Καλημέρα και σήμερα...

Ήρθε χθες ο βαφτισιμιός μου και -εκτός από την κουλούρα(έργο χειρός της κουμπαρούλας μου) την οποία τιμήσαμε δεόντως(γι αυτό δεν υπάρχει και η σχετική φωτογραφία)-μου έφερε κι αυτό το καταπληκτικό καραβάκι φτιαγμένο από ξύλα ξεβρασμένα από τη θάλασσα...Μου άρεσε τόσο πολύ που-πιστεύω πως η ομορφιά πρέπει να μοιράζεται-θέλησα να το δείξω...Συγχαρητήρια στον καλλιτέχνη που πήρε υλικά ευτελή και τα μετέτρεψε σε έργο τέχνης...Και ευχαριστώ πολύ τον βαφτισιμιό μου, που με ξέρει καλά...

Κατά τα άλλα,πέρασε κι αυτό το Πάσχα,κάναμε την αυτοκριτική μας και πάλι,αναλογιστήκαμε τις αμαρτίες μας και εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στο έλεος του Θεού...Για άλλη μια φορά ο σταυρός που σηκώνουμε στη ζωή απέκτησε άλλο νόημα και έγινε τρόπος να κερδίσουμε την αγαπητική σχέση με τον Θεό,τον είδαμε με συμπάθεια,με αγάπη και με τη βεβαιότητα πως αυτός είναι η γέφυρα που θα μας περάσει απέναντι όταν βρεθούμε μπροστά στον γκρεμό...Χαρακτηριστική η παρακάτω ιστορία που παραθέτω παρμένη από ένα κήρυγμα του π.Στεφάνου Αναγνωστόπουλου:
"Κάποιος χριστιανός που γόγγυζε διαρκώς εναντίον του Θεού, για τον σταυρό που είχε, έλεγε «ε, και αυτό σε μένα; τι κακό έκανα πάλι και ο Θεός έτσι με τυραννάει, και με τυραννάει τόσο σκληρά, τόσο απάνθρωπος είναι, δεν με λυπάται»; Και άλλα πολλά. Συνήθως αυτά λέμε όλοι μας.
Κάποιο βράδυ όμως είδε το εξής όνειρο:
Ευρισκόταν σε μια μεγάλη λεωφόρο, με πλήθος άλλων ανθρώπων, που ήσαν όλοι τους δρομείς. Δηλαδή όλοι έτρεχαν. Και αυτός μαζί. Και το παράδοξο: Έτρεχαν αλλά ο καθένας χωριστά κουβαλούσε στους ώμους του ένα σταυρό. Και στον ύπνο του όμως άρχισε πάλι να γκρινιάζει και να βαρυγκωμά:
«Κοίταξε να δεις αδικία, όλοι τους έχουν μικρότερο σταυρό από μένα, και είναι και πιο ελαφρείς απ’ το δικό μου. Κοίταξε να δεις αδικίες που συμβαίνουν στον κόσμο».

Έτρεχε λοιπόν αγκομαχώντας, βαρυγκωμώντας και βλασφημώντας. Όπως έτρεχε βλέπει ξαφνικά στην άκρη ενός δρόμου ένα πριόνι. Σταματά αμέσως και κόβει ένα μεγάλο κομμάτι από το όρθιο τμήμα του σταυρού και απ’ το κάτω μέρος.
«Α, αυτό μάλιστα», μουρμούρισε, «λογικό το μέγεθος και λογικό το βάρος….»
Ε, και το ξαναφόρτωσε και άρχισε πάλι να τρέχει. Καθώς όμως έτρεχαν όλοι οι δρομείς, σε κάποιο σημείο σταματούσαν. Γιατί; Γιατί ο δρόμος ήταν σπασμένος πέρα για πέρα χιλιόμετρα. Πέρα από την πλατειά αυτή λεωφόρο δηλαδή, και δεξιά και αριστερά ο δρόμος ήταν κομμένος στη μέση. Ένα τεράστιο χάσμα, ένα τεράστιο κενό, φαίνεται πως θα είχε γίνει κάποιος σεισμός και χώρισε το έδαφος, όπως και το δρόμο στη μέση. Οι δρομείς όμως τι έκαναν; Σταματούσαν βέβαια για λίγο, διάλεγαν κάποιο σημείο γιατί ο σεισμός δεν το κόβει σε ευθεία γραμμή, κάνει ζικ-ζακ. Διάλεγαν κάποιο σημείο, άπλωναν το σταυρό τους κάτω, ενώνοντας το χάσμα, το άνοιγμα δηλαδή, και έκαναν έτσι μια προσωρινή γέφυρα. Πατούσαν πάνω στο σταυρό και έτσι περνούσαν απ’ τη μια όχθη στην άλλη.

Όταν περνούσαν απέναντι, σήκωναν και πάλι ξανά τον σταυρό τους, τον έβαζαν στους ώμους τους, και συνέχιζαν το τρέξιμο, την πορεία.
Κάποτε έφθασε και αυτός στο άνοιγμα του δρόμου, και έκανε ο,τι οι άλλοι δρομείς. Άπλωσε δηλαδή το σταυρό κάτω. Ο σταυρός όμως ήταν πλέον κοντός. Όποιο σημείο και να διάλεξε, δεν μπορούσε να περάσει απέναντι, δεν μπορούσε να γεφυρώσει το χάσμα. Όλοι οι δρομείς πέρασαν και μόνον αυτός παρέμεινε εκεί, κλαίγοντας με απελπισία, και κτυπώντας το κεφάλι του στη γη, για την ανοησία που έκαμε, και για τις βαρυγκόμιες που ξεστόμισε. Και μ’ αυτό ξύπνησε τρομαγμένος.
Προβληματίστηκε πολύ, και σιγά σιγά άλλαξε τρόπους και συμπεριφορά ζωής. Άλλαξε στάση απέναντι στα βάσανα και στους πειρασμούς αυτής της ζωής. Μετανόησε, εξομολογήθηκε, κοινώνησε. Με την καινούργια εν Χριστώ ζωή, μπορούσε πλέον να ευχαριστεί και να δοξολογεί τον Θεό για όσες θλίψεις και στενοχώριες περνούσε ο ίδιος, και η οικογένειά του, σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο που ζούμε. "

Πόση ανάπαυση νιώθει ο χριστιανός αν έτσι βλέπει τον σταυρό του...Και τώρα θα σας αφήσω-οι δουλειές απειλούν να με πνίξουν-αφού πρώτα σας παραπέμψω στο blog ΑΗΔΟΝΙ στον παρακάτω σύνδεσμο http://ahdoni.blogspot.fr/2012/04/blog-post_20.html όπου μπορείτε να διαβάσετε ένα πολύ καλό άρθρο με τον τίτλο"Τι προτείνει γέροντας ασκητής στους Έλληνες για να ξεπεράσουν τη θλίψη και τη δυστυχία που προκαλεί η δοκιμασία της Ελλάδος."Έτσι,λοιπόν...καλημέρα και σήμερα...