Καλημέρα και σήμερα...

 Και το χρώμα...ήρθε...Χρειάστηκε μόνο λίγη βροχή...και ξαφνικά λες και ξύπνησε όλη η φύση...Το κίτρινο του καλοκαιριού άρχισε να βάφει σιγά σιγά από το ροζ των κυκλάμινων...

...που όλο και πύκνωναν...φοβερή η δύναμη αυτών των ταπεινών λουλουδιών...

...που φυτρώνουν παντού,ακόμη και "στου βράχου τη σχισμάδα"...

 ...και ακολούθησε το πράσινο των χορταριών...δειλά δειλά...διστακτικά...

 ...και το ασημί των ελιών που ξέπλυναν τα φύλλα τους και είδαν τους καρπούς τους να φουσκώνουν...

 ...καλή χρονιά φαίνεται η φετινή...μακάρι...το χρειαζόμαστε...

 ...ηρθε λοιπόν και η ώρα να σπείρουμε τα πρώτα χειμερινά λαχανικά(καλό είναι να τα σπέρνετε σε...δόσεις ώστε η σοδειά να έρχεται τμηματικά)...για αρχή πήραμε σπόρους που φυτρώνουν κατευθείαν στο έδαφος...

...τα μαρούλια τα έχουμε σπείρει μέρες πριν σε σπορείο...αλλά και οι γλάστρες κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους...

 ...ετοιμάσαμε και τα εργαλεία...

...και ξεκινήσαμε...τρεις γενιές και πάλι...έτσι μεταδίδεται η γνώση...αιώνες τώρα...

 ΄...σκάψαμε το φρεσκοποτισμένο από τη βροχή χώμα...

 ...το στρώσαμε καλά καλά(ο κήπος θέλει τάξη και μεράκι για να πάρεις σοδειά)...

 ...ανοίξαμε δρομάκια ανάμεσα στα διαφορετικά είδη...

 ...που τα πατήσαμε καλά(μπορείτε να ρίξετε και λίγο ξερό χορτάρι ώστε να μην λασπώνεστε αργότερα όταν θα ξεβοτανίζετε)...

 ...ρίξαμε μπόλικο κόμποστ(κοπριά μαζί με φυτικά απόβλητα της κουζίνας,κλαδιά και φύλλα από τα κλαδέματα)...

...κι αυτό με τάξη σκορπισμένο...

 ...ρίξαμε κατόπιν τους σπόρους που ήταν σχετικά μεγάλοι κατευθείαν πάνω στο χώμα...

...και όσους ήταν πολύ μικροί(όπως του σέλινου και του λάπατου)τους ανακατέψαμε με χώμα(καλύτερα να χρησιμοποιήσετε ψιλή άμμο θαλάσσης)...

 ...και τους σκορπίσαμε κι αυτούς...

 ...με προσοχή ώστε να μην πέσουν όλοι μαζί σε ένα σημείο...

 ...τους σκεπάσαμε με την τσουγκράνα...απαλά απαλά..

 ...και πήγαμε πιο πέρα...καθαρίσαμε κι άλλο κομμάτι από τα καλοκαιρινά...

 ...ανοίξαμε αυλάκια...

 ...έτοιμα να δεχτούν το κροκάρι...

 ...φυτέψαμε τα πρώτα κρεμμυδάκια...με τα μουστάκια προς τα κάτω...όχι πολύ βαθιά...και σε μέτρια απόσταση το ένα από το άλλο...

...που τα σκεπάσαμε με χώμα πολύ προσεκτικά,ώστε να μη βγουν από τη θέση τους...

...αλλά και τα πρώτα μαρουλάκια...

 ...τέλος ποτίσαμε τη φρεσκοσπαρμένη γη ...περιμένουμε όλοι με αγωνία τα πρώτα φυτά που θα βγουν...

...η κόρη μου δεν χορταίνει να μαζεύει κυκλάμινα...παρόλο που μαλώνουμε...τα προτιμώ στο χώμα να ομορφαίνουν τη γη-υπέροχο κέντημα-όμως κάνει του κεφαλιού της...

