Τζίτζικας ο...συκοφαντημένος...

Το μεσημέρι στην ελληνική ύπαιθρο είναι άμεσα συνδεδεμένο με τον τζίτζικα,όπως το βράδυ με τον γρύλο(τριζόνι)...Αυτός είναι που μηνάει πάντοτε και την άφιξη του καλοκαιριού:

                     Μη σε γελάει ο μπάκακας και το χελιδονάκι

                     αν δεν λαλήσει ο τζίτζικας δεν είν' καλοκαιράκι.

Τον καιρό της μεγάλης ζέστης γεμίζουν τα φύλλα των δένδρων με τζιτζίκια που ολημερίς μας χαρίζουν το απλό,μονότονο και χαλαρωτικό τραγούδι τους,χωρίς το οποίο μου φαίνεται πως δεν μπορώ πια να κοιμηθώ μεσημέρι(Τα ...μουσικά όργανα τα διαθέτουν μόνο τα αρσενικά τζιτζίκια,δηλαδή δυο μικρές κοιλότητες στην κάτω επιφάνεια του θώρακα,που καλύπτονται με μια λεπτή τεντωμένη μεμβράνη,σαν τύμπανο.Η κίνηση και η ηχητική μουσική τους γίνεται με τον αέρα της αναπνοής).Σαν φόρο τιμής λοιπόν σε αυτόν τον άοκνο καλλιτέχνη θέλησα να γράψω λίγα λόγια,κυρίως για να λύσω μια παρεξήγηση αιώνων που τον θέλει τεμπέλη και ζήτουλα έξω από τη φωλιά του μυρμηγκιού,να παρακαλεί για τροφή και ζεστασιά κατά τη διάρκεια του χειμώνα..

 

Μεσημέρι και τώρα που σας γράφω κι ενώ εγώ ξεκουράζομαι από τον κάματο της ημέρας, τα τζιτζίκια δεν έχουν σταματήσει στιγμή να υμνούν τον Δημιουργό τους και ούτε θα σταματήσουν μέχρι το βράδυ...Για ποιον τεμπέλη λοιπόν μιλούν...Από το βιβλίο του Σ.Τσιτσά "Άγρια τετράποδα και φτερωτά" αντιγράφω..."Κανένας καλλιτέχνης του άσματος δεν κακολογήθηκε και δεν δυσφημίστηκε τόσο,όσο ο καημένος ο τζίτζικας.Αιώνες τώρα του ψάλλουν τα "εξ αμάξης".Πως τάχα το χειμώνα θεονήστικος σύρθηκε στην πλούσια φωλιά του μυρμηγκιού σαν ο έσχατος διακονιάρης.Και πως το μυρμήγκι τον απέπεμψε κάνοντας του ένα κοινωνικό μάθημα περί εργασίας,αποταμιεύσεως και πρόνοιας.

-Και τι έκανες,καλοκαίρι όσο ήτο;
-Τραγουδούσα,φίλε  μου.
-Τραγουδούσες;Εύγε σου!Χοροπήδα,λοιπόν,τώρα!

Όλα αυτά είναι παραμύθια που βγήκαν από τη φαντασία μερικών ανθρώπων.Και τα παραμύθια αυτά αδίκησαν έναν από τους ευπρεπέστερους και ιπποτικότερους καλλιτέχνες,όπως είναι ο τζίτζικας.

Το καλοκαίρι που τα μυρμήγκια κάνουν ομαδικές πειρατικές εκστρατείες στα ξένα αλώνια και κλέβουν το μόχθο των άλλων,ο τζίτζικας δεν ενοχλεί κανένα κι ούτε απαγγέλλει φιλιππικούς κατά των πειρατών και της κλοπής των ξένων αγαθών.Δεν κάνει μαθήματα κοσμιότητας και τιμιότητας.Ανοίγει το μουσικό του αναλόγιο στο κλωνάρι του πλατάνου,της ακακίας,του φτελιά κι αρχίζει να κουδουνίζει τα κορνέτα του,ενώ με τη μικρή του προβοσκίδα ρουφάει άναργα,άναργα τη γρανίτα του από το χυμό της φλούδας.Η ζωή του βαστάει όσο και η εποχή του ήλιου και της καλωσύνης.Και τη ζει τη σύντομη αυτή ζωή όπως οι μεγάλοι μαέστροι και καλλιτέχνες.Με την ευπρέπεια και τον ιπποτισμό.Μεταξύ τραγουδιού και δροσερής λεμονάδας.Δεν σκοτίζεται για τις μικρότητες και την κακία των άλλων ζούζουλων και φτερωτών.Ούτε για τη συκοφαντία των ανθρώπων,που συλλαμβάνονται να αγνοούν και τα στοιχεία των νόμων της ζωής.Γιατί αν ξέραμε δεν θα φορτώναμε στον τζίτζικα τέτοιες χοντροκομμένες ανακρίβειες.Αν μελετούσαμε τη βιολογία των εντόμων και τζιτζικιών,θα μαθαίναμε πως ο τζίτζικας τερματίζει τη ζωή του με τα πρώτα ρίγη του φθινοπώρου,φροντίζοντας στο μεταξύ να τρυπώσει τα αυγά του στις πτυχές της φλούδας των κλαριών,από όπου θα κατέβουν και θα χωθούν στη γη τα πρώτα σκουληκάκια,οι μικρές κάμπιες,που θα σκάσουν από τα αυγά.

