χρόνων-που λες και περιμένει το μικρό παιδί να κάτσει να ακούσει το παραμύθι της γιαγιάς ή τα κουρασμένα πόδια του ξωμάχου για να τα ζεστάνει...

Σκεφτόμουν-κι ας σας φανεί παράξενο μέσα στη γενική απαξίωση-πόσο ωραία και ενδιαφέρουσα είναι η ζωή...Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως έχω πολλά,πάρα πολλά προβλήματα...όμως κι αυτά σήμερα τα βλέπω χρήσιμα και ευπρόσδεκτα και απαραίτητα...Μου αρέσουν οι στροφές της ζωής που για πολύ καιρό φοβόμουν και απέφευγα...η ζωή μου θα ήταν ανιαρή χωρίς αυτές...Το μόνο που παρακαλώ το Θεό είναι να μου δίνει δύναμη να αντέχω τις στροφές και τους γκρεμούς...Γι αυτό απόψε έχω μόνο ωραία να πω...Όπως ότι τελικά έβγαλα το λικέρ ρόδι-κυδώνι από το βάζο και έγινε πολύ ωραίο...ακόμη και το χρώμα του μου άρεσε...

...ή για τον θείο μου στο χωριό,που τον επισκέφτηκα τα Χριστούγεννα,ο οποίος από τη μεγάλη αγάπη που πάντα-από παιδί θυμάμαι-είχε στα πουλιά έχει καταφέρει να τα...εξημερώσει...νιώθουν τέτοια ασφάλεια στο σπίτι του που σχεδόν...ποζάρουν να τα φωτογραφίσω...ούτε σκέψη να πετάξουν μακριά...

 

...ή για το περίεργο μανιτάρι που βρήκαν τα παιδιά μου στο κτήμα και που πολύ θα ήθελα κάποιος ειδήμων να μου πει τι είναι και-κυρίως-αν τρώγεται(αν και τόσο μαύρο που το βλέπω δεν με προδιαθέτει καθόλου)...

...ή για την ιδέα που θέλω να σκεφτείτε... να στολίσετε δηλαδή το ψωμί που θα φτιάξετε ειδικά αν πρόκειται για γιορτινό τραπέζι...γιατί έτσι το κάνετε πιο μερακλίδικο και το μεράκι για ό,τι φτιάχνουμε είναι μια έννοια που τείνει να εξαφανιστεί στον καιρό της μαζικής παραγωγής των πάντων...Είναι πολύ απλό...Αφού φτιάξετε το ψωμί,το πλάσετε και το βάλετε στο ταψάκι(http://vasanakia.blogspot.gr/2012/02/blog-post_2583.html ),με το ίδιο ζυμάρι πλάστε ή κόψτε κομμάτια...

 ...στολίστε τα...

 ...και έτοιμο...

ή πάλι για τη χαρά που ένιωσα φέτος για τις γεμάτες αγάπη ευχές σας που με τύλιξαν και με ζέσταναν σα ζεστή κουβέρτα....αλλά και για δυο καινούργιους φίλους που γνωρίσαμε και εκτιμήσαμε πολύ...για την απλότητα,τη σεμνότητα και την αγάπη που ολοφάνερα στολίζουν τις ψυχές τους,άνθρωποι  με καλούς λογισμούς-χαρήκαμε πολύ πολύ που σας γνωρίσαμε-...

...αλλά και για μια καινούρια παρέα που μόλις χθες γνώρισα- και πολύ εκτίμησα- από ανθρώπους νέους και γεμάτους κέφι,που αγαπούν τη ζωή στο χωριό ,την καλλιέργεια της γης και την εκτροφή ζώων,που μοιράζονται σκέψεις,γνώσεις,σπόρους με ανοιχτοσύνη καρδιάς...http://www.facebook.com/groups/mikrifarma/10151601106622802/?notif_t=group_comment  "Μικρή φάρμα" το όνομά τους...αξίζει να τους γνωρίσετε...

ή για το άρθρο "Μεταξωτοί άνθρωποι" του Γιάννη Τριάντη που διάβασα και χάιδεψε απαλά την ψυχή μου....αγαπώ τους μεταξωτούς ανθρώπους και-ευτυχώς-ξέρω πολλούς τέτοιους...

"Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι».Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο.Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι ...;Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς» ...

Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων ...;Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους.Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό ...

Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και - το 'χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία... Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά,ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα...

Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως-στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι.Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι,ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η«μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... 

Όμως,προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο,όταν άλλοι τον προσπερνούν -στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία-χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους.Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει.Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. 

 Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου - και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα...

 Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται...Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι;Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές»,«ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων..."

...ή απλά γιατί άλλη μια μέρα ζήσαμε,μας χαρίστηκε,κι άλλη μια περιμένουμε...ή γιατί και σήμερα είχαμε ανθρώπους να επικοινωνήσουμε,φαγητό στο τραπέζι μας και ελπίδα στην καρδιά μας...τόσοι λόγοι υπάρχουν για να είμαι χαρούμενη...δεν θα μείνω σε αυτούς που υπάρχουν για να μην είμαι...τουλάχιστον σήμερα που μπορώ...σας εύχομαι μια καλή και ευλογημένη μέρα...