Καφές και...κουρέλια...

 

Η ώρα του καφέ είναι η αναπαυτικότερη της ημέρας...Οι περισσότερες από τις μέρες μου έχουν πολύ δουλειά,πολλή κούραση, πολύ τρέξιμο....Παιδιά,κήπος,ζώα,υποχρεώσεις...Όμως όλα ξεχνιούνται αυτή την ευλογημένη ώρα που- από παλιά- ήταν ώρα συνάντησης και κουβεντούλας...Κουβέντα ανοίγω και σήμερα...Με τον καφέ δίπλα μου,χωμένη μέσα σε έναν τεράστιο κουρελόμπογο...γεμάτος παλιά ρούχα και αναμνήσεις...

 Η γιαγιά μου μου κόλλησε το μικρόβιο της... κουρελομανίας... Καθισμένη στο καρεκλάκι της,ώρες ατελείωτες, έκοβε κουρέλια,συνδύαζε χρώματα,έραβε και τύλιγε κουβάρια...Τσουβάλια ολόκληρα από κουρέλια...

Ένα από αυτά τα τσουβάλια έχω ακόμη δίπλα μου...Δεν πρόλαβε να το υφάνει ή να το πλέξει... και μου το άφησε...κληρονομιά...Δεν μπορούσε να δεχτεί να πετάξει όλα τα παλιά ρούχα ή υφάσματα που περίσσευαν..."Αμαρτία από το Θεό,παιδί μου" έλεγε...Αυτή η άποψη δεν ήταν μια παραξενιά ,αλλά η κρατούσα άποψη των ανθρώπων πριν από, όχι πολλά, χρόνια...Παραθέτω ένα μέρος κειμένου ενός συντοπίτη και συνομήλικού μου του Γεράσιμου Τσιμπλούλη(http://tsibloulis.blogspot.gr/2008/06/blog-post_11.html) το οποίο και προσυπογράφω,αφού κι εγώ θυμάμαι όσα περιγράφει..."Θυμάμαι τον πατέρα μου να κόβει στα δυο τη χαρτοπετσέτα και τη μάνα μου να κάνει παξιμάδια το μπαγιάτικο ψωμί. Το φαγητό σαν περίσσευε έμπαινε στην άκρη για την επαύριον ως συμπλήρωμα ή για να «παντρευτεί» ώστε να προκύψει ένα νέο πιάτο. Και τ’ αποφάγια κατέληγαν στις γάτες της γειτονιάς. Στα σκουπίδια ψωμί ή φαγητό ήταν κάτι το αδιανόητο. Ήταν αμάρτημα. Ο σκουπιδοτενεκές μας ποτέ δεν ξεχείλιζε, παρότι η σκουπιδιάρα του δήμου περνούσε δυο με τρεις φορές τη βδομάδα."...

 Με την ίδια λογική,λοιπόν δεν πετούσε και η γιαγιά μου τα κουρέλια...Τα έκοβε το χειμώνα και τα ύφαινε κουρελούδες το καλοκαίρι...Από τότε κι εγώ αγάπησα τούτη την ενασχόληση... Αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος που έμαθα να υφαίνω....Όσο ωραία εργόχειρα κι αν μπορείς να δημιουργήσεις με τον αργαλειό εγώ έμενα κολλημένη στις ...κουρελούδες... Ταπεινές αλλά και τόσο οικείες... Καινούργιες, αλλά κάθε πόντος της κάτι σου θυμίζει...Το παλιό μου φόρεμα,η παλιά πιζάμα του πρώτου μου γιου...το φούτερ που φορούσα όταν....

Σα να ακούω τη Λωξάντρα(δε θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι αυτό το βιβλίο της Μαρίας Ιορδανίδου είναι από τα αγαπημένα μου)... "Σαν κάθισε το απόγευμα στη κόγχη του μιντεριού της, πήρε μπροστά της το κουρελόμπογο να ψάξει νάβρει κανένα κομμάτι απαλή βατίστα για να κεντήσει σαλιαρίστρες του μωρού. Ο κουρελόμπογος ήταν άνω-κάτω. Ξένο χέρι θα μπήκε μέσα κει όσον καιρό έλειψε στα Ταταύλα.-Κακόν-καιρό-να-μην-έχουνε, μουρμουρίζει η Λωξάντρα ταξιθετώντας τα κουρέλια της.
Βαστά στο χέρι της ένα θαλασσί κουρέλι και στέκεται. 