...πόσο όμορφη είναι η ζωή μέσα στην απλότητά της...και πως την έχουμε καταντήσει τόσο φτηνή ώστε μετά βίας να θέλουμε να ζούμε...Χάσαμε την επαφή μας με τη φύση μας,μολύναμε τον αέρα μας,χλωριώσαμε τα νερά μας,τσιμεντώσαμε το χώμα μας,φουσκώσαμε με ορμόνες τις τροφές μας,ξεχάσαμε πως μυρίζουν οι φυσικές ντομάτες και πόσο γλυκά είναι τα μαρουλάκια με σκέτη κοπριά...κι όχι γιατί δεν υπάρχει γη αρκετή για όλους...τα χωράφια στο Πήλιο είναι πια παρατημένα,σπάνια βρίσκεις άνθρωπο να τα καθαρίσει από τα βάτα και ακόμη περισσότερο να τα καλλιεργήσει...μάθαμε όλοι στην εύκολη ζωή και απολέσαμε την ευτυχία της φυσικής ζωής...τη νοσταλγούμε ίσως αλλά θέλουμε μόνο τα καλά της χωρίς τον κόπο-όπως θέλουμε μόνο τη χαρά της ζωής χωρίς τον πόνο,δηλαδή τη μισή ζωή-κατακερματισμένοι,καταδικασμένοι στη δυστυχία των κομματιών που αναζητούν μάταια το όλον...

Λυπάμαι αν σας φαίνομαι μελοδραματική...είναι η εποχή τέτοια είναι και οι μέριμνες πολλές...νιώθω πως τη σπαταλάμε τη ζωή μας,την τόσο μικρή ζωή μας...   Αλλά για να μην σας αφήσω πικρή γεύση από τα παραπάνω-αρκετά έχουν πικράνει τη ζωή μας οι κάθε λογής "σωτήρες" μας-σας αφήνω με μια χαρούμενη φωτογραφία με τις κολοκύθες των φίλων μας,Σταύρου και Ράνιας,που τις φύτεψαν,τις περιποιήθηκαν,έκαναν την ψίχα τους πίτες και κολοκυθοκεφτέδες-τα δοκίμασα...υπέροχα-και ό,τι απέμεινε το έκαναν φαναράκι,επιβεβαιώνοντας όσα λέγαμε πιο πάνω για την ομορφιά της απλότητας...

Με αυτή την εικόνα ας μείνουμε...και για τα άλλα...έχει ο Θεός...Καλημέρα λοιπόν και σήμερα σε όλους με υγεία και χαμόγελο...

Πανηγύρι ή "όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη"...

Όπως παλιά...Και τα θυμόμαστε-ευτυχώς-κάποιοι τα παλιά...και μας αρέσουν....γιατί όλα είχαν ένα νόημα τότε,υπήρχε λόγος για όλα...μόνο σήμερα χάσαμε το νόημα και χάσαμε μαζί και τις τελετές,νομοτελειακά σχεδόν, αφού έμειναν άδειες σαν σπίτια ερειπωμένα χωρίς ζωή,που έχασαν τους ανθρώπους τους και μαζί το λόγο ύπαρξής τους...Τα πανηγύρια που γίνονταν γύρω από την εκκλησία του Αγίου ανήμερα ή την παραμονή της γιορτής του...

Τότε που όλο το χωριό περίμενε-μήνες πριν-την ημέρα εκείνη,τότε που οι γυναίκες έραβαν τα φορέματα της χρονιάς,που οι φούρνοι άναβαν και τα καζάνια στήνονταν,τότε που όλοι συγκεντρώνονταν για να παρακαλέσουν τον Άγιο αλλά και να συσφίξουν τις σχέσεις τους,που χόρευαν και τραγουδούσαν(το πανηγύρι του χωριού της μητέρας μου-ανήμερα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος-ήταν για μένα το γεγονός της χρονιάς)...Μου αρέσουν τα εόρτια πανηγύρια και ευτυχώς αρέσουν και σε πολλούς φίλους και συγγενείς....Έτσι και φέτος στο εκκλησάκι του εξαδέλφου μου-Γενέσιον της Θεοτόκου-όλοι συγκεντρωθήκαμε να παρακαλέσουμε την Παναγία και να ιδωθούμε....Το πανηγύρι άρχισε μέρες πριν-όταν... θυσιάστηκε μια προβατίνα(το παλιό "κουρμπάνι",ζώο δηλαδή που αφιερωνόταν στο Άγιο και φαγώνονταν σε κοινά τραπέζια αγάπης όλων των πανηγυριωτών),γδάρθηκε και κόπηκε σε μερίδες-και συνεχίστηκε το πρωί της ίδιας μέρας,όταν άναψε η φωτιά,στήθηκε το καζάνι και το κρέας άρχισε να σιγοβράζει...