Αυτά,ύστερα από διαδοχικές μεταμορφώσεις θα ξαναπάρουν την τέλεια φτερωτή μορφή τους.Αυτάρκης,λοιπόν,και λιτοδίαιτος ο τζίτζικας ζει τραγουδώντας τον ήλιο και το φως .Δεν ενοχλεί και δεν ζητάει τη βοήθεια κανενός.Αντίθετα το μυρμήγκι του κολλάει να τον βγάλει από τη φλούδα του,για να ρουφήξει το χυμό της.Αρχίζει να του δαγκώνει το ποδάρι,να το τραβά,κι εκείνος ατάραχος συνεχίζει το τραγούδι του.Όταν δε ο απρεπής ταραξίας το παρακάνει,τότε πετάει σε άλλο κλωνάρι ο τζίτζικας,αφού περιποιηθεί σαν εξυπνότατος φαρσέρ τον μύρμηγκα.Φεύγοντας τον περιλούει με το ραντιστήρι που βρίσκεται στο τέλος της κοιλιάς του.Και του χρειάζεται τέτοια μεταχείριση.Αυτόν λοιπόν τον αλήτη,το μέρμηγκα,βρήκαν να εγκωμιάσουν και να κατηγορήσουν έναν γνήσιο και αδιάβλητο καλλιτέχνη.Ο οποίος συντροφεύει τους αγρότες,τους τσοπάνους,τους νερουλάδες,τους καπνουλάδες,το μυλωνά,το δραγάτη,τους κυνηγούς,όλους τους εξοχίτες στο μόχθο και στη μεσημεριάτική τους ανάπαυση.Μια λαϊκή ιστορία μας λέει πως ο τζίτζικας είναι περιζήτητος μουσικός στα γλέντια του μικρόκοσμου του ζωικού βασιλείου.Έτσι μαθαίνουμε πως στους γάμους των ποντικιών με τις νυφίτσες παρευρέθηκε κι ο τζίτζικας με το κλαρίνο του.

Να τι μας λέει ο...κοσμικός ρεπόρτερ έμμετρα:

Πέντε ποντικοί και δεκαοχτώ νυφίτσες
γάμο κάνανε,κοντή-νερατζούλα φουντωτή-
Γάμο κάνανε μ΄ένα σπειρί σιτάρι
και το πλένανε στου βελονιού την κούπα
και το λιάζανε στου πουρναριού το φύλλο
και τ΄αλέθανε στου σφοντυλιού την τρύπα
το σακιάζανε,κοντή,νερατζούλα φουντωτή.

Εδώ τώρα καταφτάνουν τα λαλούμενα για να φουντώσει το γλέντι:

Να κι ο σαλίγκαρος με το νταούλι στον ώμο
"Πάρτε με κι εμέ νταούλι να σας παίξω" -έλα πειρασμέ-
Να κι ο τζίτζικας με πίπιζα στο στόμα
"Πάρτε με κι εμέ κλαρίνο να σας παίξω"-έλα πειρασμέ-...

Τι γλυκό νανούρισμα γίνεται η ατέρμονη μουσική της φτερωτής ορχήστρας κάτω από τον ίσκιο του πλατανιά ή ανάμεσα στις βραγιές του κήπου!Όπως βουίζει ο καταρράχτης του αυλακιού,που χυμάει στο περιβόλι του ξωμάχου,για να ποτίσει τις βραγιές του,η δροσιά του σμίγει με το τραγούδι της κάψας και γίνεται σερενάτα.....Κι όταν ο ήλιος γύρει κατά τη δύση του,κι αρχίσει το βοριαδάκι να στήνει το δικό του χορό στα φύλλα και τα κλωνιά των δέντρων και των κλαδιών,αρχίζει να λιγοστεύει το τραγούδι του τζίτζικα.Οι τελευταίες νότες του ακούγονται έως το σούρουπο.Τότε απλώνεται η σιωπηρή γαλήνη της εξοχής.Σε λίγο ακούγεται η εισαγωγή της μουσικής της νύχτας.Είναι η μουσική των γρύλων,των τριζονιών...."
Αυτά λοιπόν με τα τζιτζίκια,αγαπημένους συντρόφους του καλοκαιριού και της μεσημεριανής ανάπαυσης και τόσο,μα τόσο,συκοφαντημένους...