Καλημέρα και σήμερα...

Ημέρα κυριακάτικη ξημερώνει,ημέρα χαράς... Όσες κι αν είναι οι θλίψεις της ζωής μας-και είναι πολλές...είμαι σίγουρη πως ο καθένας από εμάς σηκώνει έναν προσωπικό σταυρό- η Κυριακή είναι ημέρα που όλα τα κάνει ομορφότερα... Μάλιστα συμβαίνει στη δική μου ζωή...όσο δυσκολότερη είναι η περίοδος που περνάω τόσο πιο ξεχωριστές είναι οι Κυριακές που τη συνοδεύουν...

...ο καιρός στα μέρη μας είναι ο κατάλληλος για τους σπόρους που βάλαμε...έβρεξε και το έδαφος μαλάκωσε αρκετά ώστε όλα να αρχίσουν σιγά σιγά να ξεμυτίζουν...Οι δουλειές στο κτήμα πύκνωσαν... Πρέπει να φυτευτούν όλα τα χειμωνιάτικα λαχανικά και να ετοιμαστούν οι στρωμνές των ζώων ώστε να ξεχειμωνιάσουν με ασφάλεια...

....στο κοτέτσι εδώ και καιρό είχαν αρχίσει εχθροπραξίες...με τίποτα δε ζούσαν μαζί τα νανάκια με τις κότες και τις πετρόκοτες...

...έτσι αναγκαστήκαμε να φτιάξουμε ένα ακόμη κοτέτσι...

...του Αντρέα μας...δικά του τα νανάκια και από σήμερα τα αναλαμβάνει μόνος...ελπίζω πως θα δείξει την υπευθυνότητα που είναι απαραίτητη ώστε να ζήσουν και να πολλαπλασιαστούν...

...άξιος σαν τον πατέρα του...μαζί έφτιαξαν το ελαφρύ αυτό κοτέτσι που είναι εύκολο να μετακινηθεί από τόπο σε τόπο...Η αυλή του κοτετσιού είναι ξεχωριστή από το σπιτάκι ώστε να μεταφέρεται εύκολα ανάλογα με το που φύεται χορτάρι...

...το σπιτάκι μικρό,φτιαγμένο με ό,τι είχαμε...

...τα νανάκια είναι οι καλύτερες κλώσσες...πολύ προστατευτικές και όταν κλωσσούν και όταν βγαίνουν τα πουλάκια...

 ...μπήκαν και οι πρώτοι ένοικοι...ένας πετεινός με τρεις κοτούλες...πειραματικά πριν μεταφερθούν όλα τα νανάκια...

 ...έδειξαν πως τους άρεσε το νέο τους σπίτι....

...παράλληλα ετοιμάζουμε το στάβλο για την κατσίκα που περιμένουμε...το παχνί κατασκευασμένο από το θείο μας με ξύλα που ήταν για πέταμα...

...ενώ στην κουζίνα μας ετοιμάζεται το ψωμί για το κυριακάτικο τραπέζι...στολισμένο έτσι όπως του πρέπει...

 ...η ομορφιά δεν είναι πολυτέλεια στη ζωή μας...ντύνει την ψυχή μας και την κάνει δυνατή να αντιμετωπίσει όλη την ασχήμια αυτού του κόσμου... το λέω πάντα στα παιδιά μου...να φροντίζετε ό,τι κάνετε,ό,τι αντικρίζετε,ό,τι νιώθετε να είναι όμορφο...όχι τέλειο αλλά όμορφο,με ψυχή,με μεράκι...

 ...και ελπίζω-παρόλο που η απάντηση είναι αποκαρδιωτική(τι το στολίζεις το ψωμί αφού θα φαγωθεί...άδικος κόπος...)κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού τους να εντυπωθούν αυτά τα λόγια...ώστε να ανασυρθούν την ώρα της δοκιμασίας...τότε που η μυρωδιά και η εικόνα της ανάμνησης του κυριακάτικου ψωμιού θα μαλακώσει τον πόνο...όπως ακριβώς ρίχνει βάλσαμο και στις δικές μου πληγές η ανάμνηση των πασχαλιάτικων κουλουριών που κάθε χρόνο σχεδόν ιεροτελεστικά φτιάχναμε με τη μητέρα μου ή οι αυγόφετες που μας ετοίμαζε τα βράδια πασπαλισμένες με ζάχαρη και πολλή αγάπη...

 ...και-αφού μιλάμε για μεράκι- επιτέλους τελείωσε το μαξιλάρι,κεντημένο με σταυροβελονιά... δύσκολο πια το κέντημα για εμένα σε τόσο ψιλό ύφασμα...

 ...τα μάτια μου δεν με βοηθούν και η πρεσβυωπία όλο και μεγαλώνει...χειμωνιάτικο το τοπίο...

 ...αλλά με ακόμη μεγαλύτερο μεράκι το κέντημα της μητέρας μου...το έφτιαξε όταν ήταν δεκαπέντε χρονών...μια θήκη για χτένες και μια πελότα...οι παλιότεροι είμαι σίγουρη πως θυμούνται ανάλογα εργόχειρα...

....με αυτά κι αυτά σας αφήνω και σήμερα...εύχομαι καλή και ευλογημένη Κυριακή...εύχομαι  η ομορφιά  να λούζει τη ζωή σας ώστε να μη μένει χώρος για θλίψη...εύχομαι αυτή την ομορφιά να την αντικρίζετε παντού...πρώτα στις σχέσεις σας με τον συνάνθρωπο και μετά σε όλα τα άλλα...