Καλημέρα και σήμερα...

Ίσως είναι ο "βαρύς" του τίτλος που με ώθησε-σίγουρα πάντως έπαιξαν ρόλο και η...περιρρέουσα ατμόσφαιρα...τα σχόλια και οι συζητήσεις-να μιλήσω για τους λόγους για τους οποίους στήθηκε και ενημερώνεται αυτό το ιστολόγιο...Για να βάλω κάποια πράγματα σε σειρά και να διαλύσω μύθους που ίσως άθελά μου δημιούργησα...Να αποκαταστήσω σε κάποια πράγματα την αλήθεια που-άθελά μου επαναλαμβάνω-σε κάποιες περιπτώσεις παρεξηγήθηκε...Μη ρωτήσετε γιατί τώρα...Ήταν απλώς η κατάλληλη στιγμή...Βαθιά μου πίστη είναι πως όλα ξεκινούν-κι αν δεν ξεκινούν δεν έχουν λόγο ύπαρξης-από κάποιες αναγκαιότητες και έχουν ένα στόχο σε άμεση σχέση με αυτές...Οι ανάγκες,λοιπόν,που γέννησαν αυτό το ιστολόγιο αφορούν κυρίως εμένα...

Ένιωθα την ανάγκη να μιλήσω πρωτίστως στον εαυτό μου σα να ήταν κάποιος τρίτος,να τον πείσω για πράγματα που θεωρούσα σημαντικά,να δω όσα πιστεύω σα να μου τα λέει άλλος ώστε να τα ξεκαθαρίσω...Δεν έχω καταλήξει σε πολλές βεβαιότητες στη ζωή μου(εκτός από το Θεό και την ανεκτίμητη αξία της απλότητας,της αγάπης και της σχέσης ανάμεσα στους ανθρώπους για τα οποία είμαι σίγουρη,όλα τα άλλα τα επεξεργάζομαι συνεχώς). Παράλληλα και εξαιτίας των παραπάνω ήθελα να κουβεντιάσω αυτές τις επιλογές με άλλους ανθρώπους που- είτε συμφωνούσαν είτε διαφωνούσαν- είχαν εντούτοις τη διάθεση να συζητήσουν ώστε να φτάσουμε στην αλήθεια,να μάθουμε καινούργια πράγματα και να διορθώσουμε στάσεις ζωής ή και απλά πράγματα...τεχνικής φύσεως...

Και πάντως σε καμιά περίπτωση δεν πέρασε από το μυαλό μου η διάθεση να σας διδάξω για κάτι ή να σας σώσω από κάτι...Οι σωτήρες στη ζωή δεν μου άρεσαν ποτέ...Πιστεύω πως ξεκινούν από μια θέση άκρως εγωιστική πως αυτοί ξέρουν την αλήθεια των πραγμάτων,πως έχουν φτάσει στην τελειότητα και επομένως έχουν να δώσουν οδηγίες για το πως θα πορευτούν οι άλλοι στη ζωή τους... Εγώ,φίλοι μου,το δηλώνω σε όλους τους τόνους:"Δεν έχω τίποτα καινούργιο να δώσω σε κανέναν"...Δεν έχω κατακτήσει έναν ιδανικό τρόπο ζωής ώστε να θελήσω να τον μεταλαμπαδεύσω και σε άλλους...

Ζω μια συμβατική ζωή όπως όλων των ανθρώπων...Δουλεύω για να ζήσω τα παιδιά μου,τρέχω ολημερίς από δραστηριότητα σε δραστηριότητα(παρόλο που δεν πιστεύω στην αναγκαιότητά τους),προσπαθώ να ισορροπήσω τις ίδιες ανασφάλειες, φοβάμαι για το μέλλον των παιδιών μου(παρόλο που ξέρω πως αυτό πρέπει να το αφήσω στα χέρια του Θεού) και γενικά αγωνίζομαι...Όταν,για παράδειγμα,ξεκινήσαμε να βγούμε έξω από την πόλη για να ζήσουμε,αυτό δεν έγινε με αισθήματα βεβαιότητας ότι θα τα καταφέρουμε ή ότι κάνουμε το σωστό(ακόμη και τώρα,πολλά χρόνια μετά υπάρχουν ανασφάλειες τέτοιου είδους για τη συγκεκριμένη επιλογή),αλλά με μια αίσθηση ότι ο άνθρωπος εκεί έχει περισσότερες πιθανότητες να ζει πιο ουσιαστικά,με υλική αυτάρκεια(όσο είναι δυνατόν)και επομένως πιο ελεύθερος...Όλα τα υπόλοιπα ήρθαν στην πορεία και φυσικά ακόμη αποτελούν(και θα αποτελούν)αντικείμενο διεργασίας και συζήτησης...

