Ένα δειγματολόγιο...οικογενειακή υπόθεση!!!

Πάνω σε ύφασμα κουκουλάρικο-που πολύ το αγαπώ-με υπομονή πολύ-τα μάτια δε με βοηθούν πλέον- θέλοντας να το αφήσω κειμήλιο στην κόρη μου...έτσι σα μια φωτογραφία -όπως οι παλιές,ασπρόμαυρες- της οικογένειάς της... Είναι αλήθεια πως χρησιμοποίησα τεχνική που πολλοί την περιφρονούν-το κέντημα-που αρκετοί δεν τη θεωρούν τέχνη-όπως και την υφαντική- κυρίως όσοι έχουν ένα είδος ψυχαναγκασμού με το νεωτερικό και την καινοτομία...Εγώ πάλι θεωρώ πως είναι ο πιο ταιριαστός τρόπος για να ιστορήσεις κάτι τόσο προσωπικό και τρυφερό και γεμάτο συναίσθημα όσο μια...οικογενειακή ιστορία... Μια ιστορία γεμάτη αγάπη και πόνο,χαρά και θλίψη,απελπισία,υπομονή αλλά και ελπίδα... Μια ιστορία, δηλαδή, γεμάτη ζωή... Μέσα της χωρούν τα πάντα...όλα τα αντιφατικά,τα οξύμωρα... χωρούν τα όμορφα αλλά και τα άσχημα... χωρούν οι αναβάσεις των αρετών που κατακτούνται με αγώνα αλλά και οι καταβάσεις των παθών που συντρίβουν τον εγωισμό...Μια ιστορία καθημερινή...αλλά και πολύ προσωπική...

...προσπάθησα να βάλω πάνω στο πανί όλα όσα αγαπώ ...ένα σημαδάκι από το καθένα από αυτά..έτσι σε τόσο μικρό χώρο χώρεσαν...τα πρόσωπα-Θεός και άνθρωποι-,η αγάπη και η υπομονή,οι μέρες και οι νύχτες,τα σπίτια και οι μουσικές που τα μεταμορφώνουν,τα ταξίδια και οι φυγές...οι χοροί και οι Σαρακοστές της ζωής μας, όλα περασμένα σαν υφάδι στο στημόνι της ζωής...

                                  

...χώρεσαν τα βιβλία και οι μνήμες των αγαπημένων που έφυγαν...η κουζίνα με τα φαγητά και τις μυρωδιές της...η φιλία,η πίστη,η χαρά...ο κήπος και τα ζώα του σπιτιού...τα εργόχειρα...

...και το αποτέλεσμα είναι ένα..."δειγματολόγιο"!!!

Πάντα μου άρεσαν αυτά τα εργόχειρα!!! Το ότι  όμως τα λένε δειγματολόγια το έμαθα πρόσφατα από την ανάρτηση της φίλης Κλαυδίας Μάμαλη (http://katoapotinakropoli.blogspot.gr/2014/12/blog-post.html)στην οποία χρωστάω μεγάλη χάρη...αρχικά γιατί μου έδωσε πολύτιμες συμβουλές και πληροφορίες και κατόπιν γιατί στο πρόσωπό της γνώρισα έναν καταπληκτικό άνθρωπο ...από αυτούς τους τόσο δοτικούς που σπάνια πλέον έχει κανείς την τύχη να συναντήσει στη ζωή του... Γι αυτό και της αφιερώνω αυτή την ανάρτηση...

...τελειώνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους επώνυμους και ανώνυμους μου έδωσαν τα εργαλεία αυτής της σύνθεσης... τα σχέδια δηλαδή...πολλά από αυτά πήρα από βιβλία,από περιοδικά και αρκετά από το διαδίκτυο ...Ελάχιστα ήταν όσα τροποποίησα και ακόμη λιγότερα όσα ήταν αποκλειστικά δικά μου σχέδια...

...το κέντημα είναι μια τέχνη πολύ γοητευτική και με μεγάλες δυνατότητες...Είναι μια τέχνη πανάρχαια... Αντιγράφω λίγα λόγια για την ιστορία του έτσι ώστε να αποκατασταθεί η αδικία που το θέλει μόνο τέχνημα... "Ο Αριστοτέλης υποστηρίζει ότι η πρώτη που έμαθε στις Ελληνίδες το κέντημα ήταν η Παμφίλη η κόρη του Απόλλωνα.Κάποια άλλη παράδοση θέλει τη φυλακισμένη Φιλομήλα,τη γυναίκα του Τηρέα,εκπληκτική κεντήστρα,η οποία μη βρίσκοντας άλλο τρόπο να στείλει στην αδελφή της μήνυμα που να της εξιστορεί το τι δεινά περνούσε,αποφάσισε να κεντήσει τα μαρτύριά της σε ένα τεράστιο πέπλο.Ο Όμηρος αναφέρει πως η Ωραία Ελένη,μη έχοντας τίποτα άλλο να κάνει και ενώ τόσα και τόσα παλικάρια σκοτώνονταν για χάρη της αυτή είχε βρει διέξοδο στην ανία της κεντώντας σε κόκκινο ύφασμα σκηνές από τον Τρωικό πόλεμο. Κατά τον Πλίνιο το κέντημα στην πρώτη του μορφή ήταν ένα είδος αριστοτεχνικού...μπαλώματος. Η ιστορία του άρχισε όταν τα ρούχα που φορούσαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης εφθείροντο και παρουσιαζόταν η ανάγκη να καλύψουν αυτό το φθαρμένο κομμάτι.Έπαιρναν λοιπόν ένα καινούργιο κομμάτι υφάσματος κι αφού έκοβαν το παλιό,τα ένωναν με τέτοιο τρόπο ώστε το πρόσθετο ύφασμα να φαίνεται σαν στόλισμα.Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι τα φορέματα εκείνης της εποχής ήταν τόσο μακριά που σερνόντουσαν στο δρόμο εύκολα καταλαβαίνουμε γιατί τα πρώτα κεντήματα και τα πιο συνηθισμένα ήταν ακριβώς στο τελείωμα των μακριών φορεμάτων της εποχής.Με το πέρασμα των αιώνων το κέντημα έγινε μια πραγματικά εκπληκτική τέχνη...."

Προσυπογράφω την τελευταία διαπίστωση και εύχομαι να βρει το κέντημα και στην εποχή μας τη θέση που του αξίζει....