Αυτό πως βρέθηκε εδώ; Από πού είναι; Α, είναι ένα κουρέλι από το τσιτάκι που είχε ράψει η μάνα της… διες, διες… πόσω χρονών πράμα!
Κάθεται συγκινημένη με το κουρέλι στο χέρι. Διες εκεί! Το φουστάνι φορέθηκε, ξεθώριασε, πάλιωσε, και κείνη που το φόρεσε είναι πεθαμένη. Και όμως το κουρέλι απόμεινε ολοζώντανο. Τι είναι ο άνθρωπος! 

Να και ένα κομμάτι στόφα απ’ τις παλιές κουρτίνες τους, να και ένα κομμάτι μπαμπακοφανέλα από τη ρόμπα που είχε ράψει όταν γέννησε τον Αλεκάκη της. Αχ! Να και ένα κομμάτι απ’ τη νυφική της ρόμπα.Ολάκερο το παρελθόν ζωντάνεψε μπροστά της. Ολάκερο το παρελθόν δεμένο σ’ ένα μπόγο.»

Τον τελευταίο καιρό είναι δύσκολο να βάλω μπροστά τον αργαλειό μου...(http://vasanakia.blogspot.gr/2012/03/blog-post_08.html).Έτσι ξαναθυμήθηκα άλλους τρόπους να αξιοποιήσω τα κουρέλια που κόβω...

Ο πιο απλός είναι το πλέξιμο των κουρελιών με το βελονάκι...

 Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να κάνουμε μαξιλαράκια,τσάντες,χαλιά, σουπλά για το τραπέζι της κουζίνας μας ή ό,τι άλλο προστάξει η φαντασία μας...

Τα κουρέλια τα χρησιμοποιώ είτε σαν ολόκληρο κουβάρι, θεωρώντας πως δουλεύω με νήμα...

είτε τα κόβω μικρά κομμάτια και να τα ενώνω μεταξύ τους δημιουργώντας πολύχρωμα εργόχειρα όπως αυτό που φτιάχνω με τα κουβάρια της γιαγιάς μου(θα ήταν πολύ ωραίο σαν σουπλά...

 ...παρόλο που το προορίζω για χαλί)...

...για να ενώσετε τα κουρέλια μπορείτε να τα ράψετε ή να ακολουθήσετε έναν άλλο τρόπο που εγώ βρήκα πολύ βολικό....Αν θέλουμε να ενώσουμε αυτά τα δύο κουρελάκια...

 ...διπλώνουμε λίγο τη μία άκρη του ενός(μωβ)...

 ...και με ένα ψαλίδι κόβουμε την άκρη...

 ...έτσι ώστε να γίνει μια μικρή χαρακιά....

 ...κάνουμε το ίδιο και στο άλλο κουρελάκι(κόκκινο)...

 ...κατόπιν περνάμε το κόκκινο κουρελάκι μέσα από τη χαρακιά του μωβ...

 ...και την άλλη άκρη του κόκκινου μέσα από τη χαρακιά του κόκκινου...

 ...τραβάμε προσεκτικά,σφίγγουμε...και τα δύο κουρελάκια ενώνονται... για πάντα...

...με τον τρόπο αυτό έχουμε όσο νήμα θέλουμε δωρεάν(στα ύψη έφτασαν οι τιμές των νημάτων...απλησίαστες έγιναν...)Αν μάλιστα έχουμε την υπομονή να κόψουμε τα κουρέλια πολύ λεπτές λουρίδες μπορούμε να φτιάξουμε πραγματικά κομψοτεχνήματα(http://vasanakia.blogspot.gr/2012/03/blog-post_8092.html)...

Αν πάλι τα κουρέλια σας έχουν μεγάλο πάχος και δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε πλεκτά ή υφαντά εργόχειρα μπορείτε με αυτά να φτιάξετε χαλιά σαν το παρακάτω...

 ...τα κομμάτια είναι κομμένα μικρές λωρίδες,με στρογγυλεμένες τις άκρες...

 ...ραμμένα ένα ένα(αφού τα διπλώσετε στα δύο) πάνω σε τσουβάλι(μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και καμβά)...

...η ώρα όμως πέρασε...Καιρός να μαζέψω τον κουρελόμπογο και να τον βολέψω σε μια άκρη...Σε λίγο το σπίτι θα γεμίσει φωνές και θορύβους...Οι ψίθυροι των αναμνήσεων δεν αντέχουν τέτοιον ανταγωνισμό...σωπαίνουν και περιμένουν....Εύχομαι να ασχοληθείτε με τα κουρέλια του σπιτιού,να βρείτε τρόπους ώστε να μην πεταχτούν...όσο ακόμη είναι χρήσιμα....