Σε καιρούς απαράκλητους...

Σήμερα ξημέρωσε μια -επιτέλους- ηλιόλουστη ημέρα ...

 

μετά από μεγάλο διάστημα καταχνιάς...

Το Φθινόπωρο δήλωσε για τα καλά την παρουσία του στον τόπο μας...

...με τα υπέροχα χρώματά του ...το Φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή...

...ούτε τα πεσμένα φύλλα ,που σημαίνουν κάθε ημέρα αρκετή δουλειά ώστε να μαζευτούν, δε με πτοούν...Άλλωστε ..."το καλό το παλληκάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι"... 

...προκειμένου να μαζεύουμε φύλλο φύλλο ..."θυσιάσαμε" τη σκιά για την,,ευκολία...

...πόνεσε βέβαια λίγο η ψυχή μας, αλλά τα χρόνια περνούν και το σκούπισμα δε γίνεται πλέον με την ίδια σβελτάδα... Εξάλλου και τα κλαδεμένα δέντρα έχουν κι αυτά την ομορφιά τους..

...όπως και τα λουλούδια του Φθινοπώρου...

...που σε τίποτα δεν υστερούν σε χρώματα από αυτά της Άνοιξης...

...στους κήπους άρχισαν να μεγαλώνουν τα λαχανικά του χειμώνα...

...ενώ στις αποθήκες μπαίνουν τα του καλοκαιριού...

...όλα γύρω μας κινούνται στη..."φιλοσοφία" του μυρμηγκιού...μαζεύουν ώστε να έχουν ... Στο σπίτι, αποθηκεύσαμε τραχανάδες και χυλοπίτες, σάλτσα ντομάτας, μαρμελάδες και ελιές βρώσιμες...

...στην ίδια φιλοσοφία "έριξα" στημόνι στον μικρό αργαλειό για να φτιάξω ένα χειμωνιάτικο ρούχο...Το νήμα το βρήκα στην αποθήκη...

... και -δυστυχώς- ένα μεγάλο μέρος του το είχε φάει ο σκώρος... Είναι όμως πολύ μαλακό και ψιλό...

...γι' αυτό στο στημόνι το έβαλα διπλό, αφού πρώτα το "καθάρισα" όσο καλύτερα γινόταν... 

...με ταλαιπώρησε αρκετά, αφού το νήμα ήταν τόσο λεπτό που κάποιες κλωστές κόπηκαν στην προσπάθεια να τεντώσω το στημόνι... όμως τελικά τα κατάφερα...

...παρόλη την κούρασή μου μάλιστα, άρχισα ήδη να το υφαίνω και πραγματικά μου αρέσει πολύ το αποτέλεσμα...Σε άλλη ανάρτηση ευελπιστώ να το παρουσιάσω όταν μεταποιηθεί τελικά σε ύφασμα και ρούχο...

...παράλληλα η ενασχόληση με τα εργόχειρα δίνει και παίρνει, καθώς ζούμε σε καιρούς απαράκλητους και η δημιουργικότητα είναι ένα από τα θεραπευτικά της ψυχής...

...η Φαίδρα μαθαίνει να πλέκει με βελόνες... ένα από τα πολύ καλά της καραντίνας...

...δύσκολους καιρούς βιώνουμε, φίλοι μου...όμως πάντα υπάρχει περιθώριο να αλλάξουμε τη σκέψη και την πράξη μας προς την ουσία της ζωής...και συστατικό κομμάτι αυτής της ουσίας είναι σίγουρα η απλότητα...Γι' αυτό θα κλείσω αυτή την ανάρτηση με ένα πολύ ωραίο κείμενο που ανακάλυψα στο διαδίκτυο. Το κείμενο είναι του Χρήστου Δασκαλάκη ( https://www.facebook.com/153593821431287/photos/a.153594198097916/2219063301550985 ) .

Θα το πλαισιώσω με εικόνες από τη Σκιάθο .Τις φωτογραφίες τράβηξα στην τελευταία μου επίσκεψη στο νησί πριν ένα μήνα, όταν με φίλες αγαπημένες κάναμε ένα οδοιπορικό στα βήματα του κυρ-Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη της καρδιάς μας...

"Πόσο υπέροχο πράγμα τελικά που είναι η απλότητα.

Καθώς μεγαλώνω, την αναζητώ όλο και περισσότερο. Καθώς μεγαλώνω την κατανοώ, τη θαυμάζω και την αναζητώ σε κάθε διαδρομή μου.

Την αναζητώ στους ανθρώπους και στις πράξεις τους, την αναζητώ στις συζητήσεις, στη μαγειρική, στη σκέψη, στην τέχνη, στη ζωή, στα συναισθήματα. Την αναζητώ και τη ζηλεύω όταν δεν μπορεί να πρωταγωνιστήσει στο μυαλό μου.

Καθώς περπατώ στα δρομάκια του χωριού, όλο και όλο μια γειτονιά, κοιτάζω τις λιγοστές γιαγιάδες, τις αυλές τους, τα σπίτια, τους ανθρώπους και όλα μοιάζουν σαν ένα υπέροχο σκηνικό. Ένα σκηνικό χωρίς φτιασίδια, ένα σκηνικό αληθινό, ανθρώπινο, ειλικρινές, απλό.

Ακόμα και οι γάτες που συναντώ έχουν μια διαφορετική «συμπεριφορά». Δεν είναι μαθημένες στα χάδια και στον κόσμο, δεν περπατούν νωχελικά, δε στέκονται ματαιόδοξα κάτω από τον ήλιο για να τις φωτογραφίσω. Τρέχουν ελεύθερες πίσω από τα χαλάσματα, ανεβαίνουν πάνω στα πετρόχτιστα πεζούλια, μπερδεύονται ανάμεσα στις ξυλόσκουπες και φωλιάζουν μέσα στα καφάσια...

Περπατώ και νιώθω ότι ο χρόνος έχει σταματήσει εδώ πέρα. Περπατώ και προσπαθώ να συλλέξω εικόνες από μια ζωή που κυλάει απλά, αργά και ανθρώπινα.

Μέσα σε 10 λεπτά μπορείς να κάνεις το γύρο του χωριού και εγώ το έχω διανύσει ήδη επτά φορές. Και όπως περνάω από τα ίδια σημεία, κάθε γωνιά μου φαίνεται και διαφορετική, κάθε παραθύρι, κάθε πόρτα έχει και μια καινούρια πληροφορία να μου δώσει. Περνάω από τα ίδια δρομάκια και δεν χορταίνω να χαζεύω την ομορφιά του «τίποτα», την ευλογία του να έχεις να πεις ή να δείξεις τόσα πολλά χωρίς να χρειάζεται να κάνεις καθόλου «φασαρία».

Και γιατί άλλωστε; 

Η «απλότητα» μοιάζει ως η πιο πολυσύνθετη πραγματικότητα για όσους έχουμε παγιδευτεί μέσα στην ταμπέλα του «σπουδαίου». 

Η απλότητα θέλει ψυχή για να ερμηνευτεί και εγώ προσπαθώ εδώ να βρω και να ερμηνεύσω τη δική μου.

«Χαμένος» μέσα στην ομορφιά της «γειτονιάς», ετούτη η περίοδος, χαίρομαι που θα «ανθίσει» μέσα στην απλότητά της.

Οι «δαίμονες» που κουβαλώ διαλύονται όταν δεν υπάρχει «φλυαρία» και οι φόβοι μου μειώνονται όταν πετώ τα περιττά και δίνω λίγο χώρο στην ουσία…"

Καλημέρα!

Χ.Δ.