Καλημέρα και σήμερα...

Πέρασαν και οι γιορτές του Δωδεκαημέρου...Όλα επέστρεψαν στην πρότερη ρουτίνα τους....Ήρθε επιτέλους και το χιόνι και το κρύο και ο δυνατός βοριάς που κάθε βράδυ απειλεί να σηκώσει τη στέγη μας...Καιρός τους ήταν...Καιρός για σπίτι και σομπίτσα γεμάτη ξύλα να "μπουμπουνίζει"...

...ή για τζάκι...ξέρετε με το ψάθινο καρεκλάκι μπροστά-βγαλμένο από τις μνήμες των παιδικών μας χρόνων-που λες και περιμένει το μικρό παιδί να κάτσει να ακούσει το παραμύθι της γιαγιάς ή τα κουρασμένα πόδια του ξωμάχου για να τα ζεστάνει...

Σκεφτόμουν-κι ας σας φανεί παράξενο μέσα στη γενική απαξίωση-πόσο ωραία και ενδιαφέρουσα είναι η ζωή...Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως έχω πολλά,πάρα πολλά προβλήματα...όμως κι αυτά σήμερα τα βλέπω χρήσιμα και ευπρόσδεκτα και απαραίτητα...Μου αρέσουν οι στροφές της ζωής που για πολύ καιρό φοβόμουν και απέφευγα...η ζωή μου θα ήταν ανιαρή χωρίς αυτές...Το μόνο που παρακαλώ το Θεό είναι να μου δίνει δύναμη να αντέχω τις στροφές και τους γκρεμούς...Γι αυτό απόψε έχω μόνο ωραία να πω...Όπως ότι τελικά έβγαλα το λικέρ ρόδι-κυδώνι από το βάζο και έγινε πολύ ωραίο...ακόμη και το χρώμα του μου άρεσε...

...ή για τον θείο μου στο χωριό,που τον επισκέφτηκα τα Χριστούγεννα,ο οποίος από τη μεγάλη αγάπη που πάντα-από παιδί θυμάμαι-είχε στα πουλιά έχει καταφέρει να τα...εξημερώσει...νιώθουν τέτοια ασφάλεια στο σπίτι του που σχεδόν...ποζάρουν να τα φωτογραφίσω...ούτε σκέψη να πετάξουν μακριά...

 

...ή για το περίεργο μανιτάρι που βρήκαν τα παιδιά μου στο κτήμα και που πολύ θα ήθελα κάποιος ειδήμων να μου πει τι είναι και-κυρίως-αν τρώγεται(αν και τόσο μαύρο που το βλέπω δεν με προδιαθέτει καθόλου)...

...ή για την ιδέα που θέλω να σκεφτείτε... να στολίσετε δηλαδή το ψωμί που θα φτιάξετε ειδικά αν πρόκειται για γιορτινό τραπέζι...γιατί έτσι το κάνετε πιο μερακλίδικο και το μεράκι για ό,τι φτιάχνουμε είναι μια έννοια που τείνει να εξαφανιστεί στον καιρό της μαζικής παραγωγής των πάντων...Είναι πολύ απλό...Αφού φτιάξετε το ψωμί,το πλάσετε και το βάλετε στο ταψάκι(http://vasanakia.blogspot.gr/2012/02/blog-post_2583.html ),με το ίδιο ζυμάρι πλάστε ή κόψτε κομμάτια...

 ...στολίστε τα...

 ...και έτοιμο...

ή πάλι για τη χαρά που ένιωσα φέτος για τις γεμάτες αγάπη ευχές σας που με τύλιξαν και με ζέσταναν σα ζεστή κουβέρτα....αλλά και για δυο καινούργιους φίλους που γνωρίσαμε και εκτιμήσαμε πολύ...για την απλότητα,τη σεμνότητα και την αγάπη που ολοφάνερα στολίζουν τις ψυχές τους,άνθρωποι  με καλούς λογισμούς-χαρήκαμε πολύ πολύ που σας γνωρίσαμε-...

...αλλά και για μια καινούρια παρέα που μόλις χθες γνώρισα- και πολύ εκτίμησα- από ανθρώπους νέους και γεμάτους κέφι,που αγαπούν τη ζωή στο χωριό ,την καλλιέργεια της γης και την εκτροφή ζώων,που μοιράζονται σκέψεις,γνώσεις,σπόρους με ανοιχτοσύνη καρδιάς...http://www.facebook.com/groups/mikrifarma/10151601106622802/?notif_t=group_comment  "Μικρή φάρμα" το όνομά τους...αξίζει να τους γνωρίσετε...

ή για το άρθρο "Μεταξωτοί άνθρωποι" του Γιάννη Τριάντη που διάβασα και χάιδεψε απαλά την ψυχή μου....αγαπώ τους μεταξωτούς ανθρώπους και-ευτυχώς-ξέρω πολλούς τέτοιους...

"Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι».Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο.Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι ...;Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς» ...

Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων ...;Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους.Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό ...

Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και - το 'χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία... Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά,ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα...

Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως-στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι.Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι,ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η«μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... 

Όμως,προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο,όταν άλλοι τον προσπερνούν -στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία-χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους.Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει.Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. 

 Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου - και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα...

 Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται...Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι;Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές»,«ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων..."

...ή απλά γιατί άλλη μια μέρα ζήσαμε,μας χαρίστηκε,κι άλλη μια περιμένουμε...ή γιατί και σήμερα είχαμε ανθρώπους να επικοινωνήσουμε,φαγητό στο τραπέζι μας και ελπίδα στην καρδιά μας...τόσοι λόγοι υπάρχουν για να είμαι χαρούμενη...δεν θα μείνω σε αυτούς που υπάρχουν για να μην είμαι...τουλάχιστον σήμερα που μπορώ...σας εύχομαι μια καλή και ευλογημένη μέρα...