...το καζάνι πολύ παλιό(ενθύμιο από τον στρατό,κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου,το άφησαν πάνω στη βιασύνη τους να φύγουν μετά από μια επίθεση των ανταρτών στο χωριό όπου είχαν κατασκηνώσει)και τρύπιο...μεταφέρθηκε στον τελευταίο γανωματή της περιοχής,κολλήθηκε και γανώθηκε...Το κρέας έβραζε αργά,πολλές ώρες και το ξάφρισμα συνεχές...

...όλοι επιστρατεύτηκαν...μικροί,μεγάλοι...με κουβεντούλα και γέλια η δουλειά γίνεται διασκέδαση(θυμήθηκα τα παλιά πανηγύρια στα ξωκκλήσια των χωριών,όπου κόσμος πολύς κατέφθανε,αρκετοί με τα πόδια-από το χωριό μου στην Κρήτη ξεκινούσαμε το βράδυ της προηγούμενης ημέρας ώστε να είμαστε το πρωί στο πανηγύρι του Μοναστηριού μιας γειτονικής περιοχής που η γιαγιά μου αλλά και όλο το χωριό πολύ το ευλαβούνταν-και μάλιστα ακολουθώντας "το πρωτόκολλο της εθιμοταξίας των παγγυριστάδων"(Κορδάτος)σύμφωνα με το οποίο"...μπροστά πήγαινε συνήθως "ο αφέντης"της κάθε φαμελιάς.Ακολουθούσε ξυπόλητη πολλές φορές και με τα παπούτσια παραμάσχαλα,για να μην τα χαλάσει,η μάνα.Κι από κοντά "π΄λαλούσε"πασίχαρη και με πανεύθυμα τιτιβίσματα η λιανομαρίδα"(Κ.Λιάπης) ...

...λιανομαρίδα είχαμε κι εμείς και μάλιστα άριστους βοηθούς...καθαρίστηκαν αυγά...

...και κρεμμύδια πολλά,πάρα πολλά...η συνταγή του φαγητού(από το Κεραμίδι Πηλίου,το φαγητό που φτιάχνουν εκεί στα πανηγύρια,κρέας με πλιγούρι)απαιτούσε τόσα κι άλλα τόσα...

...που τσιγαρίστηκαν με λίγο λάδι...

...μαζί με μπόλικη ντομάτα και τοματοπελτέ...

...κόπηκαν τυριά...

...φρέσκες μυζήθρες...

...κι όταν το κρέας έβρασε,ρίξαμε τα κρεμμύδια με τη ντομάτα,μαζί και το πλιγούρι φουσκωμένο στο νερό από την προηγούμενη μέρα...

...δύσκολο το ανακάτεμα...σε όλη τη διάρκεια του μαγειρέματος(κολλάει εύκολα)αλλά και πολλοί οι βοηθοί...

...δύσκολη και η μεταφορά...

...επιτυχής τελικά...

...έτοιμο και το εκκλησάκι...περιμένει...

...όπως και η αυλή...τους πανηγυριστές...

...κατανυκτικό κάτω από το φως των κεριών...

...απλή και απέρριτη η τελετή,καλλίφωνοι  οι ψαλτάδες και όλοι βοηθοί....

...η Παναγία να μας σκεπάζει σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς...

...μοιράστηκε ο άρτος...εόρτιος...

...αλλά και το φαγητό...εόρτιο κι αυτό...

...νόστιμο ήταν...αλλά μπορεί και να μας φάνηκε έτσι...μπορεί να ήταν η χαρά που βρισκόμασταν με φίλους,γείτονες και συγγενείς,που ξεφύγαμε από την "τραχιά και ρουτινιάρικη ζωή μας και νιώσαμε τη χαρά της κοινωνικής συναναστροφής,την ανθρώπινη ζεστασιά"... που το έκανε εορταστικό...

...να είμαστε όλοι καλά...και του χρόνου,σε πείσμα όλων των....εξουσιών του κόσμου...να ξαναγιορτάσουμε,να πανηγυρίσουμε...να συγχρωτιστούμε...να ξαναγίνουμε κοινωνία....Είθε...