Κερδίσαμε βέβαια από αυτό τον αγώνα πολλά,αλλά τα κερδίσαμε με πολύ κόπο...Η ζωή στη φύση δεν είναι εύκολη...Αντίθετα απαιτεί ατελείωτο μόχθο...Δεν έχει τίποτα το ρομαντικό το να καθαρίζεις κοτέτσια και στάβλους,να ξεβοτανίζεις σκυφτός τον κήπο ή να χάνεις σε ένα βράδυ όλο τον πληθυσμό του κοτετσιού σου ταΐζοντας τα κουνάβια και της αλεπούδες της περιοχής...Είναι απίστευτα κουραστικό να κουβαλάς πέτρες και να φτιάχνεις πεζούλες και να τις γεμίζεις χώμα κοσκινισμένο με επιμέλεια ώστε να φύγουν τα ατελείωτα πετραδάκια...Να μαζεύεις κάθε μέρα κλαριά για να ταΐσεις τα ζώα,να αρμέγεις,να παρακολουθείς,να γιατροπορεύεις,να μην έχεις δυνατότητα να λείψεις ούτε μέρα από το αγρόκτημα,να φτιάχνεις τυρί το βράδυ με την πλάτη να πονάει από τον κάματο της ημέρας...

Αποζημιώνεσαι όμως γιατί όλα αυτά τα κάνεις με αγάπη και πίστη πως ο δρόμος του μόχθου είναι ο σωστός για τον άνθρωπο που επιθυμεί την ελευθερία του...Σε αποζημιώνει η αίσθηση του νυχτερινού αέρα που χαϊδεύει το πρόσωπό σου μετά από μια κουραστική μέρα και η θέα του καθαρού ουρανού που αντικρύζεις έξω από το παράθυρό σου όταν ξυπνάς το πρωί...Και αυτή η αγάπη είναι που φαίνεται στις αναρτήσεις τούτου του ιστολογίου,που δεν πρέπει όμως σε καμιά περίπτωση να συγχέεται με μια ζωή παραδείσια,χωρίς προβλήματα,θλίψεις και δυσκολίες...

Μια άλλη ανάγκη που δημιούργησε αυτό το ιστολόγιο έχει να κάνει με μια βαθιά πίστη ότι οι παλιότεροι άνθρωποι ζούσαν καλύτερα από εμάς από όλες τις απόψεις...Σαφώς και δεν παραγνωρίζω ότι και η δική τους ζωή είχε τα σκοτεινά της σημεία που είχαν να κάνουν με τα πάθη που βασάνιζαν και βασανίζουν τους ανθρώπους και την αδυναμία μας να τα ξεριζώσουμε...Όμως είχαν κατακτήσει την αυτάρκεια τόσο στα υλικά αγαθά(με την αυτοοργάνωση και τη λιτότητα) όσο και στον ψυχικό τομέα(η οργάνωση σε μικρές κοινωνίες ταιριάζουν περισσότερο στον άνθρωπο που μόνο όταν αισθάνεται Πρόσωπο μπορεί να νιώθει ευτυχισμένος)...Αυτή την αυτάρκεια την είχαν κατακτήσει με πολύ κόπο,με καθημερινή πάλη που όμως τους έδινε την αίσθηση της πληρότητας μια και ο άνθρωπος έτσι μαθαίνει να στέκεται στα πόδια του,να αποκτά ταυτότητα υγιή,να αισθάνεται ζωντανός...

Πολλά χρόνια πέρασαν και η πίστη μου αυτή μάλλον εδραιώνεται...Θέλησα λοιπόν μέσα από αυτό το βήμα να κουβεντιάσω μαζί σας ή και -γιατί όχι-να οργανώσουμε έναν τρόπο(βήμα-βήμα)με τον οποίο θα μπορούσαμε να ζήσουμε μια ανάλογη ζωή...Και είναι αλήθεια πως πολλά έμαθα από τα σχόλιά σας,τα τηλεφωνήματα και τις πρακτικές οδηγίες που μου δώσατε ώστε να βελτιωθώ...Γνώρισα πολλούς ανθρώπους με ήθος και φιλότιμο που με περιέβαλαν με ενδιαφέρον και αγάπη παρόλο που δεν με ήξεραν προσωπικά και τίποτα δεν είχαν να περιμένουν σαν ανταπόδοση...Γι αυτό,την ανιδιοτελή βοήθεια,τους χρωστώ διπλά ευγνωμοσύνη...Εννοείται πως σε καμία περίπτωση δεν έχω εγώ καταφέρει να ζήσω μια τέτοια ζωή...Πως θα ήταν άλλωστε δυνατόν;Αγωνίζομαι μόνο να κρατήσω ό,τι είναι δυνατόν να κρατηθεί,με μεράκι και αγάπη αλλά και πολλές αντιξοότητες...

Και μέσα από αυτό το ιστολόγιο γυρεύω συνοδοιπόρους σε αυτό τον αγώνα,ανθρώπους που έχουν την ίδια πίστη και το ίδιο μεράκι για να παλέψουμε μαζί,να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον να ανταλλάξουμε γνώσεις,εμπειρίες... Με μεγάλη χαρά βρήκα πολλούς....Η απόφαση να ζήσει κανείς με την πρότερη αυτάρκεια,να απαρνηθεί μια κουλτούρα καταναλωτισμού και ευμάρειας την οποία όμως για χρόνια συντηρούσε και με την οποία γαλουχήθηκαν τα παιδιά του(κι αν όχι από τον ίδιο,σίγουρα από το σχολείο και την υπόλοιπη κοινωνία)είναι απόφαση ζωής και χρειάζεται μια ζωή για να εφαρμοστεί...Οι νοοτροπίες αλλάζουν αργά και απαιτούν κόπο τόσο σε προσωπικό επίπεδο,όσο και σε κοινωνικό...Πολύ περισσότερο όταν η αλλαγή απαιτεί επανάσταση εσωτερική που είναι και η δυσκολότερη...

Αυτές οι ανάγκες ήταν που γέννησαν τούτο το ιστολόγιο...Και υπάρχουν ακόμη....Χαίρομαι την επικοινωνία μαζί σας και μαθαίνω πολλά πράγματα από τα σχόλια που αφήνετε αλλά και από τις συμβουλές που μου δίνετε...Δηλώνω απερίφραστα πως εγώ είμαι αυτή που πρωτίστως ωφελούμαι από αυτή την επικοινωνία σε όλα τα επίπεδα για τους λόγους που προανέφερα...Αν μάλιστα καταφέρνω να ωφελήσω κι εγώ λίγο είμαι παραπάνω από ευχαριστημένη...Δεν θέλω να θεωρήσετε όλα όσα είπα σαν...ταπεινολογίες αλλά σαν λόγια που αντικατοπτρίζουν την αλήθεια...Λυπάμαι αν απογοητεύω κάποιους που θέλησαν να πιστέψουν πως μιλώ από τη θέση του ειδήμονα,αλλά η αλήθεια είναι πως ένα ταξίδι άρχισα και ακόμη στο δρόμο είμαι...Επίσης είμαι σχεδόν σίγουρη πως αυτό το ταξίδι δεν θα μου φτάσει ολόκληρη  ζωή να το ολοκληρώσω...Άλλωστε ποτέ δεν πίστεψα πως η χαρά στη ζωή είναι το να φτάσω στην προσωπική μου Ιθάκη...Πάντα το ταξίδι ήταν ο στόχος μου....

Με αυτά κι αυτά σας αφήνω...Σας εύχομαι καλημέρα και σήμερα...